بریده‌هایی از کتاب چشم هایت

در بندر آبی چشمانت پنجره‌ایست گشوده به دریا.

محبوبم! دور چشمانت می‌گردم، چونانی که زمین به دور خورشید.

شعر طعنه می‌زندم تا تو را رها کنم. اما من و توبه کردن؟! هرگز! من دوستت دارم.

می پرسی که دوستت دارم؟! ماه من! آه! کاش در توانم بود. من صاحب هیچ چیز در دنیا نیستم جز چشمانت، و غم چشمانت...

کسی نبود که در کتاب‌هایم سفر کند و به سلامت به بندرگاه چشمانت نرسد.

دوستت دارم! ای زنی که به نامی نامیده نمی‌شوی.

چشم که ببندی، بیروت گم می‌شود.

با دیدن این چهره و چشمان، امسال بهار دوبار با ما دیدار کرد.