بریده‌هایی از کتاب فرانکنشتاین

انسان در کمال خود همواره باید ذهن و خاطری آرام و استوار داشته باشد و هرگز اجازه ندهد که هوا و هوس یا شوقی گذرا این آرامش را مختل سازد. فکر نمی‌کنم دانش‌اندوزی استثنایی بر این قاعده باشد.

اگر پژوهش و مطالعه‌ای که در پیش گرفته‌ای مهر و محبت را در تو کاهش دهد و میل به آن شادی‌ها و لذت‌های ساده را که هیچ غل و غشی در آن نیست در تو نابود کند، در این صورت آن پژوهش به یقین مطلوب و مشروع نیست،

در این روزهای آخر به رفتار گذشته‌ام فکر می‌کردم. آن را هم قابل سرزنش نمی‌دانم. در یک جنون شورانگیز آنی موجودی خردورز آفریدم و باید تا آنجا که در قدرت داشتم به فکر خرسندی و رفاهش می‌بودم. این وظیفه‌ام بود، اما یک وظیفهٔ عظیم‌تر دیگر هم وجود داشت. وظایفم نسبت به همنوعانم برایم مهم‌تر بود زیرا بخش بس بزرگ‌تری از سعادت یا تباهی را فرا می‌گرفت.

سعادت را در آرامش بجوی و از جاه‌طلبی بپرهیز حتی اگر فقط بلندپروازی ظاهراً بی‌گزندی باشد که همان نامورگشتن در علم و اکتشافات است.

هیچ‌چیز چون هدفمندی موجب آرامش‌خاطر نیست، زیرا فکر و ذکر آدمی متوجه نقطهٔ ثابتی است

چه چیزی می‌تواند بر قلب مشتاق و ارادهٔ راسخ آدمی فائق آید؟