بریده‌هایی از کتاب انسان، عشق، عدالت

من قسم می‌خورم که این رستگاری و نجات در دست‌های خودِ ماست.

وقتی مادری دیگر نتواند پسرش را بشناسد یعنی کارش در این جهان تمام شده است.

خوشبختانه غم جاودانه نیست.

حق همیشه با کسانی است که رنج می‌کشند، کسانی که زاری می‌کنند و امیدوارند، نه آن‌ها که محاسبه می‌کنند و مال می‌اندوزند. نه، آن‌ها نمی‌توانند محق باشند.

همیشه هزینهٔ آزادی ما را اشخاص دیگر می‌پردازند. این مسئله آزاردهنده، اما طبیعی است.

جنایت می‌تواند انزوا و تنهاییِ آدم هم باشد

نمی‌دانی که انسان هرگز تنها نیست و همیشه و همه‌جا وزن سنگین آینده و گذشته همراه اوست.

عادت همیشه با جنایت دوم آغاز می‌شود.

همهٔ ما به یک هم‌صحبت نیاز داریم. نه کسی که لزوماً با شما حرف بزند یا شما را تأیید کند، بلکه یک نفر که فقط باشد، همان‌طور آن‌جا باشد و در سکوت به حرف‌های‌تان گوش دهد.

شاید اگر جانی‌ها، دیوانه‌ها و آتش‌افروزها هم کسی را داشتند که به حرف‌های‌شان گوش دهد، آرام می‌شدند.

کمی اعتماد می‌تواند به زنده ماندن آدم کمک کند.

محکم‌ترین و شکست‌ناپذیرترین چیز همین امید است؛ نمی‌شود از امید داشتن اجتناب کرد.

عشق از آن مرض‌هایی است که نه انسان باهوش از آن در امان می‌ماند نه احمق.

در نظر داشته باشید که فلاکت مانند ازدواج است. گمان می‌کنید که انتخاب می‌کنید اما در نهایت این شمایید که انتخاب شده‌اید. همین است که هست و هیچ کاری هم از کسی برنمی‌آید.

پایین آمدن از نردبان سلسله‌مراتب اجتماعی آسان‌تر از بالا رفتن از آن است.

برای ساختن یک سناتور یک روز کافی است، ولی برای ساختن یک کارگر ده سال زمان لازم است.

فقط نفرت قادر است هوش‌وذکاوت را در انسان‌ها بیدار کند.

خطای همهٔ این انسان‌ها این است که آن‌قدرها هم نمایش را باور نمی‌کنند. اگر باور می‌کردند می‌فهمیدند که انسان مجاز است در تراژدی‌های الاهی ایفای نقش کند و بر منصب خداوندی بنشیند. فقط کافی است سنگ‌دل شود.

امنیت و منطق با هم سازگار نیستند.

هوش و خرد چیزی است که یا باید آن را انکار کرد یا بهای آن را پرداخت.

اگر قرار باشد طبق اصول منطق زندگی کنم، یا باید بکُشم یا دیگران را فریب دهم.

زندگی از ما بی‌رحم‌تر است.

در زندگی مواقعی هست که آدم ناچار است مثل همهٔ مردم رفتار کند.

این جهان در ذات عقلانی نیست و خالی از معناست.

هر علامتی نشانهٔ چیزی است.

انسان همان هیزمی است که برای آتش استفاده می‌شود.

همهٔ بدبختی‌ها و مصایب جوانب مثبتی هم در خود نهفته دارند.

یک آدم تنها برای‌تان دردسرسازتر است. چون او رنج و شادی خود را فریاد می‌زند.

من از آن تباری هستم که مرگ را هم به اندازهٔ زندگی محترم و گرامی می‌دارد. اما اربابان شما آمدند و حالا مرگ و زندگی هر دو ننگین و خفت‌بار شده‌اند…

شما دردورنج گرسنگی و جدایی از عزیزان را برای مردم آورده‌اید تا فکروذهن‌شان را از هرگونه آشوب و قیامی دور کنید. شما همهٔ تاب و توان‌شان را می‌گیرید، وقت و نیروی‌شان را می‌بلعید تا زمان و میل به خشم را از آن‌ها بگیرید. آن‌ها درجا می‌زنند و پا بر زمین می‌کوبند،