بریده‌هایی از کتاب نجات از هزارتو

برخی از ما هرگز نمی‌ایستیم تا با خود فکر کنیم که آیا این واقعاً من هستم؟

ما نمی‌توانیم انتظار داشته باشیم کاری را که خودمان برای خودمان انجام نمی‌دهیم، دیگران برایمان انجام دهند.

افرادِ تنها، به اندازهٔ عمق ارتباطی که با خودشان دارند، می‌توانند با دیگران ارتباط عمیق برقرار کنند.

آگاه بودن در جهانی ناآگاه، مثل زندگی‌کردن در جهنم است.

بی‌توجهی پی‌درپی به حس درونی‌اش، باعث شد که به‌تدریج یاد بگیرد به خودش اعتماد نداشته و به‌جای آن، همیشه نگاهش به افکار، باورها و نظرات دیگران باشد.

همه نمی‌خواهند بهتر شوند و بهبود یابند، و این ایرادی ندارد. هویت برخی افراد، به بیماری‌شان گره خورده است.

برخی از تصاویر مغزی، نشان می‌دهند که ما فقط ۵ درصد از روز را در حالت خودآگاه هستیم و در سایر زمان‌ها، در وضعیت ناخودآگاه یا خودکار قرار داریم

ذهن ناخودآگاه، عاشق زندگی‌کردن در ناحیه امن است. امن‌ترین مکان برای ذهن ما، جایی است که قبلاً در آن بوده‌ایم؛ زیرا نتایج آن برایمان آشناست و می‌توانیم آنها را پیش‌بینی کنیم

«ما روزها را به‌خاطر نمی‌آوریم، بلکه لحظات را به‌خاطر می‌آوریم؛ چزاره پاوزه.»

اگر شما از روی شهود و حس درونی خود می‌دانید که برای بهتر شدن به چه چیزهایی نیاز دارید، پس چرا این تغییرات را اعمال نمی‌کنید؟ خیر؛ این ربطی به اراده شما ندارد، بلکه به این خاطر است که در الگوهای فکری و رفتاری نسبتاً خودکاری گیر افتاده‌اید. شما در «هزارتو» هستید.

مشکل اینجا است که حالات سیستم عصبی ما، بر اساس بازخوردی که از اطرافیانمان می‌گیریم، تغییر می‌کند

قدم‌های کوچک، ولی مستمر، راه رسیدن به تحول واقعی است.

مردمی که مورد ستم واقع شده و سرکوب شده‌اند، از ارتباطی که بین استرس و بیماری وجود دارد، آسیب بیشتری می‌بینند

ذهن ناخودآگاه، عاشق زندگی‌کردن در ناحیه امن است. امن‌ترین مکان برای ذهن ما، جایی است که قبلاً در آن بوده‌ایم؛ زیرا نتایج آن برایمان آشناست و می‌توانیم آنها را پیش‌بینی کنیم.

ما از لحاظ عاطفی بی‌سوادیم، زیرا کودکانی کوچک، در بدنی بزرگسال هستیم

او دیگر همیشه در حالت خودکار و ناخودآگاه نبود، بلکه می‌توانست در زمان‌هایی که احساس ناخوشایندی دارد، به جای اینکه از آن فرار کند، برای مدت کوتاهی آن احساس ناخوشایند را حس کند. ‫هرچه حضور او در لحظه حال بیشتر شد، توانایی مکث‌کردن و مشاهده افکار و رفتارها (همان‌طور که هستند) در او پرورش یافت و باور پیدا کرد که این حالت‌های موقتی و گذرا را می‌تواند مدیریت کند.

ژنتیک ما، سرنوشتمان را تعیین نمی‌کند و ما برای تغییر کردن، باید آگاهانه متوجه الگوهای فکری و عادت‌هایمان باشیم.

اگر شما در خانه‌ای بزرگ شده باشید که در آن عصبانیت، واکنش‌های افراطی، عدم تعامل و ترس، بخش عادی زندگی شما بودند، بدن شما به صورتی تنظیم شده است که استرس را مدیریت کند و به‌راحتی نمی‌تواند وارد حالت امن تعامل اجتماعی شود.

انرژی و حالات ما، به دیگران منتقل می‌شوند. ما در کنار برخی از افراد، احساس بهتر و آرام‌تری داریم؛ زیرا سیستم عصبی ما در حال تأثیرگرفتن از حالات سیستم عصبی آن افراد است.

برای اینکه بتوانید به خودتان چیزهایی را بدهید که دیگران نداده‌اند، باید خودتان را دوست داشته باشید و برای اینکه خودتان را دوست داشته باشید، باید خودتان را «ببینید».

نمی‌توانیم انتظار داشته باشیم کاری را که خودمان برای خودمان انجام نمی‌دهیم، دیگران برایمان انجام دهن

کمک کرد تا به چیزی پی ببرم که مدت‌ها مانع پیشرفتم بود و آن چیزی نبود جز «شرم».

تکرار، موجب می‌شود مسیرهای عصبی جدید در مغز شما شکل بگیرند

می‌توانید هر روز از خودتان این سؤال را بپرسید که: «در این لحظه، چه کاری می‌توانم برای خودم انجام بدهم؟

اگر والدین، یک محیط آشفته و استرس‌زا برای آنها ایجاد کرده باشند، کودک این شرایط را درونی‌سازی کرده و این باور را تعمیم می‌دهد: «والدینم، حس ترس به من می‌دهند. من می‌ترسم چون آنها به نیازهای من توجه نمی‌کنند. دنیا، جای ترسناک و تهدیدآمیزی است.» چنین مغزی که برای حفظ بقا تلاش می‌کند (برخلاف «مغز یادگیرنده» در حالت تعامل اجتماعی)، بر روی تهدیدات احتمالی، «بیش‌ازحد» تمرکز می‌کند و به‌صورت سختگیرانه، سریع و با دید «سیاه یا سفید» و اغلب اوقات وسواس‌گونه و همراه با ترس، دربارهٔ چیزهای مختلف فکر می‌کند

زخم‌های کودک درون، نیازهای برآورده‌نشده جسمی، احساسی و معنویِ مربوط به دوران کودکی هستند که خودشان را از طریق ذهنِ ناخودآگاه ما نشان داده و حتی بر زندگی بزرگسالی ما نیز تأثیر می‌گذارند. اکثر ما احساس دیده، شنیده و دوست داشته نشدن را تجربه کرده‌ایم و این درد را در تمام طول زندگی، همراه خود حمل می‌کنیم.

(من دیده و شنیده نمی‌شوم) و به این وضعیت، عادت کرده بود. به همین خاطر، جذب روابطی می‌شد که حس آشنای کوچک بودن و دیده‌نشدن، به او بدهند. با اینکه بودن در این روابط، باعث می‌شد تمام احساسات ناخوشایند مربوط به دیده و شنیده نشدن را نیز تجربه کند، ولی چون با این احساسات و شرایط آشنا بود، با آنها احساس راحتی می‌کرد.

«ما روزها را به یاد نمی‌آوریم، بلکه لحظات را به یاد می‌آوریم.»

به بیان ساده، رابطهٔ ما با والدینمان، پایه و اساس تمام روابط دوران بزرگسالی ما خواهد بود که ما به آن دلبستگی می‌گوییم.

«من معتقدم این کودک درونِ نادیده گرفته شده و زخم‌دیده در گذشته، مهم‌ترین عامل درماندگی نوع بشر است