بریده‌هایی از کتاب برادرزاده رامو

نوابغ کم می‌خوانند، زیاد عمل می‌کنند و به‌خودی‌خود شکوفا می‌شوند.

آدمی شربت دروغی را که در تملق او باشد یک جرعه می‌نوشد و حرف حق را که برایش تلخ است، قطره‌قطره.

اگر در این جهان همه‌چیز بسیار خوب بود، دیگر چیزی به‌غایت خیلی خوب وجود نداشت.

من عدهٔ زیادی مردمان شریف می‌بینم که سعادتمند نیستند و مردمان بی‌شماری می‌بینم که شریف نیستند و خوشبخت‌اند.

به یک دَله‌دزد تف می‌کنند، اما به یک جنایتکار بزرگ به‌نوعی احترام می‌گذارند؛

پوسیدن زیر مرمر، یا زیر خاک، فرقی ندارد و همان پوسیدن است. و فرقی نمی‌کند دور تابوت جمعیتی باشند یا نباشند.

مگر در این مملکت لازم است دانشِ آن‌چه را می‌گوییم داشته باشیم؟

ما به‌ظاهر خوشحال به‌نظر می‌رسیم، اما همگی غمگین و گرسنه‌ایم. گرگ‌ها هم به اندازهٔ ما گرسنه نیستند؛ ببرها هم به اندازهٔ ما خشن نیستند. مثل گرگ‌ها وقتی زمین درازمدت زیر برف مانده است، هر چه را گیرمان بیاید می‌بلعیم. و ببرصفت آن‌هایی را که در کارشان موفق‌اند می‌دریم. گاهی چند غوغاسالار دورِ هم جمع می‌شوند و آن زمان است که باغ‌وحش دیدنی می‌شود.

هیچ سعادتی دایمی نیست

ندانستن بهتر از کم دانستن است

آینه می‌بایست به آن‌ها فهمانده باشد می‌توان با قیافهٔ یک ابله مردی هوشمند بود، یا در ورای ظاهری هوشمند دیوانه‌ای را پنهان داشت.

ما به‌ظاهر خوشحال به‌نظر می‌رسیم، اما همگی غمگین و گرسنه‌ایم. گرگ‌ها هم به اندازهٔ ما گرسنه نیستند؛ ببرها هم به اندازهٔ ما خشن نیستند. مثل گرگ‌ها وقتی زمین درازمدت زیر برف مانده است، هر چه را گیرمان بیاید می‌بلعیم. و ببرصفت آن‌هایی را که در کارشان موفق‌اند می‌دریم. گاهی چند غوغاسالار دورِ هم جمع می‌شوند و آن زمان است که باغ‌وحش دیدنی می‌شود. هرگز کسی این تعداد جانور غم‌زده، عبوس، درنده و خشمگین را یک‌جا رؤیت نکرده است

هر قدر هم که شما فوق‌العاده باشید، کس دیگری می‌تواند جانشین‌تان شود.

به مردمان عادی نیاز هست، اما نیازی به نابغه‌ها نیست. نه، حقیقتاً نبودن‌شان بهتر است. آن‌هایند که نظام جهان را به‌هم می‌ریزند؛ اما از آن‌جایی که در همه‌چیز، حماقت بسیار متداول و بسیار قدرتمند است، پس نمی‌توان چیزی را بدون جاروجنجال تغییر داد.

مُرده صدای ناقوس را نمی‌شنود. چه ده‌ها کشیش بیهوده برایش حنجره پاره کنند، چه در پیش‌وپس جنازه‌اش ستونی از مشعل‌های فروزان بدرقه‌اش کنند، روح او کنار رییس تشریفات حضور ندارد. پوسیدن زیر مرمر، یا زیر خاک، فرقی ندارد و همان پوسیدن است. و فرقی نمی‌کند دور تابوت جمعیتی باشند یا نباشند

هیچ‌چیزی مفیدتر از دروغ برای خلایق و هیچ‌چیزی مُضرتر از حقیقت برای آن‌ها نیست.

مگر در این مملکت لازم است دانشِ آن‌چه را می‌گوییم داشته باشیم؟

باید تملق گفت، باید تملق بزرگان را گفت، به آن‌ها نزدیک شد، سلیقه‌های‌شان را شناخت، مُهر تأیید به هوا و هوس و هرزگی‌های‌شان گذاشت، بی‌عدالتی‌های‌شان را تأیید کرد؛ راز پیشرفت این‌هاست.

می‌گویند ارزش خوش‌نامی از ارزش کمربند زرین بیشتر است؛ با وجود این چه‌بسا آن‌که خوش‌نام است کمربند زرین ندارد و می‌بینیم که امروزه‌روز آن‌که کمربند زرین دارد از خوش‌نامی هم کم ندارد.

در طبیعت انواع جانوران یکدیگر را می‌بلعند، در جامعه نیز اصناف یکدیگر را تکه‌تکه می‌کنند، قانون هم در این ماجرا دخالتی نمی‌کند.

دیگر میهنی در کار نیست، از این قطب تا آن قطب فقط ستمکار یا برده داریم.

به یک دَله‌دزد تف می‌کنند، اما به یک جنایتکار بزرگ به‌نوعی احترام می‌گذارند

هیچ اصل اخلاقی‌ای عاری از عیب و اشکال نیست.

هوا چه خوب و یا چه بد، عادت دارم حدود پنج بعدازظهر برای گردش به پاله روآیال بروم. آن منم که همیشه تنها روی نیمکت خیابانِ درختی آرژانسون نشسته‌ام و غرقِ خیال هستم. ذهنم را از هر قیدوبندی رها می‌سازم. اجازه می‌دهم تا اولین فکرِ عاقلانه یا غیرعاقلانه‌ای را که به ذهن می‌رسد دنبال کنم. درست مثل جوانان هرزهٔ ما که در بلوار فوآ دنبال معروفه‌ای بی‌مغز، شوخ‌وشنگ، با نگاهی بی‌حیا و دماغِ سربالا می‌افتند تا این یکی را وِل کنند و شتابان آن دیگری را تعقیب کنند، خواهانِ همه باشند و به هیچ‌یک دل نبندند. افکارم دلبرکان من‌اند.

مگر در این مملکت لازم است دانشِ آن‌چه را می‌گوییم داشته باشیم؟

«در میان آدمیان جمعی همواره فاسدند و بدکار و جمعی دیگر که به شمار بیشترند، گاه به نیکی رو می‌کنند و گاه بدی.»

به مردمان عادی نیاز هست، اما نیازی به نابغه‌ها نیست. نه، حقیقتاً نبودن‌شان بهتر است. آن‌هایند که نظام جهان را به‌هم می‌ریزند؛ اما از آن‌جایی که در همه‌چیز، حماقت بسیار متداول و بسیار قدرتمند است، پس نمی‌توان چیزی را بدون جاروجنجال تغییر داد.

صلح‌وصفا در خانه؟ یا حق! فقط در صورتی امکان دارد در خانه آرامش داشت که آدم یا نوکر باشد یا ارباب، و بهتر این است که ارباب بود.

هر کس به توانِ شعورش.

من از کتاب‌ها این را می‌آموزم که چه باید کرد و چه نباید گفت. لذا هنگام خواندن خسیس، به خود می‌گویم: اگر مایلی خسیس باش ولی مواظب باش مانند یک خسیس سخن نگویی. وقتی تارتوف را می‌خوانم، به خود می‌گویم اگر دلت می‌خواهد ریاکار باش، اما مثل یک ریاکار سخن نگو. معایبی را که برایت فایده دارند داشته باش، اما لحن و ظاهر آن‌ها را به خود نگیر تا مسخره‌ات نکنند.