بریده‌هایی از کتاب انسان، عشق، عدالت

من قسم می‌خورم که این رستگاری و نجات در دست‌های خودِ ماست.

وقتی مادری دیگر نتواند پسرش را بشناسد یعنی کارش در این جهان تمام شده است.

خوشبختانه غم جاودانه نیست.

همیشه هزینهٔ آزادی ما را اشخاص دیگر می‌پردازند. این مسئله آزاردهنده، اما طبیعی است.

جنایت می‌تواند انزوا و تنهاییِ آدم هم باشد

حق همیشه با کسانی است که رنج می‌کشند، کسانی که زاری می‌کنند و امیدوارند، نه آن‌ها که محاسبه می‌کنند و مال می‌اندوزند. نه، آن‌ها نمی‌توانند محق باشند.

همهٔ ما به یک هم‌صحبت نیاز داریم. نه کسی که لزوماً با شما حرف بزند یا شما را تأیید کند، بلکه یک نفر که فقط باشد، همان‌طور آن‌جا باشد و در سکوت به حرف‌های‌تان گوش دهد.

شاید اگر جانی‌ها، دیوانه‌ها و آتش‌افروزها هم کسی را داشتند که به حرف‌های‌شان گوش دهد، آرام می‌شدند.

نمی‌دانی که انسان هرگز تنها نیست و همیشه و همه‌جا وزن سنگین آینده و گذشته همراه اوست.

عادت همیشه با جنایت دوم آغاز می‌شود.

آن‌چه مهم است بی‌عدالتی است و تنها چیزی که می‌تواند با بی‌عدالتی مقابله کند حقیقت است.

اما برای برقراری تعادل، او رنج را آفرید؛ رنج که تنها نور حقیقی این جهانِ پست و محقر است. من به او اعتماد دارم.

چرا آدمیزاد چیزی را می‌خواهد که شر و ناپسند است؟ چون بی‌شک، همهٔ ما شر را دوست داریم و آن را به هر چیز دیگری ترجیح می‌دهیم.

کمی اعتماد می‌تواند به زنده ماندن آدم کمک کند.

محکم‌ترین و شکست‌ناپذیرترین چیز همین امید است؛ نمی‌شود از امید داشتن اجتناب کرد.

و اگر این کار را نکردم به خاطر آن بود که به چیزی امید داشتم. به چیزی که نمی‌دانم چیست

اما خب، حالا وقت آن رسیده که راه بیفتم و اشتباه‌های گذشته‌ام را اصلاح کنم. دیر است. پاییز رسیده و دشت غرق در مه است، یخ و سرمای سال‌خوردگی مسیرم را پوشانده و در میان زوزه‌های باد می‌توانم صدای دعوتِ گور را به‌خوبی بشنوم. بااین‌حال، به راه می‌افتم.

این بار آخر است. بعد از آن، در کنار هم خواهیم بود و دیگر هرگز، هرگز به وحشت روزهای گذشته فکر نخواهیم کرد

عشق از آن مرض‌هایی است که نه انسان باهوش از آن در امان می‌ماند نه احمق.

در نظر داشته باشید که فلاکت مانند ازدواج است. گمان می‌کنید که انتخاب می‌کنید اما در نهایت این شمایید که انتخاب شده‌اید. همین است که هست و هیچ کاری هم از کسی برنمی‌آید.

پایین آمدن از نردبان سلسله‌مراتب اجتماعی آسان‌تر از بالا رفتن از آن است.

برای ساختن یک سناتور یک روز کافی است، ولی برای ساختن یک کارگر ده سال زمان لازم است.

فقط نفرت قادر است هوش‌وذکاوت را در انسان‌ها بیدار کند.

خطای همهٔ این انسان‌ها این است که آن‌قدرها هم نمایش را باور نمی‌کنند. اگر باور می‌کردند می‌فهمیدند که انسان مجاز است در تراژدی‌های الاهی ایفای نقش کند و بر منصب خداوندی بنشیند. فقط کافی است سنگ‌دل شود.

امنیت و منطق با هم سازگار نیستند.

هوش و خرد چیزی است که یا باید آن را انکار کرد یا بهای آن را پرداخت.

اگر قرار باشد طبق اصول منطق زندگی کنم، یا باید بکُشم یا دیگران را فریب دهم.

زندگی از ما بی‌رحم‌تر است.

در زندگی مواقعی هست که آدم ناچار است مثل همهٔ مردم رفتار کند.

این جهان در ذات عقلانی نیست و خالی از معناست.