بریده‌هایی از کتاب بازی فرشته

گفت: «به‌نظر می‌آد حالت خوب نیست.» گفتم: «کمی سوءهاضمه پیدا کردم.» «چی قورت دادی که نتونستی هضم کنی؟» «حقیقت.» «پس حالا حالاها توی صفِ هضم بمون. تازه اولِ حال خرابیه پسر جان.»

«قلب رو فقط یک بار می‌تونن بشکنن. بعد از اون فقط خراش برمی‌داره

«من هنوز نمی‌تونم بمیرم دکتر. هنوز نه. کارهایی هست که باید انجام بدم. بعد از اون، هرچه زمان برای من باقی مانده باشه همه رو صرف مُردن می‌کنم.»

طبیعت چیزی نیست جز یک بازار آزاد بسیار عظیم. قانون عرضه و تقاضا یک حقیقت مولکولی محضه.»

طبیعتی که ما در اون قرار گرفتیم از ماهیتی خوفناک و وحشی برخورداره. مادری حریص در بلعیدن و تغذیه کردن از همان مخلوقاتی که خودش اون‌ها رو به دنیا آورده تا زنده بمونن و زندگی کنن.»

درواقع این انسان‌های پست و حقیر هستن که همیشه خودشون رو قدیس و پاکدامن می‌بینن و همهٔ دنیا رو پایین‌تر از خودشون می‌بینن

«احساس گناه و پشیمونی هیچ معنایی در خودش نداره. فقط احساسات هستن، تلاطم‌های درونی، نه ایده‌های حقیقی

«بیا از این آب بخور. آبِ چشمه‌های ویشی همه‌چیز رو درمان می‌کنه، همه‌چیز غیر از حماقت که مثل یک اپیدمی روزبه‌روز در حال گسترشه.»

می‌گفت در جهان ما هیچ خیر و شَری بیشتر از چیزی که ما در ذهن خودمون تصور می‌کنیم وجود نداره؛ فراتر از حرص و طمع‌های ما یا صداقت و پاکی، یا حتا گاهی جنون و دیوانگی ما چیز دیگه‌ای نیست.»

عدهٔ زیادی هستن که هم صاحب استعداد هستن و هم شوروشوق. و بسیاری از اون‌ها هرگز به هیچ‌جا نمی‌رسن. این نخستین قدم برای رسیدن به هر چیزی در زندگیه. استعداد طبیعی مثل قدرت بدنی می‌مونه. تو می‌تونی با قدرت بدنی بیشتر یا کمتر از حد طبیعی به دنیا بیای اما هیچ‌کس نمی‌تونه یک ورزشکار بشه فقط به خاطر اینکه قدش بلندتره یا زور بیشتری داره یا اینکه در دویدن سریع‌تره. چیزی که یک ورزشکار یا یک هنرمند رو می‌سازه کار کردنه. تمرین حرفه‌ای و استفاده از تکنیک. استعداد و نبوغی که با تو به دنیا آمده فقط حکم مهمات رو داره. برای اینکه بتونی با اون به جایی برسی باید ذهنت رو تبدیل کنی به یک اسلحهٔ بسیار دقیق

گفت: «به‌نظر می‌آد حالت خوب نیست.» گفتم: «کمی سوءهاضمه پیدا کردم.» «چی قورت دادی که نتونستی هضم کنی؟» «حقیقت.» «پس حالا حالاها توی صفِ هضم بمون. تازه اولِ حال خرابیه پسر جان.»

«هر شخصی می‌تونه به یک گناهکار تبدیل بشه اما به قدیس، نه.»

. در آن لحظات با خودم فکر کردم که پدرم مهربان‌ترین مرد دنیاست و اینکه همه می‌توانند این مهربانی را در وجود او تشخیص‌دهند اگر و فقط اگر برای یک‌بار زندگی و روح جهان تصمیم می‌گرفت با او خوب تا کند و فقط برای یک بار کارت‌هایی منصفانه در دستش قرار می‌داد که توان بازی کردن آن‌ها را روی میز داشت.

در جهان من، آرزوهای بزرگ تنها در میان صفحات یک کتاب قدیمی زهوار در رفته وجود داشتند و بس.

آیا می‌توانم خاطراتم را نیز همچون پوستهٔ ظاهری و لباس‌هایی که از خودم دور کرده بودم پشت سر بگذارم و به انسان جدیدی تبدیل شوم؟