بریده‌هایی از کتاب افطار در کلیسا (جلد نهم)

گویا شاه‌عباس که دستور داده بود دماغ و لب کسانی را که قلیان و چپق می‌کشند ببرند، نمی‌خواست از خانهٔ یکی از سردارانش، در شبی که خودش هم میهمان آن خانه بود، دود و بوی تنباکو در اطراف پخش شود. شاه نمی‌توانست قبول کند هر سال مقدار زیادی از سکه‌های طلای ایران برای خریدن ماده‌ای از کشور خارج شود که هیچ نفعی برای مردم ندارد. پس از مرگ شاه‌عباس، مصرف تنباکو به تدریج از سر گرفته شد و بسیاری از مردم به آن معتاد شدند.