بریده‌هایی از کتاب آئورا

حتی شیطان هم زمانی فرشته بوده.

دیگر به ساعتت نگاه نمی‌کنی، این شیء بی‌مصرف که به گونه‌ای ملال‌آور زمان را هماهنگ با بطالت انسانی می‌سنجد، آن عقربه‌های کوچک که ساعاتی طولانی را نشان می‌دهند که ابداع شده‌اند تا پوششی باشند بر گذار واقعی زمان که با شتابی چنان هولناک و بی‌اعتنا می‌گریزد که هیچ ساعتی نمی‌تواند آن را بسنجد. یک زندگی، یک قرن، پنجاه سال. دیگر نمی‌توانی این سنجش‌های فریب‌کار را تصور کنی، نمی‌توانی این غبار بی‌حجم را در دست نگاه داری.

در را پشت سر می‌بندی و چشم به تاریکی دالانی سرپوشیده می‌دوزی. این باید حیاطی یا چیزی مثل آن باشد، چرا که می‌توانی بوی گل، رطوبت گیاهان، ریشه‌های درحال پوسیدن و عطری خواب‌آلوده و سنگین را بشنوی. نوری نیست که راهنمایت باشد.

ــ آن‌ها می‌خواهند ما تنها باشیم، آقای مونترو. چون به ما می‌گویند انزوا تنها راه رسیدن به قداست است. فراموش می‌کنند که وسوسه در انزوا خیلی قوی‌تر می‌شود.

رشته‌های پراکنده نور در مژه‌هایت درهم می‌تند، چنان‌که گویی از پس توری ابریشمین به آن‌ها نگریسته‌ای. تنها چیزی که می‌بینی مشتی رشته نور لرزان است. سرانجام می‌توانی ببینی که این رشته‌های نور از شمع‌های نذری است که بر طاقچه‌ها گذاشته یا به شکلی نامنظم در فاصله قاب‌های گچی دیوار آویخته‌اند. این شمع‌ها پرتوی پریده‌رنگ بر اشیای نقره‌ای، تنگ‌های بلورین و آینه‌هایی با قاب‌های مطلا می‌افکند. آنگاه در نیمه‌روشنای بالای اتاق، تختخواب را می‌بینی و جنبش ناچیز دستی را که گویی به اشاره می‌خواندت.

گویی خطاب به هیچ‌کس نیست مگر تو.

ــ آن‌ها می‌خواهند ما تنها باشیم، آقای مونترو. چون به ما می‌گویند انزوا تنها راه رسیدن به قداست است. فراموش می‌کنند که وسوسه در انزوا خیلی قوی‌تر می‌شود.

این فکرها را رها می‌کنی، چرا که چیزهایی حتی قوی‌تر از تخیل وجود دارند: عادت‌هایی که وامی‌دارندت برخیزی، در پی حمامی کنار این اتاق بگردی و نیابی، همان‌طور که چشم‌هایت را می‌مالی به راهرو بروی، با احساس تلخی غلیظی بر زبان، پله‌ها را طی کنی، درحالی‌که دست بر ریش زیرچانه‌ات می‌مالی وارد اتاق شوی، شیرهای وان را باز کنی و آنگاه در آب گرم بلغزی و خود را در فراموشی رها کنی.