بریده‌هایی از کتاب بر استخوان های مردگان

وقتی نصفه‌شب با تقه‌هایی به در ــ محکم و یک‌بند و بی‌هیچ ملاحظه‌ای، یعنی قطعاً بدخبر ــ بیدار شدم، نتوانستم فوراً هوش‌وحواسم را جمع کنم. از جا پریدم و به تخت‌خواب تکیه دادم و به‌زحمت توانستم تعادلم را سرپا حفظ کنم، زیرا بدنِ کرخت و لرزانم قادر نبود از معصومیتِ خواب به عرصهٔ بیداری خیز بردارد.

اگر فرشته‌ها وجود داشته باشند، حتماً با مشاهده حال‌ووضع‌مان از خنده روده‌بُر می‌شوند: بدنی نصیب‌شان شده که راجع‌به‌اش چیزی نمی‌دانند. بدون دفترچهٔ راهنما تحویلش گرفته‌اند.

سال‌های دراز تیره‌روزی بیش‌تر از مرضی مهلک منزلت انسان را پایین می‌آورند.

ما هم فقط برای زمستان هارت‌وپورت می‌کنیم، و او به‌مان محل نمی‌گذارد، درست مثل بقیهٔ دنیا.

بعضی وقت‌ها که انسان دستخوش خشم می‌شود، همه‌چیز به نظرش بدیهی و ساده می‌آید. خشم آن‌چه را آشفته است نظم‌وسامان می‌دهد، دنیا را جوری خلاصه می‌کند که واضح به نظر می‌رسد؛ به برکت خشم، نعمت روشن‌بینی را هم بازمی‌یابیم، که در حالت‌های دیگر دست‌یابی به آن بی‌نهایت دشوار است.

زندان آن بیرون نیست، بلکه درون هر کدام از ماست. چه‌بسا، بلد نباشیم بدونِ آن زندگی کنیم.

«لطفاً لباس بپوش. پاگُندهمُرده.»

«اَپقه نو لو دلوژ.»

مرگ سگ از گرسنگی بر در سرای صاحبش، پیش‌گویی تباهی مملکت است.

بر اثر خشم، ذهن بازتر و نافذتر می‌شود، به روشن‌بینی می‌رسد. خشم بر سایر عواطف غلبه می‌کند و جسم را به اختیار خویش درمی‌آورد. بی‌هیچ تردید، خرد از خشم سرچشمه می‌گیرد، زیرا فقط خشم قادر است از هر حدومرزی بگذرد.

به‌هرحال، از زمان مرگم باخبرم، و همین به‌ام آزادی می‌بخشد.

برایم معما شده که چه‌طور چالش‌ها نیروی نهفتهٔ درون‌مان را بیدار می‌کنند. کم‌کم حس کردم حالم بهتر و بهتر می‌شود

بچه‌ها ملایم و انعطاف‌پذیرند، ساده و بی‌ادعا هستند. خودشان را هم درگیر موضوع‌های پیش‌پاافتاده‌ای نمی‌کنند که بزرگ‌سال‌ها حاضرند عمرشان را به خاطرشان هدر بدهند. متأسفانه، هر چه بیش‌تر رشد می‌کنند، بیش‌تر تابع عقل و منطق می‌شوند