بریده‌هایی از کتاب نوعی داستان عاشقانه

بعضی وقت‌ها زیادی دنبال واقعیات می‌رم؛ بعضی وقت‌ها آدم برای اینکه واقعیت رو بفهمه، شاید بهتر باشه بره پیش دیوونه‌ها... شاید همون واقعیت‌هاس که دیوونه‌شون کرده،

تام: (دو دست او را در دست می‌گیرد.) گوش کن ببین چی می‌گم، همیشه سعی کن تنها کسی نباشی که یه چیزی رو می‌دونی... انجلا: (با پشیمانی به زمین می‌نگرد.) می‌دونم... تام: اگه کس دیگه‌ای هم اون رو بدونه، بهترین پشت‌گرمیه.

یه قرار داشتم، پاک یادم رفته بود. تام: جدی؟ چی شد یادت رفت؟ انجلا: نمی‌دونم، همین‌طوری. تام: می‌گن معنیش اینه که طرف اصلاً دلش نمی‌خواد بره.

هیچ زنی رو ندیدم مثل تو هر دفعه که می‌بینمش این‌طور جا بخورم‌عین سریال‌های خانوادگی تلویزیونی. هر دفعه منتظر قسمت بعدی‌ام.

بعضی وقت‌ها آدم برای اینکه واقعیت رو بفهمه، شاید بهتر باشه بره پیش دیوونه‌ها... شاید همون واقعیت‌هاس که دیوونه‌شون کرده، مگه اینکه این دفعه من هم دیوونه شده باشم.

به‌محض اینکه تأسف چیزی رو بخوری، دچار مشکل می‌شی. فریک: خب، گاهی وقت‌ها هم نمی‌شه تأسف نخورد. لروی: به‌هرحال تسلیمش هم نمی‌شه شد.

ـ‌من باید از نجّار بودن خودم خجالت بکشم؟ می‌خوام بگم همه مدام «کارگر، کارگر» می‌کنن، کارگر چقدر می‌گیره؟ خب، اگه کارگر بودن این‌قدر کار بزرگیه، چرا هیچ‌کس دلش نمی‌خواد کارگر  بشه؟ هیچ شنیدین پدر و مادری این در و اون در بگه (ادای شَست در بند شلوار انداختن در می‌آورد.) «پسر من نجّاره»؟ شنیدین؟ شنیدین کسی به بنّا بودن کسی افتخار کنه؟ من نمی‌دونم شما چی هستین، اما من یه یانکی خر نفهمم، اما...

کارن: تو مادرت دوستت داشت؟ پاتریشیا: اوا آره. ما خیلی باهم صمیمی بودیم. شما نبودین؟ کارن: نه. تمام مزرعه رو بخشید به خواهرزاده‌ش.

چون این تنها چیزیه که من رو از دیوانه شدن نجات داده، باز هم می‌گم: تو باید این دنیا رو دوست داشته باشی.