بریده‌هایی از کتاب مکبث

بانو مکداف: به کجا بگریزیم؟ من هیچ بدی نکرده‌ام، ولی اینک به یاد می‌آورم که من در این جهان خاکی جایی به سر می‌برم که بد کردن اغلب سزاوار ستایش و نیکی کردن گاه دیوانگیِ خطرناکی است. افسوس

بیم‌های مشهود کمتر از دهشت‌های خیالی هراس‌انگیز است.

شده را ناشده نتوان کرد

زندگی تنها سایه‌ای است گذرا. بازیگری بینواست که ساعتی بر صحنه می‌خرامد و به شور و هیجان می‌آید و سپس دیگر آوایی به گوش نمی‌رسد. افسانه‌ای است خشم‌آلوده و پُرخروش که ابلهی حکایت می‌کند و هیچ معنی ندارد

هیچ‌چیز نیست مگر آنچه نیست.

همان بهْ که دیگر خویشتن را بازنشناسم.

رحمت ایزدی بر شما و همهٔ کسانی باد که می‌خواهند از دلِ بدی نیکی برآرند و دشمنان را دوست کنند.

پادشاه بودن هیچ نیست، باید با ایمنی شاه بود

چطور شیطان می‌تواند حقیقت را بازگوید؟

هنگامی که آرزوی ما، بی‌آنکه خرسندمان کند، برآورده می‌شود، همه‌چیز بر باد می‌رود و دیگر چیزی در دست نمی‌ماند

بیم‌های مشهود کمتر از دهشت‌های خیالی هراس‌انگیز است

برای فریفتن روزگار، به روزگار مانند شوید. با چشم و دست و زبانتان خوشامد بگویید، خود را همچون گلی بی‌آزار بنمایید، اما زیر این ظاهر آراسته چون مار باشید

نروم، خطر بازگشت و گذشتنم همسان باشد. چیزهای شگفتی در سر دارم که به دستم راه خواهد یافت و باید پیش از آنکه بدان بیندیشند اجرایشان کنم. لیدی مکبث: شما به چیزی نیاز دارید که همگان را می‌باید: خواب. مکبث: بیا، هم‌اکنون می‌خوابیم. وهم شگفتی که خود به وجودش آورده‌ام زادهٔ ترس ناآزموده‌ای است که به آزمونی سخت نیاز دارد. به‌راستی ما هنوز بسیار جوانیم. بیرون می‌روند.

دست‌به‌کار شو و با ظاهری آراسته روزگار را بفریب.

مکبث: اگر ما ناکام شویم؟ لیدی مکبث: ما ناکام شویم؟ همت استوار دارید! کامروا خواهیم شد!

مکبث: ولی چرا یارای «آمین» گفتن نداشتم؟ سخت نیازمند دعای خیر بودم و «آمین» از گلویم برنیامد! لیدی مکبث: نباید این‌سان بدین چیزها اندیشید، وگرنه دیوانه خواهیم شد.

این سه چیزی که نوشیدن به‌خصوص برمی‌انگیزد، چیست؟ دربان: شگفت است سرور من. بینی را سرخ می‌کند و خواب و پیشاب را می‌افزاید، اما شهوت را برمی‌انگیزد و ناتوان می‌سازد. هوس را برمی‌انگیزد، ولی برآوردنش را دریغ می‌دارد. پس می‌توان گفت که میگساریِ بسیار فریب‌گر شهوت است؛ پدیدش می‌آورد و در همش می‌شکند، برش می‌انگیزد و تباهش می‌کند، مطمئن می‌سازد و دلسردش می‌کند، برپایش می‌دارد و واژگونش می‌سازد. سرانجام آن را به خوابی دروغین فرومی‌برد و در این فریفتگی رهایش می‌کند.

رنجی که ما را شادمان می‌کند، دردش را هم خود درمان می‌کند.

اگر ساعتی پیش‌ازاین حادثه جان سپرده بودم در روزهای مبارکی زیسته بودم، ولی از این هنگام دیگر هیچ‌چیز جدی در زندگی فانی وجود ندارد. همه‌چیز بازیچه است، افتخار و سپاس مُرده است، شراب از جام زندگی ریخته‌اند و در تَکِ ساغر جز درد نمانده است.

کیست که دلی درخور مهرورزی داشته باشد و دلش برابر از مهر توانا باشد و بتواند دست بدارد؟

من خود را به دست توانای خدا می‌سپارم و با تدبیرهای نهانی خیانتی رذیلانه پیکار می‌کنم. مکداف: و من نیز. همه: و همهٔ ما.

جدایی بهتر حفظمان می‌کنند. اینجا، در لبخندها خنجرهایی نهفته است و آنکه به خون ما از همه نزدیک‌تر است، بی‌درنگ خونمان را خواهد ریخت.

هنگامی که رحم و شفقتی در کار نیست آدمی مجاز است که جان خویش را بدزدد و دربرد