بریده‌هایی از کتاب تاریخ عشق

یاد گرفت با حقیقت زندگی کند. نه اینکه آن را بپذیرد، بلکه با آن زندگی کند. مثل زندگی کردن با یک فیل بود. اتاقش خیلی کوچک بود، و هر روز صبح فقط برای اینکه به دستشویی برود باید به‌زور از کنار حقیقت رد می‌شد. برای رسیدن به گنجهٔ لباس و برداشتن لباس زیرش، باید از زیر حقیقت می‌خزید و دعا می‌کرد که نخواهد همان لحظه روی صورتش بنشیند. شب‌ها که چشمانش را می‌بست، معلق بودن آن را بالای سرش احساس می‌کرد.

فکر می‌کردم زندگی در دنیایی که او نیست عجیب باشد. با این‌حال. خیلی وقت بود عادت کرده بودم فقط با خاطره‌اش زندگی کنم.

مادرم بیش از همه نگرانم می‌کرد. او محوری بود که دنیای ما به دورش می‌گشت.

حقیقت چیزی‌ست که ابداع کردم تا بتوانم زنده بمانم.

فکر کردم: شاید قرار است این طوری بروم، بر اثر حملهٔ خنده. چی بهتر از این؟ خندیدن و گریستن، خندیدن و خواندن، خندیدن آن‌قدر که فراموش کنم تنها هستم، که این پایان زندگی‌ام است، که مرگ پشت در انتظارم را می‌کشد.

دلم می‌خواهد فکر کنم دنیا آمادگی پذیرفتن من را ندارد، اما شاید حقیقت این است که من آمادگی دنیا را ندارم. همیشه برای زندگی‌ام دیر رسیده‌ام.

اما این هم که گذشت، غصه‌ای با من ماند که نمی‌توانستم بتکانمش.

وقتی چشم چیز زیبایی می‌بیند، دست دوست دارد نقاشی‌اش کند. کاش من می‌توانستم تو را نقاشی کنم.