بریده‌هایی از کتاب نبردها و تحولات یک زن

«نمی‌فهمم چرا پدرت با خانوادهٔ خودش بد تا می‌کند اما با دیگران، با غریبه‌ها، این‌قدر مهربان و حتی سخاوتمند است و برای آن‌ها نه‌تنها چیزی کم نمی‌گذارد، که همیشه آمادهٔ کمک و خدمت‌رسانی و به‌قول‌معروف راه انداختن کارشان است.»

من اسیر و بردهٔ این خانه هستم.

اما خیلی زود او هم تبدیل به یک مرد دیگر شد  مثل همهٔ مردهای دیگر.

این لباس‌های باکیفیت یا گران‌قیمت نبود که خوشحالش کرده بود، او خوشحال بود از اینکه به زنی تبدیل شده که خودش لباس می‌خرد

«لعنت به شماها که هیچ‌وقت نمی‌گذارید تو این خانهٔ خراب‌شده حداقل برای یک بار هم که شده در زندگی کوفتی‌ام خوشحال باشم!!!! چرا حق ندارم شاد و خوشبخت باشم؟!»

عادت کرده بودم که همیشه او را در خانه بدبخت ببینم...

(وقتی شروع به نوشتن داستانت کردم، می‌خواستم داستان یک زن را تعریف کنم، اما متوجه شدم که داستان تو هم مانند داستان شخصی است که برای برخورداری از حقِ زن بودن، در برابر نیستی و پوچی‌ای مبارزه می‌کرده که زندگی با پدرم به تو تحمیل می‌کرده است.)

مادر در پاریس شروع کرد به گفتن جمله‌های جدید که همانا آینهٔ وجود جدیدش بودند،

عادت کرده بودم که همیشه او را در خانه بدبخت ببینم، به نظرم می‌رسید انعکاس خوشبختی روی چهره‌اش نوعی رسوایی و فریب و دروغ بود که باید هرچه سریع‌تر نقاب از آن برداشته می‌شد. عادت کرده بودم که همیشه او را در خانه بدبخت ببینم...

پِتِر هانتکه زندگی روزمرهٔ مادرش در اتریشِ دههٔ ۲۰ میلادی را چنین خلاصه می‌نویسد: «میز را بچین، میز را تمیز کن؛ "کسی کم‌وکسری ندارد؟" پرده‌ها را باز کن، پرده‌ها را ببند؛ چراغ‌ها را روشن کن، چراغ‌ها را خاموش کن؛ "این‌قدر چراغ حمام را روشن نگذارید"، تا کن، وا کن؛ خالی کن، پر کن؛ دوشاخه را از برق بکشید، دوشاخه را بزنید به برق. "خب، برای امروز کافی‌ست."» مادرم هزاران کیلومتر دورتر از اتریش زندگی می‌کرد، زندگی‌اش نیم قرن بعد از زندگی مادر هانتکه بود، شرایط مادی‌اش با آن زن فرق داشت؛ بااین‌حال، زندگی‌اش دقیقاً شبیه او بود، حتی تا حد جمله‌هایی که درباره‌اش استفاده شده بود.

فقر همیشه با دستورالعمل خود شیوهٔ خاصی از زندگی را به انسان‌ها تحمیل می‌کند و نیازی نیست کسی برای شناخت بیشتر آن را تقریر کند.