بریده‌هایی از کتاب تربیت احساسات

هیچ چیز خفت‌آورتر از این نیست که ببینی ابلهی در آنچه تو شکست خورده‌ای موفق شده است.

با این چنین دلبستگی به تجمل خاستگاه فقیرانه‌اش را برملا می‌کرد.

او را بی هیچ نیتّی، بی هیچ امید عوضی، مطلق دوست می‌داشت؛

اگر زنی دوستم داشت شاید کاری از دستم برمی‌آمد... چرا می‌خندی؟ عشق خوراک و هوای نبوغ است.

حس می‌کرد که چیزی جبران نکردنی پیش آمده و عشق بزرگش از دست رفته است. و آن یکی آنجا کنارش بود، عشق شادمانه آسان! امّا خسته شده، آکنده از خواست‌هایی در تضاد با هم بود، حتی دیگر نمی‌دانست دلش چه می‌خواهد، غمی بی‌حدواندازه حس می‌کرد، دلش می‌خواست بمیرد.

مردم دیگر از این همه قانون اساسی و منشور و این ظریف‌کاری‌ها و دروغ‌ها بتنگ آمده‌اند... اَه، اگر یک روزنامه‌ای، تریبونی داشتم این وضع را به هم می‌ریختم.

با نزدیکانه‌ترین رازگویی‌ها همیشه محدودیت‌هایی است که از شرم بیجا، یا ظرافت، یا ترحم است. نزد دیگری یا خودت به ورطه‌هایی، منجلاب‌هایی بر می‌خوری که از پیش رفتن بازت می‌دارند؛ گو این‌که این را هم می‌دانی که اگر پیش بروی آن یکی درکت نمی‌کند؛ بیان دقیق آنچه بخواهی دشوار است و از همین روست که بندرت می‌توان با کسی بکمال یکی شد.