بریده‌هایی از کتاب گزارش برودی

خوابیدن، ناشناخته‌ترین و مرموزترین کاری است که می‌کنیم. ما یک سوم عمرمان را به خواب اختصاص می‌دهیم، بااین‌همه، آن را درست نمی‌شناسیم و درک نمی‌کنیم.

اولین خاطرات آدم، روشن‌ترین خاطرات اوست

آن‌ها مثل بچه‌ها، تکرار را به تنوع یا تازگی ترجیح می‌دهند.

دوستی، مثل عشق یا هر حالت دیگری از این آشفته‌بازاری که زندگی می‌خوانیمش، پر از راز و رمز است.

مثل خیلی از جوان‌های دیگر، بدون آن‌که امتیاز قابل ذکری، جز استعداد سخنرانی در حضور جمع، داشته باشد. همین استعداد موجب شد که چندین جایزه در مدرسۀ انگلیسی محلۀ راموس مخیا۱ به دست آورد و منافع بی‌شماری جلب کند.

دوستی، مثل عشق یا هر حالت دیگری از این آشفته‌بازاری که زندگی می‌خوانیمش، پر از راز و رمز است. در واقع، گاهی وقت‌ها فکر می‌کنم تنها چیزی که هیچ راز و رمزی ندارد، خوشبختی است، چون خودش، حقانیت خودش را توجیه می‌کند.

«تا وقتی پشیمانی بماند، گناه می‌ماند.»

ما همه به تصوری شباهت پیدا می‌کنیم که دیگران از ما دارند؛ من تحقیر دیگران را نسبت به خودم احساس می‌کردم و خودم هم خودم را تحقیر می‌کردم.

آن دو می‌دانستند چگونه باید بجنگند ـ‌ چاقو‌ها را می‌گویم، نه مردان را که صرفاً ابزار و آلت‌دست چاقوها بودندــ و آن شب، خوب جنگیدند. آن‌ها مدتی طولانی در جاده‌های دو ر‌و دراز آن ناحیه، به‌دنبال هم می‌گشتند و بالأخره همدیگر را پیدا کردند؛ زمانی که گاچوهای‌شان دیگر خاک شده بودند. کینه‌ای بشری در تیغۀ آن‌ چاقوها خفته و نهفته بود و در کمین. اشیاء بیش از انسان‌ها دوام می‌آورند. چه کسی می‌تواند بگوید که این داستان همین‌جا پایان می‌گیرد؛ چه‌ کسی می‌تواند بگوید که آن سلاح‌ها هرگز دوباره با یکدیگر روبه‌رو نخواهند شد.

دوستی، مثل عشق یا هر حالت دیگری از این آشفته‌بازاری که زندگی می‌خوانیمش، پر از راز و رمز است. در واقع، گاهی وقت‌ها فکر می‌کنم تنها چیزی که هیچ راز و رمزی ندارد، خوشبختی است، چون خودش، حقانیت خودش را توجیه می‌کند.

اگر من می‌توانم آن کشتی دودکله‌ای را که وقتی چهارساله بودم از نروژ آمد و در بندر پهلو گرفت، طوری به‌خاطر بیاورم که انگار همین دیروز بوده، چرا باید از این‌که کسی می‌تواند واقعه‌ای را پیش‌بینی کند که در شرف وقوع است، تعجب کنم؟ اگر بخواهیم به زبانی فلسفی سخن بگوییم، حافظه یا به‌خاطرآوردن گذشته، کم‌تر از پیشگویی آینده شگفت‌آور نیست؛ فردا به ما نزدیک‌تر است از عبور قوم یَهود از دریای سرخ که به‌هرحال آن را به‌خاطر داریم.

مانِکو اوریارته بر روی مقتول خم شد و از او تقاضای بخشش کرد. او آشکارا گریه می‌کرد. عملی که هم‌اکنون مرتکب شده بود او را مضمحل و هراسان کرده بود. اکنون می‌دانم که او بیش‌تر از ارتکاب جنایت، از این پشیمان بود که مرتکب عملی پوچ و بی‌معنی شده است.