بریده‌هایی از کتاب جادوی انگیزش: طرحی برای تقویت روحیه کارکنان

دو عامل اصلی از بین برنده انگیزه در کار و زندگی وجود دارد. هر دوی این عوامل در دوران کودکی شکل می‌گیرند و تا بزرگسالی همراه ما می‌ماند. این دو عامل را معمولاً عادت‌های منفی یا پاسخ‌های شرطی به محرک می‌نامند.

امروزه می‌دانیم انگیزه‌بخشی مستقیم و بیرونی به کارکنان یک سازمان، کاری ناممکن است. اما در مقابل می‌توانیم موانعی که سبب جلوگیری از انگیزه‌بخشی به خود می‌شود را از جلوی راهشان برداریم. خودانگیزه‌بخشی، کاراترین شکل ایجاد انگیزش است.

شما به عنوان یک مدیر می‌توانید محیطی ایجاد کنید که این خودانگیزه‌بخشی به شکلی طبیعی و خودجوش ظاهر گردد.

شرکت حسابداری دیلویت اند توشدر پژوهشی سی ساله، به مطالعه هزاران نفر از کارکنان خود پرداخت. در این مطالعه، ابتدا فرآیند استخدام افراد و سپس عملکرد آن‌ها در سال‌های بعدی بررسی شد تا بدین ترتیب عواملی که می‌توانند تعیین‌کننده عملکرد بالا در درازمدت باشند را شناسایی کنند.

مشخص شد خود‌گزینش‌گری، یکی از عوامل بسیار مهم در پیش‌بینی عملکرد فرد در آینده است. عبارت خودگزینش‌گر برای وضعیت آغازین کارکنانی به کار می‌رود که پیش از استخدام می‌توانستند از میان چند کارفرما دست به انتخاب بزنند و محدود به پذیرش پیشنهاد شغلی تنها یک کارفرما نبودند. این افراد که البته از استعداد بالایی برخوردار بودند، پس از مصاحبه با چند شرکت دیگر، تصمیم می‌گرفتند برای شرکت دیلویت اند توش کار کنند. به همین دلیل دوباره به این شرکت باز می‌گشتند و با علاقه می‌گفتند که «می‌خواهم در اینجا کار کنم.»

عملکرد کارکنانی که خودگزینش‌گر بودند، حتی سال‌ها پس از استخدام همچنان نسبت به آن‌هایی که در آغاز کار اشتیاق کمتری داشتند بالاتر بود.

کارکنان تازه‌وارد از نظر آن‌چه «بلوغ مرتبط با کار» خوانده می‌شوند در مرتبه پایینی قرار دارند. این بدان معنا است که هر قدر در گذشته تجربه کاری داشته باشند، باز هم تجربه آن‌ها در کار جدیدشان صفر است و دقیقاً نمی‌دانند باید چه کاری را چگونه به انجام رسانند.

بسیاری از افراد در توصیف بهترین کار خود آن را این‌گونه توصیف کردند: «در آن شغل، دقیقاً می‌دانستم از من انتظار انجام چه کاری می‌رود.» وقتی که در مورد بدترین شغل پرسیده شد، معمولاً این پاسخ داده می‌شد که «دقیقاً نمی‌دانستم رییسم از من چه می‌خواهد؟»

بسیاری از مدیران (از جمله خود من) به خاطر کمبود زمان، در تعیین کارهایی که کارکنانشان باید انجام دهند دچار اشتباه می‌شوند و زمانی را برای صحبت در مورد کار و اطمینان حاصل‌کردن از این که کارکنان درک درستی نسبت به انتظارات آن‌ها دارند اختصاص نمی‌دهند. بعدها که کار انجام نشد یا به شکل نامطلوب و حتی متفاوت با انتظارتان انجام شد، به صورت طبیعی فرد را به خاطر ناشایستگی سرزنش می‌کنند.

هرگز فرض نکنید کارکنان شما شیوه انجام هر چیزی را می‌دانند