بریده‌هایی از کتاب برگردان روایت گونه شاهنامه فردوسی به نثر

هر چند سرشت مردمان، عیبِ خود ندیدن است و اعتقاد آنان خوی و خصلتِ خود را پسندیده دانستن

آری جهان سراسر افسانه است، بد یا خوب، بر هیچ‌کس وفا نکند و با هیچ‌کس نمانَد.

این روشِ جهانِ فانی است که پیوسته مهرِ دائم و روی خوش با هیچ‌کس ندارد.

فرزندی چون سهراب را به خاطر شاه ایران پهلو دریدم، گُردی را کشتم که مانند او دیگر یلی نخواهد بود، همیشه جهان‌پهلوان بوده‌ام، سالیان بسیار بر من گذشته و در تمامی عمر نهانم با آشکار و دلم با زبانم یکی بوده است و تا من کمر بر میان بسته داشتم شاهان ایران از رنج و سختی رزم، آسوده‌خاطر بودند.

باید که در جهان هرکس هرچه دارد بخورد و ببخشد و از رنج خود خویشتن و دیگران را بهره رساند، نه اینکه اندوخته‌ها به دشمن گذارد و بگذرد.