بریده‌هایی از کتاب سی سالگی

مردان رفتارشان به مانند عموم جامعه است اما زنان شبیه هیچ کس نیستند

دیگر درباره‌ی همه‌ی آنچه که گمان می‌کنی حل نشدنی و جانکاه است، تأمل نخواهی کرد.

در داستان‌های عاشقانه تنها با موضوع داستان سروکار داریم، نه عشق.

هیچ گیاهی نباید خشک و یا خیلی بلند باشد. نه بمیرد و نه چنین زندگی را تجربه نماید.

زن و شوهرها کسانی هستند که یا در سی‌سالگی بازنشست شده یا این که زندگی پر رنجی را برای خویش رقم می‌زنند.

رنگ‌های سبز در نقاشی با ترکیب رنگ آبی و زرد حاصل می‌شود اما سبزی چمنزار آمیزه‌ای از آبی و زرد نیست؛ ترکیبی از خاکستری و سیاه است. خاکستری از یک هفته کار و سیاه از یکشنبه‌ای که به واقع هرگز یکشنبه نیست. هیچ‌چیز؛ جز روزی قبل از هفته‌ی کاری دیگر. گفتنی‌ها زیاد است؛

مردان رفتارشان به مانند عموم جامعه است اما زنان شبیه هیچ کس نیستند

تنها عاملی که موجب می‌شود، شغلی را هرگز ترک نکرد، این است که آن پیشه به تو حس خشنودی ندهد و نقطه‌ی پایانی بر سرگرمی‌های آنی باشد.

اصلاً زوجی را که به معنای واقعی زن و شوهر باشند، نمی‌شناسی. هرگز نتوانسته‌ای با چنین موردی برخورد داشته باشی. تو تنها دو شخص سوا از هم و منفرد دیده‌ای؛ نه یگانگی و یکپارچگی آنان را

زنی که با تو صحبت می‌کند، همسر و بچّه دارد. بچّه‌هایش را می‌بینی اما همسرش را نه. غمزده می‌شوی. گاهی اوقات چشم‌ها نیز خطا می‌کنند. اصلاً زوجی را که به معنای واقعی زن و شوهر باشند، نمی‌شناسی.

در داستان‌های عاشقانه تنها با موضوع داستان سروکار داریم، نه عشق

اگر نگاهی به اطراف بیندازم، چیزهایی که می‌بینم از این قرار هستند: مردمی که یا مرده‌ یا زخمی‌اند.

زنان عموماً دوستدار ازدواج هستند. آن‌ها با اراده‌ای پولادین و با سماجت، خواهان تشکیل زندگی هستند. مردان نیز موافق این مسئله‌اند؛ یا حداقل اینگونه تظاهر می‌کنند. مردان بدان‌گونه به ازدواج می‌اندیشند که گویی می‌خواهند وارد حرفه‌ی جدیدی شوند. آنان قوانین این حرفه‌ی جدید را از همان راهی که کودکان تکالیفشان را می‌آموزند، فرا می‌گیرد؛ توأم با غرولند و شکایت. زیرا آن‌ها انتظار چندانی از ازدواج ندارند. یک مرد از زندگی زناشویی‌اش مأیوس نمی‌شود و نمی‌خواهد که آن را حتی در مواقعی که با مشکل نیز روبه‌روست، خاتمه دهد؛ تنها عاملی که موجب می‌شود، شغلی را هرگز ترک نکرد، این است که آن پیشه به تو حس خشنودی ندهد و نقطه‌ی پایانی بر سرگرمی‌های آنی باشد. برای زنان اما وضعیت متفاوت است. مردان رفتارشان به مانند عموم جامعه است اما زنان شبیه هیچ کس نیستند. زنان با تو سخن می‌گویند. داستانشان به ظاهر ساده است. قصّه‌ی عشقی که تنها متعلق به یک نفر است.

وقتی که هوای مطبوع فرامی‌رسد، دوزخ وسایل چمن‌زنی به پا می‌شود.

اصلاً زوجی را که به معنای واقعی زن و شوهر باشند، نمی‌شناسی. هرگز نتوانسته‌ای با چنین موردی برخورد داشته باشی. تو تنها دو شخص سوا از هم و منفرد دیده‌ای؛ نه یگانگی و یکپارچگی آنان را.

با همسرش مراوده‌ی کوتاهی دارد. وی کنترلی بر روند حوادث ندارد. او به فکر جدایی و در اندیشه‌ی طلاق است. حکایت نهفته از اینجا و زیر این گنبد بی‌کران، آغاز می‌شود. مرد چیزی نمی‌گوید. مطلقاً هیچ عمل خاصی انجام نمی‌دهد. اشکی نمی‌ریزد؛ عزایی نمی‌گیرد. نه رنجی از توهین و نه حتی افسردگی... شب هنگام، همه‌ی چراغ‌های خانه را روشن کرده و مترصد است؛ چشم انتظار خانه‌ای پر از نور و روشنایی. زن نیمه‌های شب بازمی‌گردد. به اتاق خواب می‌رود. کنار هسرش دراز کشیده و برای مدتی طولانی فقط بی‌صدا اشک می‌ریزد. این قبیل داستان‌ها، قرن‌ها همین گونه بوده و بعد به اتمام رسیده است. مردی که زن، عاشقش بوده، او را ترک می‌نماید. او می‌رود اما همسرش همچنان آنجاست. آن‌ها همچنان در ساختمانی که اطرافش سبز است، زندگی می‌کنند. همچنان هر روز در ساعت‌هایی مشخص از افرادی مشابه، مراقبت می‌نمایند.

گفتنی‌ها زیاد است؛ گفتنی‌هایی در رابطه با سبزه‌ها؛ راجع به اهلی‌شدنشان و این پیوست سبز... و از جمله آنچه که مقابل دروازه‌ی خانه‌ای اشرافی، پشت حصار ویلایشان می‌یابی. آنجا سبزه‌ها به وفور دیده می‌شوند. تعداد بی‌نهایتی از سبزه‌های بالیده، در اطراف بینوایی عقلی و مکنت مالی؛ هر جا که کمبود وجدان و وفور ثروت است. در آن‌جا علفزار سبز پاک به دستان توانا و کارآمد باغبانان واگذار می‌شود.

از یکشنبه‌ای که به واقع هرگز یکشنبه نیست.

مجموعه «مطالعه در وقت اضافه» با این هدف فراهم شده است تا کاربران طاقچه بتوانند در عرض چند دقیقه یک داستان کوتاه از نویسندگان ایران و جهان را بخوانند. امیدواریم این داستان‌های کوتاه بتواند کمکی کوچک به پربارتر کردن دقایق زندگی داشته باشد. دقایقی کوتاه که در میان روزمرگی‌ها، دقایقی زیباتر و ارزشمندتر باشد و در میان لحظات خوبمان جای بگیرد.

زنان با تو سخن می‌گویند. داستانشان به ظاهر ساده است. قصّه‌ی عشقی که تنها متعلق به یک نفر است.

آن زن نیز نمی‌تواند وصفش کند. از شگفتی حوادثش به وجد می‌آید و سیاهی عشقی ممنوعه بر تمامی انوار

من در انتظار چه چیزی هستم؟ نمی‌دانم. شاید هیچ‌چیز. دستیابی به نیستی، کار بی‌نهایت دشواریست.

یکشنبه‌ای که به واقع هرگز یکشنبه نیست. هیچ‌چیز؛ جز روزی قبل از هفته‌ی کاری دیگر

مردان بدان‌گونه به ازدواج می‌اندیشند که گویی می‌خواهند وارد حرفه‌ی جدیدی شوند. آنان قوانین این حرفه‌ی جدید را از همان راهی که کودکان تکالیفشان را می‌آموزند، فرا می‌گیرد؛ توأم با غرولند و شکایت. زیرا آن‌ها انتظار چندانی از ازدواج ندارند. یک مرد از زندگی زناشویی‌اش مأیوس نمی‌شود و نمی‌خواهد که آن را حتی در مواقعی که با مشکل نیز روبه‌روست، خاتمه دهد؛ تنها عاملی که موجب می‌شود، شغلی را هرگز ترک نکرد، این است که آن پیشه به تو حس خشنودی ندهد و نقطه‌ی پایانی بر سرگرمی‌های آنی باشد.

فروغی از زندگی محال و ندامتی که می‌تواند جرقه‌ی حادثه را خاموش نماید. تنها یک اشاره؛ این پا و آن پا کردن؛ شیرینی خسته‌کننده‌ای که شبیه هدیه‌ای به خویشتن است؛ محافظت و چشم‌پوشی از خطای زن و لالایی که قلبی نگران برای دیگری می‌خواند.

تعداد بی‌نهایتی از سبزه‌های بالیده، در اطراف بینوایی عقلی و مکنت مالی؛ هر جا که کمبود وجدان و وفور ثروت است.

زمان و مکان که هریک بخشی از ذهنت را روشن می‌سازد.

زنان عموماً دوستدار ازدواج هستند. آن‌ها با اراده‌ای پولادین و با سماجت، خواهان تشکیل زندگی هستند. مردان نیز موافق این مسئله‌اند؛ یا حداقل اینگونه تظاهر می‌کنند. مردان بدان‌گونه به ازدواج می‌اندیشند که گویی می‌خواهند وارد حرفه‌ی جدیدی شوند

آنچه که مقابل دروازه‌ی خانه‌ای اشرافی، پشت حصار ویلایشان می‌یابی. آنجا سبزه‌ها به وفور دیده می‌شوند. تعداد بی‌نهایتی از سبزه‌های بالیده، در اطراف بینوایی عقلی و مکنت مالی؛ هر جا که کمبود وجدان و وفور ثروت است.

زنان عموماً دوستدار ازدواج هستند. آن‌ها با اراده‌ای پولادین و با سماجت، خواهان تشکیل زندگی هستند. مردان نیز موافق این مسئله‌اند؛ یا حداقل اینگونه تظاهر می‌کنند. مردان بدان‌گونه به ازدواج می‌اندیشند که گویی می‌خواهند وارد حرفه‌ی جدیدی شوند. آنان قوانین این حرفه‌ی جدید را از همان راهی که کودکان تکالیفشان را می‌آموزند، فرا می‌گیرد؛ توأم با غرولند و شکایت. زیرا آن‌ها انتظار چندانی از ازدواج ندارند