بریده‌هایی از کتاب انجمن زیرشیروانی

آدمِ خوب هم مصیبت به بار می‌آره. می‌ذاره دنیا همون‌جور که هست باشه. به جانی‌ها هم کمک می‌کنه و خامِ وراج‌هایی می‌شه که حرمت هیچی رو نگه نمی‌دارن

«خودم هم خودم رو فراموش کرده‌م. بازی دیگه تموم شده.»

نمی‌توانستم به هیچ‌کس بگویم که چطور داشتم مرتب دور و دورتر می‌شدم.‌ دیگر لحظه مال من نبود.

مجبورش کردم شغلی یاد بگیره تا زمینِ زیر پاش سفت باشه، ولی اون زمین سفت نمی‌خواست، می‌خواست معلق باشه.»

اومدیم، تمامِ عمر داریم از بین می‌ریم و نقش بر آب می‌شیم. درنتیجه نباید مدام جوری رفتار کنیم که انگار واقعی هستیم. ما باید همون‌جور که واقعاً هستیم رفتار کنیم، یعنی غیرواقعی.» والنتین گفت: «همیشه نمی‌شه... دردْ واقعیه.»

گفتم: «شاید نزدیک‌بین‌ها رغبتی به دیدن دورها ندارن و به دیدن دوروبرِ خودشون قانعَن.»

«شاید نزدیک‌بین‌ها رغبتی به دیدن دورها ندارن و به دیدن دوروبرِ خودشون قانعَن

ناگهان پا سست کردم. منتظر شدم تا همه به راهرو بروند. در آن حجرهٔ تاریک تنها بودم. با خودم فکر کردم: «کاش اون کلمه‌ای رو که نمی‌دونستم الآن به زبون می‌آوردم.» بعد یاد آسیاب آینه‌ای افتادم. هیچ‌کس صدایش را نمی‌شنود، هیچ‌کس مزاحمش نمی‌شود. آنجا بود که فهمیدم زمان تمام شده بود. بازی تمام شده بود، زمان تمام شده بود، وقتش رسیده بود.

چطور می‌تونم بمیرم، وقتی زنده نیستم؟

«این‌طوری نمی‌شه... شیـشه‌هام کهـنه‌ن، طاقتِ ژرف‌اندیشی رو ندارن، کلّی لکهٔ سیاه روشونه. لطفاً به کیک‌های کرامبِل فکر کنین، به اینکه تازه از فر دراومدن، کرامبل‌های ضخیم و تُرد، با کرهٔ خالص. این‌طوری خیلی بهتره. بی‌خیال ژرف‌اندیشی بشین، منظورم ذکاوت نیست. حالا بذارین کنار این متانت رو، بریزید پایین این ریش‌های مصنوعی رو، همه‌ش فقط حسابگریه... وگرنه عکس تار می‌شه‌ها. دیگه بی‌حرکت!

«تو ادبیات معاصر یه جدیتِ آزاردهنده، یه رقّت گنگ و سنگین، یه تلخیِ دلهره‌آور، یه قساوت مهلک وجود داره.