بریده‌هایی از کتاب گرگ ها با چشم باز می خوابند (جلد دوم)

فرانسوی‌ها که اکتشافات خود را از شمالی‌ترین نقاط آمریکا آغاز کرده بودند و «فرانسهٔ نو» را در کانادا بنیاد گذاشته بودند، به تدریج به سوی جنوب و جنوب غرب پیش می‌رفتند. فرانسوی‌هایی که به دنبال یافتن سرزمین‌های نو در آمریکا بودند بیشتر

برآورده شد. آدم‌های زلزله رئیسی داشتند به نام «ویلیام پن». پدر پن دریاداری بود که پادشاه انگلستان را به حکومت بازگردانده بود و پادشاه هم در مقابل، پاداشی شانزده‌هزار لیره‌ای را به او و

فرانسوا نیز به دنبال دریانوردان ایتالیایی می‌گشت تا از خبرگی و تجربهٔ آن‌ها استفاده کند. خبر تلاش‌های فرانسوا به گوش اسپانیایی‌ها رسید و پادشاه اسپانیا فوراً سفیرش را نزد فرانسوا فرستاد تا به او یادآوری کند که پاپ الکساندر ششم، دنیا را بین آن‌ها و پرتغالی‌ها تقسیم کرده بود و فقط آن‌ها می‌توانند به اکتشافات مشغول باشند.

شرکت هند غربی که سابقهٔ بیشتری داشت شرکت مادر و هند شرقی که پس از آن تأسیس شده بود، شرکت دختر لقب گرفته بود. اما ارزش شرکت دختر بیشتر از شرکت مادر بود چون هندوستان ثروتمندتر از لوئیزیانا به نظر می‌رسید. به همین علت هرکس خواهان یک سهم از هند شرقی بود باید چهار سهم از هند غربی می‌خرید. یعنی هرکس چهار مادر داشت، یک دختر به او می‌دادند.

انگلیسی‌ها توانستند با شکست هلندی‌ها، خلیج دلاوار را تحت سلطه بگیرند. آن‌ها «نئوآمستردام» را هم از هلندی‌ها گرفتند و آن را نیویورک نامیدند. علت نامگذاری هم این بود که پادشاه انگلستان این شهر را در اختیار برادرش دوک یورک گذاشته بود و این منطقه یورک جدید یا نیویورک نام گرفت. مناطق وسیعی هم در شرق آمریکا به نام «مری» همسر پادشاه انگلستان «مری‌لند» نامیده شد.

دوپلکس از پیروزی سرمست بود و تصور می‌کرد این پیروزی نام او را در همهٔ دنیا مشهور ساخته است. اما

دریادار بوردونه مشغول ساخت و پاخت با انگلیسی‌ها بود. او یک‌میلیون لیره از انگلیسی‌ها رشوه گرفته بود و موافقت‌نامه‌ای را با آن‌ها امضا کرده بود. طبق این موافقت‌نامه انگلیسی‌ها در برابر پرداخت پول می‌توانستند دژ و دفتر تجاری خود را در مدرس پس بگیرند. بوردونه پول

نخستین حیلهٔ الیزابت باز گذاشتن دست دزدان دریایی انگلستان برای حمله به کشتی‌های اسپانیایی بود. انگلیسی‌ها نام این کار را «سوزاندن ریش پادشاه اسپانیا» گذاشته بودند. در قرن پانزدهم میلادی بیشتر دزدهای دریایی انگلیسی بودند. اما در قرن شانزدهم هنگامی که دزدان انگلیسی به کشتی‌های اسپانیایی حمله می‌کردند، دزدی دریایی در انگلیس عملی «وطن‌پرستانه» به شمار می‌رفت. کار به جایی رسید که مرز بین تجارت و دزدی دریایی مشخص نبود. گاهی دزدی دریایی با اجازهٔ حکومت صورت می‌گرفت: ناخدایی که به کشتی‌اش دستبرد زده بودند نامه‌ای از حکومت دریافت می‌کرد که به او اجازه می‌داد به کشتی‌های کشوری که

هیچ جنگی را نداشتند، به کشیش‌ها عُشریه (یک‌دهم از درآمد خود) را پرداخت نمی‌کردند، نامشان را روی سنگ قبرها حک نمی‌کردند و لباس‌هایی متفاوت با بقیهٔ مردم می‌پوشیدند. ناگفته پیداست که کلیسای انگلستان چقدر از عقاید این گروه، مخصوصاً عدم پرداخت عشریه، عصبانی بود و آن‌ها را مبلغان اندیشه‌های شیطانی می‌دانست و آرزو می‌کرد به نقطهٔ بسیار دوری بروند که صدایشان به گوش هیچ مسیحی دیگری نر