بریده‌هایی از کتاب بیابان

اگر از مذهبت خوشت نمی‌آید، عوضش کن. مسخره کردن دین گناه است. کسی که از دین و ایمانش با تمسخر حرف بزند پست‌ترین آدم‌هاست.»

همین که به زمین سفت می‌خورند یاد باباجان می‌افتند، اما وقتی کارها روبه‌راه است، کاری به باباجان ندارند.

وقتی دیرزمانی به آسمان ژرف خیره می‌شوی و چشم از آن برنمی‌داری، افکار و روحت به دلیلی نامعلوم درهم می‌آمیزند و آن‌گاه به تنهایی خود پی می‌بری.

پدر خدابیامرزم برای هرکداممان شش هزار روبل ارث گذاشت. من این مسافرخانه را خریدم، زن گرفتم و حالا بچه هم دارم. اما او پول‌هایش را توی تنور سوزاند. صد حیف! صدهزار حیف! آخر چرا پول‌ها را می‌سوزانی؟ نمی‌خواهی‌اش؟ بده به من. چرا می‌سوزانی؟»

«چه کارها می‌کنم؟» شانه‌ای بالا انداخت و ادامه داد: «همان کارهایی که همه می‌کنند. خودتان که می‌بینید، نوکری. من نوکر برادرم هستم و برادرم هم نوکر مسافرهاست. مسافرها هم نوکر وارلامُف هستند. اگر من ده میلیون پول داشتم، وارلامُف هم نوکر من می‌شد.»