بریده‌هایی از کتاب نبردها و تحولات یک زن

دیگر منتظرش نمی‌مانم. دیگر هیچ‌وقت انتظارش را نمی‌کشم. حالم از انتظار کشیدن به‌هم می‌خورَد.

«نمی‌فهمم چرا پدرت با خانوادهٔ خودش بد تا می‌کند اما با دیگران، با غریبه‌ها، این‌قدر مهربان و حتی سخاوتمند است و برای آن‌ها نه‌تنها چیزی کم نمی‌گذارد، که همیشه آمادهٔ کمک و خدمت‌رسانی و به‌قول‌معروف راه انداختن کارشان است.»

من اسیر و بردهٔ این خانه هستم.

اما خیلی زود او هم تبدیل به یک مرد دیگر شد  مثل همهٔ مردهای دیگر.

این لباس‌های باکیفیت یا گران‌قیمت نبود که خوشحالش کرده بود، او خوشحال بود از اینکه به زنی تبدیل شده که خودش لباس می‌خرد

«لعنت به شماها که هیچ‌وقت نمی‌گذارید تو این خانهٔ خراب‌شده حداقل برای یک بار هم که شده در زندگی کوفتی‌ام خوشحال باشم!!!! چرا حق ندارم شاد و خوشبخت باشم؟!»

مادرم در کنار او احساس خوبی داشت، چون فکر می‌کرد مرد متفاوتی است، اما خیلی زود او هم تبدیل به یک مرد دیگر شد  مثل همهٔ مردهای دیگر.

نمی‌خواستم بدانی هرروز صبح با این سؤالات در ذهن از خواب بیدار می‌شدم: چرا من همان کسی بودم که بودم؟ چرا این‌گونه به دنیا آمده بودم؟ چرا من کس دیگری نبودم؟

از زندگی در موقعیتی که دائم باید برای دفاع از خود آماده باشم خسته شده بودم.

فقر همیشه با دستورالعمل خود شیوهٔ خاصی از زندگی را به انسان‌ها تحمیل می‌کند و نیازی نیست کسی برای شناخت بیشتر آن را تقریر کند.

بچه‌های دیگر می‌خواستند آتش‌نشان یا پلیس بشوند، اما من صحبت از پادشاه یا رئیس‌جمهور شدن می‌کرده‌ام و قسم خورده بودم همین‌که بزرگ شدم مادرم را با خود به جایی دور از دسترس پدرم ببرم و قصری برایش بخرم.

عادت کرده بودم که همیشه او را در خانه بدبخت ببینم...

(وقتی شروع به نوشتن داستانت کردم، می‌خواستم داستان یک زن را تعریف کنم، اما متوجه شدم که داستان تو هم مانند داستان شخصی است که برای برخورداری از حقِ زن بودن، در برابر نیستی و پوچی‌ای مبارزه می‌کرده که زندگی با پدرم به تو تحمیل می‌کرده است.)

مادر در پاریس شروع کرد به گفتن جمله‌های جدید که همانا آینهٔ وجود جدیدش بودند،

عادت کرده بودم که همیشه او را در خانه بدبخت ببینم، به نظرم می‌رسید انعکاس خوشبختی روی چهره‌اش نوعی رسوایی و فریب و دروغ بود که باید هرچه سریع‌تر نقاب از آن برداشته می‌شد. عادت کرده بودم که همیشه او را در خانه بدبخت ببینم...

پِتِر هانتکه زندگی روزمرهٔ مادرش در اتریشِ دههٔ ۲۰ میلادی را چنین خلاصه می‌نویسد: «میز را بچین، میز را تمیز کن؛ "کسی کم‌وکسری ندارد؟" پرده‌ها را باز کن، پرده‌ها را ببند؛ چراغ‌ها را روشن کن، چراغ‌ها را خاموش کن؛ "این‌قدر چراغ حمام را روشن نگذارید"، تا کن، وا کن؛ خالی کن، پر کن؛ دوشاخه را از برق بکشید، دوشاخه را بزنید به برق. "خب، برای امروز کافی‌ست."» مادرم هزاران کیلومتر دورتر از اتریش زندگی می‌کرد، زندگی‌اش نیم قرن بعد از زندگی مادر هانتکه بود، شرایط مادی‌اش با آن زن فرق داشت؛ بااین‌حال، زندگی‌اش دقیقاً شبیه او بود، حتی تا حد جمله‌هایی که درباره‌اش استفاده شده بود.

فقر همیشه با دستورالعمل خود شیوهٔ خاصی از زندگی را به انسان‌ها تحمیل می‌کند و نیازی نیست کسی برای شناخت بیشتر آن را تقریر کند.

به من گفته‌اند که ادبیات هرگز نباید شبیه ویترین احساسات باشد، ولی من فقط برای این می‌نویسم که باعث فوران احساساتی بشوم که بدن قادر به بیان آن‌ها نیست.

پِتِر هانتکه زندگی روزمرهٔ مادرش در اتریشِ دههٔ ۲۰ میلادی را چنین خلاصه می‌نویسد: «میز را بچین، میز را تمیز کن؛ "کسی کم‌وکسری ندارد؟" پرده‌ها را باز کن، پرده‌ها را ببند؛ چراغ‌ها را روشن کن، چراغ‌ها را خاموش کن؛ "این‌قدر چراغ حمام را روشن نگذارید"، تا کن، وا کن؛ خالی کن، پر کن؛ دوشاخه را از برق بکشید، دوشاخه را بزنید به برق. "خب، برای امروز کافی‌ست."» مادرم هزاران کیلومتر دورتر از اتریش زندگی می‌کرد، زندگی‌اش نیم قرن بعد از زندگی مادر هانتکه بود، شرایط مادی‌اش با آن زن فرق داشت؛ بااین‌حال، زندگی‌اش دقیقاً شبیه او بود، حتی تا حد جمله‌هایی که درباره‌اش استفاده شده بود.

«نمی‌فهمم چرا پدرت با خانوادهٔ خودش بد تا می‌کند اما با دیگران، با غریبه‌ها، این‌قدر مهربان و حتی سخاوتمند است و برای آن‌ها نه‌تنها چیزی کم نمی‌گذارد، که همیشه آمادهٔ کمک و خدمت‌رسانی و به‌قول‌معروف راه انداختن کارشان است.»