بریده‌هایی از کتاب در برابر قانون

این ورودی تنها برای تو ساخته شده بود و من اکنون می‌روم و این در را برای همیشه می‌بندم.»

مرد روستایی انتظار چنین دشواری‌هایی را نداشت: او با خود فکر می‌کند که قانون باید همیشه و برای همه در دسترس باشد

این ورودی تنها برای تو ساخته شده بود و من اکنون می‌روم و این در را برای همیشه می‌بندم.»

«اینجا، هیچ کس دیگری نمی‌توانست اجازه‌ی ورود بگیرد. چرا که این ورودی تنها برای تو ساخته شده بود و من اکنون می‌روم و این در را برای همیشه می‌بندم.»

مرد روستایی انتظار چنین دشواری‌هایی را نداشت: او با خود فکر می‌کند که قانون باید همیشه و برای همه در دسترس باشد، اما چنان که با دقت بیشتری به نگهبان در کت پشمی، با بینی بلند و نوک‌دار و ریش بلند، باریک و سیاه تاتاری‌اش نگاه می‌کند، تصمیم می‌گیرد که بهتر است تا زمانی که اجازه‌ی ورود را بگیرد، صبر کند.

مرد روستایی انتظار چنین دشواری‌هایی را نداشت: او با خود فکر می‌کند که قانون باید همیشه و برای همه در دسترس باشد، اما چنان که با دقت بیشتری به نگهبان در کت پشمی، با بینی بلند و نوک‌دار و ریش بلند، باریک و سیاه تاتاری‌اش نگاه می‌کند، تصمیم می‌گیرد که بهتر است تا زمانی که اجازه‌ی ورود را بگیرد، صبر کند.

مرد روستایی انتظار چنین دشواری‌هایی را نداشت: او با خود فکر می‌کند که قانون باید همیشه و برای همه در دسترس باشد

مرد روستایی انتظار چنین دشواری‌هایی را نداشت: او با خود فکر می‌کند که قانون باید همیشه و برای همه در دسترس باشد، اما چنان که با دقت بیشتری به نگهبان در کت پشمی، با بینی بلند و نوک‌دار و ریش بلند، باریک و سیاه تاتاری‌اش نگاه می‌کند، تصمیم می‌گیرد که بهتر است تا زمانی که اجازه‌ی ورود را بگیرد، صبر کند.

«اینجا، هیچ کس دیگری نمی‌توانست اجازه‌ی ورود بگیرد. چرا که این ورودی تنها برای تو ساخته شده بود و من اکنون می‌روم و این در را برای همیشه می‌بندم.»

نگهبانی در برابر قانون می‌نشیند. مردی روستایی که اجازه‌ی ورود به قانون را می‌خواهد، نزد نگهبان می‌آید. لیکن نگهبان می‌گوید که حالا نمی‌تواند به او اجازه‌ی ورود دهد.

قانون باید همیشه و برای همه در دسترس باشد،

مرد، که برای این سفر چیزهای زیادی با خود به همراه آورده است، همه را بدون توجه به ارزشمند بودنشان برای جلب رضایت نگهبان خرج می‌کند. نگهبان نیز همه را می‌پذیرد ولی با این حال می‌گوید: «من این را تنها به این خاطر که گمان نکنی هیچ کاری نتوانسته‌ای انجام دهی، قبول می‌کنم.» طی سالیان متوالی مرد تقریبا پیوسته نگهبان را زیر نظر نگه می‌دارد. او سایر نگهبانان را فراموش می‌کند

آیا براستی اجسام پیرامونش تیره‌تر می‌شوند یا چشمانش او را فریب می‌دهند

«اینجا، هیچ کس دیگری نمی‌توانست اجازه‌ی ورود بگیرد. چرا که این ورودی تنها برای تو ساخته شده بود و من اکنون می‌روم و این در را برای همیشه می‌بندم.»

مرد، که برای این سفر چیزهای زیادی با خود به همراه آورده است، همه را بدون توجه به ارزشمند بودنشان برای جلب رضایت نگهبان خرج می‌کند. نگهبان نیز همه را می‌پذیرد ولی با این حال می‌گوید: «من این را تنها به این خاطر که گمان نکنی هیچ کاری نتوانسته‌ای انجام دهی، قبول می‌کنم.»

او با خود فکر می‌کند که قانون باید همیشه و برای همه در دسترس باشد، اما چنان که با دقت بیشتری به نگهبان در کت پشمی، با بینی بلند و نوک‌دار و ریش بلند، باریک و سیاه تاتاری‌اش نگاه می‌کند، تصمیم می‌گیرد که بهتر است تا زمانی که اجازه‌ی ورود را بگیرد، صبر کند.

مرد می‌گوید: «همه خواهان قانون هستند. پس چگونه است که طی این سال‌ها کسی جز من خواستار ورود نبود؟» نگهبان می‌بیند که مرد درحال احتضار است، پس برای اینکه صدایش به گوش ضعیف پیرمرد برسد، فریاد می‌زند: «اینجا، هیچ کس دیگری نمی‌توانست اجازه‌ی ورود بگیرد. چرا که این ورودی تنها برای تو ساخته شده بود و من اکنون می‌روم و این در را برای همیشه می‌بندم.»

مرد می‌گوید: «همه خواهان قانون هستند. پس چگونه است که طی این سال‌ها کسی جز من خواستار ورود نبود؟» نگهبان می‌بیند که مرد درحال احتضار است، پس برای اینکه صدایش به گوش ضعیف پیرمرد برسد، فریاد می‌زند: «اینجا، هیچ کس دیگری نمی‌توانست اجازه‌ی ورود بگیرد. چرا که این ورودی تنها برای تو ساخته شده بود و من اکنون می‌روم و این در را برای همیشه می‌بندم.»

می‌پرسد: «چیزی هست که هنوز بخواهی بدانی؟ تو سیری ناپذیری.»

چرا که این ورودی تنها برای تو ساخته شده بود و من اکنون می‌روم و این در را برای همیشه می‌بندم.»

«من این را تنها به این خاطر که گمان نکنی هیچ کاری نتوانسته‌ای انجام دهی، قبول می‌کنم.