بریده‌هایی از کتاب یادداشت های شیطان

به‌این‌ترتیب، شیطان هرچه بیشتر به جهان انسان نزدیک می‌شود، نفرت‌انگیزیِ زندگی و آرمانشان را بیشتر درمی‌یابد. اینجا همه‌چیزش دروغ و فریب است. ارزشهای انسانیِ اصیل باقی نمانده‌است. تنها کوه، دشت، خورشید سخاوتمند، که در دست‌ودل‌بازی‌اش شکی نیست، و طبیعت و دهقانهای ساده‌ای که زیر آفتاب کار می‌کنند، او را به یاد زیباییهای زندگی می‌اندازند

یک‌لحظه از انسان‌شدنم هست که آن را هرگز نمی‌توانم بدون وحشت به‌خاطر بیاورم؛ زمانی که برای اولین‌بار صدای تپش قلبم را شنیدم. این صدای دقیق، بلند و منظم، که توأمان نوید مرگ و زندگی را می‌دهد، با ترس و تشویشی غریب به شگفتم می‌آورد. آنها همه‌جا ساعت نصب کرده‌اند، اما چه‌طور می‌توانند چنین ساعتی با ثانیه‌شماری سریع که تمام ثانیه‌های زندگی را همراهی می‌کند، توی سینه‌شان حمل کنند؟

کلمات حکیمانه تنها به درد روانهای ضعیف و فقیر می‌خورد. ارواح غنی و پربار، ساکت‌ترند.

اندیشه را عیناً باید مثل سرباز یا تیر تلگراف به صف کنی، مثل خط‌آهن امتدادش دهی، از روی پل بگذرانی، خاکریز و پیچی احداث کنی و در محل آشنا، توقفگاهی ترتیب دهی. تنها آن‌وقت است که همه‌چیز روشن می‌شود

فکر کن سینیور، نه، من فقط یک‌بار به انسان افتخار کردم و حس غرور از او به من دست داد، آن هم توی دستشویی کشتی بخار آتلانتیک بود. ــ اُه! دستشویی؟! آنجا چی شد؟ حتماً توفان شد و شما از نبوغ انسانی شگفت‌زده شدید که مبارزه می‌کند به‌خاطر... ــ اتفاق خاصی نیفتاد، ولی خوب، بله، از نبوغ انسان شگفت‌زده شدم که چه‌طور توانسته از یک نیاز نفرت‌انگیز انسانی، مثل دستشویی‌رفتن، یک کاخ حقیقی بسازد!

اینجا چنان ناامن و ناپایدار است که اگر برای یک‌ساعت از کسی جدا شوی، ممکن است مجبور شوی در ابدیت دنبالش بگردی.

تغییردادن یعنی پیروی و تن‌دادن به لزوم قانون جدیدی که قبلاً نمی‌شناختیدش. فقط با زیرپاگذاشتن قانون است که می‌توانید اراده‌تان را بالاتر از آن قرار دهید.

تا وقتی مرگ هست، کلیسا هم فراموش نمی‌شود! به لرزه بیندازیدش، لهش کنید، از هم بدرید و تکه‌تکه‌اش کنید، اما نمی‌توانید از بین ببریدش. آن‌وقت دیگر کیست که از شما در برابر مرگ دفاع کند؟ کیست که باور شیرین جاودانگی و زندگی ابدی در نعمت و برخورداری ابدی را به شما بدهد؟

فکرکردنِ تنها کافی نیست؛ و مادامی که فکر را به رشتهٔ کلام درنیاورم، از وضوح و دقت کامل به‌دور می‌ماند: اندیشه را عیناً باید مثل سرباز یا تیر تلگراف به صف کنی، مثل خط‌آهن امتدادش دهی، از روی پل بگذرانی، خاکریز و پیچی احداث کنی و در محل آشنا، توقفگاهی ترتیب دهی. تنها آن‌وقت است که همه‌چیز روشن می‌شود.