بریده‌هایی از کتاب نفرین زمین

حق با توست آقا معلم شغل سوای مشغله است. آدمیزاد مشغله می‌خواهد، تو هم مشغله پیدا می‌کنی.

یا پیرمردها که عصازنان راه آخرت را می‌جستند.

توی بهشت هم اگر بی‌رضایت خودت بروی برایت بدل می‌شود به جهنم.

گفت: - دست خارج از مذهب را تو زمین مسلمان‌ها بند نکن. پدرآمرزیده! از ما گذشته، اما خیرش را نمی‌بینی، بی‌بی. من برای خودت و بچه‌هات می‌گویم.

و اطرافش قبرستان ده. با سنگ‌قبرهای نخاله و خطوطی ناشی بر آن‌ها. به تیغهٔ کلنگی یا تیشه‌ای اسمی را کنده، و تاریخی را و گاهی نقش شانه‌ای یا تسبیحی یا ورزایی. تصویرهای منکسر این زندگی دهاتی بر آینهٔ تار آخرت ایشان

درویشت شاعر نیست، اما می‌بیند که تو تنها مانده‌ای. وحشتت گرفته. تو که دنبال مشغله می‌گردی، باید بتوانی با تنهایی کنار بیایی. درویشت هم تنهاست، عزایی ندارد، عین خار بیابان.

چنان صدای گرمی داشت که دیدم کافی است. «بیخودی که نقال از آب درنیومده». ته صدایش خراشی داشت. صدا از حلقومش که می‌گذشت، درست به باد می‌مانست که از لای شاخ و برگ بید می‌گذرد. بم و روان و لرزان و نرم.

خواستم شارت‌وشورت کنم و ادای کلاس دربیاورم.

دو سه تا چپق تازه چاق شد و من نگاهی پرسان به درویش کردم و مدیر سکوت را شکست

پای سکو گیوه‌های یغور، با تخت‌های الوارمانند، یک جفت کفش شهری را در میان گرفته بود.

فضل‌الله پای منبر نشسته بوده و تسبیح می‌انداخت و پیرمردها با صداهای کلاغی و گره‌دار، تمرین قرآن‌خواندن می‌کردند و عین هماهنگی یک دستهٔ زرنا، صدا به صدای هم می‌دادند که حسن خبر را به گوش مباشر رساند.

- الاغ وقتی هار می‌شود، باید گوشش را برید.

الاغ وقتی هار می‌شود، باید گوشش را برید.