بریده‌هایی از کتاب انگار خودم نیستم

انگار تا کسی پیدا می‌شود که حرف‌هایم را درک کند لعیا را می‌بینم که رتبهٔ اول را در مورد توجهِ او بودن دارد. از اعترافاتم حالم بهم می‌خورد. انگار بدترین مدل اعتراف همین است که دستِ خودت را برای خودت رو کنی و از خودت بیشتر بدت بیاید.

این زن کیست؟ عشقم؟ دوستم؟ زنم؟ عادتم؟ گذشته‌ام؟ خودم؟ روحم؟ رؤیایم؟ راست است یا دروغ؟ نمی‌دانم! می‌شود یک آدم همهٔ این‌ها باشد؟ بعید است.