بریده‌هایی از کتاب این است انسان

هنوز زمان من فرا نرسیده است. برخی پس از مرگ متولد می‌شوند.

اگر پیوسته شاگرد بمانید، زحمت آموزگار خویش را جبران نکرده‌اید.

به نظر من خشن‌ترین سخن، خشن‌ترین نامه، بهتر و صمیمانه‌تر از سکوت است. آنانی که سکوت می‌گزینند، پیوسته فاقد لطافت و نزاکت قلبی هستند. سکوت نوعی مخالفت و فرو بلعیدن است و الزاماً شخصیت (و معده) را خراب می‌کند.

اگر پیوسته شاگرد بمانید، زحمت آموزگار خویش را جبران نکرده‌اید.

اگر پیوسته شاگرد بمانید، زحمت آموزگار خویش را جبران نکرده‌اید.

هیچ متنی جانگدازتر از آثار شکسپیر نمی‌شناسم، یعنی انسان باید چه رنج‌هایی کشیده باشد که چنین از سر ضرورت به لودگی بپردازد!

هر آنچه که بشریت تاکنون با جدیت به آن اندیشیده است، حتی واقعیت هم نیست، بلکه تصوراتی صرف و یا به زبان دقیق‌تر دروغ‌هایی برخاسته از غرایز ناپسند سرشت‌های بیمار و به نهایت زیان‌آور است، منظورم تمامی مفاهیمی چون «خدا» ، «روح» ، «فضیلت» ، «گناه» ، «جهان آخرت» ، «حقیقت» ، «زندگی ابدی» ... است.

فلسفه تا آن جا که من اکنون دریافته‌ام، زیستن داوطلبانه در یخ و کوهستان‌های بلند است

آن هنگام که عالم آرمانی را به دروغ بنا نهادند، ارزش، مفهوم و حقیقت واقعیت را از بین بردند...

خشونت انسانی‌ترین شکل تقابل و در بحبوحه‌ی این ظرافت‌های نوگرا از نخستین فضیلت‌های ماست.

سپیده‌دمان به هنگامِ آغاز روز با تمامی سرزندگی، در آن شفق صبحگاهیِ نیرو، کتاب خواندن به نظر من کاری ننگ‌آور است!

دانشمندی که در اصل تنها کتاب‌ها را «زیر و رو می‌کند» (زبان‌شناسی که به طور متوسط با حدود ۲۰۰ کتاب چنین می‌کند) ، ابتدا توانایی اندیشیدن خود را از دست می‌دهد و اگر به این زیر و رو کردن نپردازد، نمی‌تواند بیندیشد. او آن هنگام که می‌اندیشد به انگیزه‌ای (اندیشه‌ای در متنِ خوانده شده) پاسخ می‌دهد و صرفاً کار او واکنش است. دانشمند تمامی نیروی خود را صرف تأیید یا رد، نقد اندیشه‌های دیگران می‌کند و خود دیگر نمی‌اندیشد... غریزه‌ی دفاع از خود در او سست شده است. در غیر این صورت به دفاع از خویش در مقابله با کتاب‌ها می‌پرداخت.

به پایان کار که رسیدم و به این ترتیب که کارم تقریباً پایان یافت، در باب این نابخردی اساسی زندگی خود، یعنی همان «آرمان‌گرایی» به اندیشه پرداختم. بیماری، خود مرا بر سر عقل آورد.

برخی پس از مرگ متولد می‌شوند.

«با خصومت، دوستی پایان نمی‌پذیرد، بلکه با دوستی خصومت پایان می‌گیرد»

من پیوسته از «شلوغی» رنج برده‌ام

چند گامی در این وادی منطق فراتر می‌رویم و مرتاضی را می‌بینیم که هفته‌ها در گور می‌خوابد... زیرا اگر فرد واکنش نشان دهد، خیلی زود نیرویش را به هدر می‌دهد و به همین دلیل نیز هیچ واکنشی نشان نمی‌دهد و این عین منطق است. با هیچ چیز سریع‌تر از آزردگی نمی‌توان نیروی خود را سوزاند. عصبانیت، زخم بیمارگونه، ناتوانی در انتقام، علاقه، عطش انتقام و مسمومیت از هر جنبه، بی‌شک بدترین شیوه‌ی واکنش برای فرد خسته است و هدر دادن سریع نیروی اعصاب، افزایش بیمارگونه‌ی تخلیه‌ی روانی و برای مثال ترشح سریع صفرا و ورود آن به دستگاه گوارش می‌شود. آزردگی ممنوع‌ترین کار فی‌نفسه برای بیمار است و متأسفانه بسیار ناگوار و ورطه‌ی نابودی اوست. این نکته را بودا، آن فیزیولوژیست، دریافته بود.

نمی‌توانم هیچ تفاوتی بین اشک و موسیقی قایل شوم

امروز بیهوده چهل و چهارمین سال زندگی خود را به گور سپردم، حق خاکسپاری آن را داشتم و هر آنچه که زندگی در آن بود، نجات یافت و نامیرا شد.

انسانیت من چیرگی دایمی بر خویشتن است. اما من محتاج تنهایی هستم، منظورم آن است که به سلامتی، ژرف‌نگری در خویشتن و تنفس هوای سبک و آزاد نیاز دارم...