بریده‌هایی از کتاب وقتی نیچه گریست

انسان دوستانش را سخت‌تر از دشمنانش می‌بخشد.

هرگز کتاب نمی‌خواندند و تمام وقتشان به دست و پنجه نرم کردن با مشکلات اقتصادی می‌گذشت.

زندگی جرقه‌ای است میان دو خلأ، تاریکی پیش‌از تولد و تاریکی پس‌از مرگ.

«ما بیشتر دلباختهٔ اشتیاقیم تا دلباختهٔ آنچه اشتیاقمان را برانگیخته است.»

کسی که از خویش تبعیت نکند، دیگری بر او فرمان خواهد راند. سهل‌تر و بسیار سهل‌تر است که از دیگری اطاعت کنی، تا خودْ راهبر خویش باشی

من افراد زیادی را می‌شناسم که از خود بیزارند و برای رفع آن، می‌کوشند نظر مثبت دیگران را به خود جلب کنند. ولی این راه‌حلْ نادرست و در حکم تفویض اقتدار به دیگران است. وظیفهٔ شما این است که خود را همان‌طور که هستید بپذیرید، نه آنکه به دنبال راهی برای مقبولیت یافتن نزد من باشید.»

«معلوم است که رنج می‌بری؛ این بهایی است که برای بصیرت می‌پردازی. البته که دچار ترس شده‌ای؛ زندگی یعنی در خطر بودن. سعی کن قوی شوی!»

اوا جواب داد: «ضربهٔ سختی خورده بودم. و درس دشواری نیز آموخته بودم، اینکه نمی‌توانی به هیچ‌کس جز خودت تکیه کنی.»

آیا می‌دانید پرسش واقعی یک متفکر چیست؟» برای شنیدن پاسخ تأمل نکرد: «پرسش اساسی این است: چه میزان حقیقت را تاب می‌آورم؟

آنچه مهم است، شجاعتِ خود بودن است!»

ناامیدی بهایی است که فرد برای خودآگاهی می‌پردازد

داستایفسکی می‌نویسد چیزهایی هستند که نباید گفت، مگر به دوستان؛ چیزهایی هستند که نباید گفت، حتی به دوستان؛ و بالاخره، چیزهایی هستند که نباید حتی به خویش گفت!

«مردن دشوار است. من همیشه معتقد بوده‌ام که آخرین پاداشِ مرده این است که دیگر نخواهد مرد!»

ناامیدی بهایی است که فرد برای خودآگاهی می‌پردازد.»

«شاید یک مرد، تنها با مرد بودن می‌تواند زنانگی وجود یک زن را آزاد کند.»

از دیگرانی که به تنهایی‌ام دستبرد می‌زنند، ولی همراهی و مصاحبتی ارزانی‌ام نمی‌کنند بیزارم.

در انگیزه‌های خود غور کنید! درخواهید یافت که هیچ‌کس هرگز کاری را تنها به‌خاطر دیگران انجام نداده است. همهٔ اعمال ما خودمدارانه‌اند؛ هرکس تنها در خدمت خویش است؛ همه تنها به خود عشق می‌ورزند.

اگر تنش، هزینه‌ای است که باید برای بصیرت پرداخت، بگذارید چنین شود!

آیا تو نیز با درماندگی در سوگ زندگی‌ای که هرگز آن را نزیستی ننشسته‌ای؟

مبادا تنها خود را تکثیر کنی، که بایست چیزی والاتر بسازی.

"به دوستی که در رنج است، مکانی برای آرمیدن پیشکش کن، ولی مراقب باش که بستری سخت برایش فراهم آوری"

«تا زنده‌ای، زندگی کن! اگر زندگی‌ات را به کمال دریابی، وحشت مرگ از بین خواهد رفت! وقتی کسی بهنگام زندگی نمی‌کند، نمی‌تواند بهنگام بمیرد.»

اگر تنش، هزینه‌ای است که باید برای بصیرت پرداخت، بگذارید چنین شود!

و رؤیاها؛ رؤیا رازی باشکوه است که تمنای گشوده شدن دارد.

«زناشویی مقدس است. ولی شکستن پیمان زناشویی بهتر از شکسته شدن به‌وسیلهٔ آن است!»

به تعریف نیچه از دوستی فکر کرد: پیوستن دو نفر به یکدیگر برای جستن حقیقتی برتر.

من همیشه از فیض بردن در حضور اندیشه‌های بزرگ لذت برده‌ام. شاید به‌این‌دلیل که به الگویی برای تکامل خود نیازمندم یا شاید فقط به‌این‌خاطر که دوست دارم آن‌ها را دور خودم جمع کنم.

آنجا، درست آنجا، مردی را می‌بینیم، مردی با ذهنی هوشمند و حساس. بیایید به او بنگریم. شاید او روزی به وحشتی که در وجودش لانه دارد عمیقاً نگریسته است. شاید بیش از آنچه باید دیده است! شاید با آرواره‌های خورندهٔ زمان یا با ناچیز بودن خویش  اینکه ذره‌ای بیش نیست  و یا با فانی و تصادفی بودن زندگی رودررو شده است. ترس او خام و هولناک بود تا روزی که دریافت شهوتْ ترس را تسکین می‌دهد. این بود که ورود شهوت به ذهن را گرامی داشت؛ و شهوت، این هماوردِ سنگدل، به‌زودی جا بر سایر اندیشه‌ها تنگ کرد.

ولی... همیشه پیش‌از آنکه فکر کنی، اتفاق می‌افتد!

نیچه گفت: «شاید یک مرد، تنها با مرد بودن می‌تواند زنانگی وجود یک زن را آزاد کند.»