بریده‌هایی از کتاب چشم هایت

در بندر آبی چشمانت پنجره‌ایست گشوده به دریا.

کسی نبود که در کتاب‌هایم سفر کند و به سلامت به بندرگاه چشمانت نرسد.

محبوبم! دور چشمانت می‌گردم، چونانی که زمین به دور خورشید.

شعر طعنه می‌زندم تا تو را رها کنم. اما من و توبه کردن؟! هرگز! من دوستت دارم.

می پرسی که دوستت دارم؟! ماه من! آه! کاش در توانم بود. من صاحب هیچ چیز در دنیا نیستم جز چشمانت، و غم چشمانت...

دوستت دارم! ای زنی که به نامی نامیده نمی‌شوی.

چشم که ببندی، بیروت گم می‌شود.

با دیدن این چهره و چشمان، امسال بهار دوبار با ما دیدار کرد.