بریده‌هایی از کتاب وقتی نیچه گریست

انسان دوستانش را سخت‌تر از دشمنانش می‌بخشد.

هرگز کتاب نمی‌خواندند و تمام وقتشان به دست و پنجه نرم کردن با مشکلات اقتصادی می‌گذشت.

زندگی جرقه‌ای است میان دو خلأ، تاریکی پیش‌از تولد و تاریکی پس‌از مرگ.

«ما بیشتر دلباختهٔ اشتیاقیم تا دلباختهٔ آنچه اشتیاقمان را برانگیخته است.»

من افراد زیادی را می‌شناسم که از خود بیزارند و برای رفع آن، می‌کوشند نظر مثبت دیگران را به خود جلب کنند. ولی این راه‌حلْ نادرست و در حکم تفویض اقتدار به دیگران است. وظیفهٔ شما این است که خود را همان‌طور که هستید بپذیرید، نه آنکه به دنبال راهی برای مقبولیت یافتن نزد من باشید.»

کسی که از خویش تبعیت نکند، دیگری بر او فرمان خواهد راند. سهل‌تر و بسیار سهل‌تر است که از دیگری اطاعت کنی، تا خودْ راهبر خویش باشی

«معلوم است که رنج می‌بری؛ این بهایی است که برای بصیرت می‌پردازی. البته که دچار ترس شده‌ای؛ زندگی یعنی در خطر بودن. سعی کن قوی شوی!»

آیا می‌دانید پرسش واقعی یک متفکر چیست؟» برای شنیدن پاسخ تأمل نکرد: «پرسش اساسی این است: چه میزان حقیقت را تاب می‌آورم؟

آنچه مهم است، شجاعتِ خود بودن است!»

اوا جواب داد: «ضربهٔ سختی خورده بودم. و درس دشواری نیز آموخته بودم، اینکه نمی‌توانی به هیچ‌کس جز خودت تکیه کنی.»

ناامیدی بهایی است که فرد برای خودآگاهی می‌پردازد.»

ناامیدی بهایی است که فرد برای خودآگاهی می‌پردازد

در انگیزه‌های خود غور کنید! درخواهید یافت که هیچ‌کس هرگز کاری را تنها به‌خاطر دیگران انجام نداده است. همهٔ اعمال ما خودمدارانه‌اند؛ هرکس تنها در خدمت خویش است؛ همه تنها به خود عشق می‌ورزند.

مبادا تنها خود را تکثیر کنی، که بایست چیزی والاتر بسازی.

«مردن دشوار است. من همیشه معتقد بوده‌ام که آخرین پاداشِ مرده این است که دیگر نخواهد مرد!»

اگر تنش، هزینه‌ای است که باید برای بصیرت پرداخت، بگذارید چنین شود!

من همیشه از فیض بردن در حضور اندیشه‌های بزرگ لذت برده‌ام. شاید به‌این‌دلیل که به الگویی برای تکامل خود نیازمندم یا شاید فقط به‌این‌خاطر که دوست دارم آن‌ها را دور خودم جمع کنم.

آنجا، درست آنجا، مردی را می‌بینیم، مردی با ذهنی هوشمند و حساس. بیایید به او بنگریم. شاید او روزی به وحشتی که در وجودش لانه دارد عمیقاً نگریسته است. شاید بیش از آنچه باید دیده است! شاید با آرواره‌های خورندهٔ زمان یا با ناچیز بودن خویش  اینکه ذره‌ای بیش نیست  و یا با فانی و تصادفی بودن زندگی رودررو شده است. ترس او خام و هولناک بود تا روزی که دریافت شهوتْ ترس را تسکین می‌دهد. این بود که ورود شهوت به ذهن را گرامی داشت؛ و شهوت، این هماوردِ سنگدل، به‌زودی جا بر سایر اندیشه‌ها تنگ کرد.

ولی... همیشه پیش‌از آنکه فکر کنی، اتفاق می‌افتد!

«برای خاطر خدا بس کن! دست از فکر کردن بردار! چشمانت را باز کن! نگاه کن! دنیا را به درون راه بده!»

اگر تنش، هزینه‌ای است که باید برای بصیرت پرداخت، بگذارید چنین شود!

«زیگ، بگذار این‌طور برایت بگویم که حس یک انسان چهل ساله نسبت به زندگی را نمی‌توان در بیست و پنج سالگی فهمید.»

«یعنی سخت است آزادانه سخن گفتن و خود را تخلیه کردن و همزمان مراقب کلمات خود بودن که مبادا نامی که نباید، بر زبان جاری شود. این‌طور نیست؟»

«پرفسور، اگر قرار باشد همهٔ مفسران توسط چارچوب زندگینامهٔ خود محدود شوند، شما چگونه از چنین محدودیتی در کارتان می‌گریزید؟» نیچه پاسخ داد: «نخست باید محدودیت‌ها را شناخت. بعد باید از خود فاصله گرفتن و از دور به خود نگریستن را آموخت. افسوس که گاه شدت بیماری به حدی است که به چشم‌انداز ذهنی‌ام نیز آسیب وارد می‌کند.»

آیا تو نیز با درماندگی در سوگ زندگی‌ای که هرگز آن را نزیستی ننشسته‌ای؟

انسان حتی در برابر فراموش‌کاری‌هایش نیز مسئول است

راه انسان‌ها از ابتدا جدا می‌شود: کسانی که در آرزوی آرامش و شادی روح‌اند باید ایمان آورند و آن را مشتاقانه پذیرا شوند؛ و آنان که در پی حقیقت‌اند باید آرامش ذهن را ترک گویند و زندگی‌شان را وقف پرسش‌ها کنند.

نیچه گفت: «شاید یک مرد، تنها با مرد بودن می‌تواند زنانگی وجود یک زن را آزاد کند.»

به این دلیل قدرش را دانستی که به تجربهٔ از دست دادنش بسیار نزدیک شدی.

رؤیا رازی باشکوه است که تمنای گشوده شدن دارد.