بریده‌هایی از کتاب در کلمات هم می شود سفر کرد

سفر از همین جا شروع می‌شود، از باز شدن درِ خانه به کوچه

عمر عکس از عمر آدمی بیش‌تر است

ستاره‌ها نمی‌گذارند انسان احساس تنهایی کند

از شیشه‌ای که شکسته، می‌شود حدس زد که کسی ساکن این خانهٔ قدیمی نیست.

روح آدمیزاد گاهی محتاج است بادی بخورد.

«سفر بهانه و انگیزه نمی‌خواهد، اما انگار همیشه چیزی آدمیزاد را باید از زمان و مکان عادت‌شده‌اش دور کند؛ از سقف اتاقش، از بوی همیشگی آشپزخانه‌اش، از معماری خانه و شهرش و البته از حوضچهٔ پُر از ماهیِ روزمرگی‌هایش.»

اگر قدری باد بوزد چه خواهد شد؟ شهروندی که به صرافت می‌افتد از خانه بیرون بزند، بلکه بادی به کله‌اش بخورد و رفع ملال بشود، پرسه‌گردی می‌کند، پرسه می‌زند. پرسه‌گرد قصد ورزش و جابه‌جا شدن ندارد، همچنان که هدفی از گردش ندارد. پرسه‌گرد در این لحظهٔ خاص روحی به مکان خاصی در شهر نظر ندارد. اگر شهر به این شهروند فضای مفرح و متنوع ندهد خیلی زود به خانه برمی‌گردد و درعین‌حال رفع ملال او نمی‌شود. پرسه‌گرد پیاده‌رو، پیاده‌راه، دارودرخت و ویترین مغازه می‌خواهد.