بریده‌هایی از کتاب برگردان روایت گونه شاهنامه فردوسی به نثر

هر چند سرشت مردمان، عیبِ خود ندیدن است و اعتقاد آنان خوی و خصلتِ خود را پسندیده دانستن

آری جهان سراسر افسانه است، بد یا خوب، بر هیچ‌کس وفا نکند و با هیچ‌کس نمانَد.

این روشِ جهانِ فانی است که پیوسته مهرِ دائم و روی خوش با هیچ‌کس ندارد.

باید که در جهان هرکس هرچه دارد بخورد و ببخشد و از رنج خود خویشتن و دیگران را بهره رساند، نه اینکه اندوخته‌ها به دشمن گذارد و بگذرد.

فرزندی چون سهراب را به خاطر شاه ایران پهلو دریدم، گُردی را کشتم که مانند او دیگر یلی نخواهد بود، همیشه جهان‌پهلوان بوده‌ام، سالیان بسیار بر من گذشته و در تمامی عمر نهانم با آشکار و دلم با زبانم یکی بوده است و تا من کمر بر میان بسته داشتم شاهان ایران از رنج و سختی رزم، آسوده‌خاطر بودند.

به اعتقاد استاد طوس فریدون فرشته نبود، گِلِ او را از مشک و عنبر نسرشته بودند، بشری بود همانند دیگر فرزندان آدم، اما داد و دهِش او را فرّخ و نیکنام کرد و راستی اینکه هر کس نیکنامی و سعادت خواهد باید داد و دهش پیشه سازد.

آری جهان سراسر افسانه است، بد یا خوب، بر هیچ‌کس وفا نکند و با هیچ‌کس نمانَد.

طهمورث وزیری پاک‌سرشت و نیکورای داشت، شیدسپ نام که پیوسته روزه داشتی و شب را با راز و نیاز به درگاه بی‌نیاز به صبح رسانیدی. روزه و نمازِ شب رسمی است که او نهاده است.