بریده‌هایی از کتاب بر استخوان های مردگان

خشم بر سایر عواطف غلبه می‌کند و جسم را به اختیار خویش درمی‌آورد. بی‌هیچ تردید، خرد از خشم سرچشمه می‌گیرد، زیرا فقط خشم قادر است از هر حدومرزی بگذرد.

بعضی وقت‌ها که انسان دستخوش خشم می‌شود، همه‌چیز به نظرش بدیهی و ساده می‌آید. خشم آن‌چه را آشفته است نظم‌وسامان می‌دهد، دنیا را جوری خلاصه می‌کند که واضح به نظر می‌رسد؛ به برکت خشم، نعمت روشن‌بینی را هم بازمی‌یابیم، که در حالت‌های دیگر دست‌یابی به آن بی‌نهایت دشوار است.

زندان آن بیرون نیست، بلکه درون هر کدام از ماست. چه‌بسا، بلد نباشیم بدونِ آن زندگی کنیم.

«ما به شیوهٔ خودمون دنیا رو درک می‌کنیم ولی حیوون‌ها حسش می‌کنند؛ متوجه منظورم می‌شی؟»

مرگ سگ از گرسنگی بر در سرای صاحبش، پیش‌گویی تباهی مملکت است.

اگر فرشته‌ها وجود داشته باشند، حتماً با مشاهده حال‌ووضع‌مان از خنده روده‌بُر می‌شوند: بدنی نصیب‌شان شده که راجع‌به‌اش چیزی نمی‌دانند. بدون دفترچهٔ راهنما تحویلش گرفته‌اند.

وقتی نصفه‌شب با تقه‌هایی به در ــ محکم و یک‌بند و بی‌هیچ ملاحظه‌ای، یعنی قطعاً بدخبر ــ بیدار شدم، نتوانستم فوراً هوش‌وحواسم را جمع کنم. از جا پریدم و به تخت‌خواب تکیه دادم و به‌زحمت توانستم تعادلم را سرپا حفظ کنم، زیرا بدنِ کرخت و لرزانم قادر نبود از معصومیتِ خواب به عرصهٔ بیداری خیز بردارد.

سال‌های دراز تیره‌روزی بیش‌تر از مرضی مهلک منزلت انسان را پایین می‌آورند.

ما هم فقط برای زمستان هارت‌وپورت می‌کنیم، و او به‌مان محل نمی‌گذارد، درست مثل بقیهٔ دنیا.

به‌هرحال، از زمان مرگم باخبرم، و همین به‌ام آزادی می‌بخشد.

بچه‌ها ملایم و انعطاف‌پذیرند، ساده و بی‌ادعا هستند. خودشان را هم درگیر موضوع‌های پیش‌پاافتاده‌ای نمی‌کنند که بزرگ‌سال‌ها حاضرند عمرشان را به خاطرشان هدر بدهند. متأسفانه، هر چه بیش‌تر رشد می‌کنند، بیش‌تر تابع عقل و منطق می‌شوند

خیلی دلخور نشدم، عادت دارم کارهای سخت را تنهایی انجام بدهم.

«البته، مرگ همیشه از جلو خونه‌هامون رد می‌شه، فرق هم نمی‌کنه چه وقت روز یا شب باشه.» راستش، بهترین کسی که آدم می‌تواند باهاش اختلاط کند خودش است ــ لااقل سوءتفاهم پیش نمی‌آید.

بهترین کسی که آدم می‌تواند باهاش اختلاط کند خودش است ــ لااقل سوءتفاهم پیش نمی‌آید.

برخلاف سرحالی ظاهری‌ام، که مردم ساده‌لوحانه آن را به حساب آرامش روحی‌ام می‌گذارند، از ورای دل‌شوره‌ها و هراس‌هایم آن‌ها را مشاهده می‌کنم. انگار همه‌چیز در آینه‌ای کدر منعکس شده باشد یا این‌که از پشت شیشه‌ای تیره ببینم‌شان.

حضور «بوروس» یادم انداخت که زندگی کنار کسی دیگر چگونه است و چه‌طور می‌تواند اسباب دردسر باشد. چه‌قدر آدم را از حال‌وهوای خودش بیرون می‌آورد و تا چه اندازه باعث سردرگمی می‌شود. چه‌قدر یک نفرِ دیگر می‌تواند کفرت را بالا بیاورد و کلافه‌ات کند بی‌آن‌که کار خطا و خلافی ازش سر زده باشد.

«لطفاً لباس بپوش. پاگُندهمُرده.»

«اَپقه نو لو دلوژ.»

مرگ سگ از گرسنگی بر در سرای صاحبش، پیش‌گویی تباهی مملکت است.

بر اثر خشم، ذهن بازتر و نافذتر می‌شود، به روشن‌بینی می‌رسد. خشم بر سایر عواطف غلبه می‌کند و جسم را به اختیار خویش درمی‌آورد. بی‌هیچ تردید، خرد از خشم سرچشمه می‌گیرد، زیرا فقط خشم قادر است از هر حدومرزی بگذرد.

برایم معما شده که چه‌طور چالش‌ها نیروی نهفتهٔ درون‌مان را بیدار می‌کنند. کم‌کم حس کردم حالم بهتر و بهتر می‌شود

شهروندی که نهادها به نحوی او را نادیده بگیرند، عملاً محکوم به عدم‌وجود است. لیکن، باید متذکر شوم کسی که فاقد حق باشد وظیفه هم ندارد.

شهروندی که نهادها به نحوی او را نادیده بگیرند، عملاً محکوم به عدم‌وجود است. لیکن، باید متذکر شوم کسی که فاقد حق باشد وظیفه هم ندارد.

. زندگی عرصهٔ آزمونی است پُرتوقع و توان‌فرسا. از آن پس هر چه انجام دهی، اندیشه و هر عملت به حساب می‌آید، ولی نه برای آن‌که بعداً بادافره یا پاداش نصیبت شود بلکه چون جهانت را می‌سازند. چنین است طرز کار این دستگاه.

دست‌هایم می‌لرزیدند و به نظرم می‌رسید جریان برق از اندامم عبور می‌کند، انگار میان شبکهٔ الکتریکی نامرئی‌ای گرفتار باشم و کسی، به صورت تصادفی، مجازات‌هایی خفیف را بر من تحمیل کند.

سال‌های دراز تیره‌روزی بیش‌تر از مرضی مهلک منزلت انسان را پایین می‌آورند.

سال‌های دراز تیره‌روزی بیش‌تر از مرضی مهلک منزلت انسان را پایین می‌آورند.

یکباره پی بردم که غم چه واژهٔ مهمی است برای توصیف این عالم. اساس همه‌چیز بود، عنصر پنجم، جوهرهٔ هستی.

کسانی که درد می‌کشند پروردگار را از پشت می‌بینند. از این نظر می‌شد نتیجه گرفت که دردمندان به خداوند دسترسی ویژه دارند، به عبارت دیگر، شخص بیمار از یک جور ورودی جانبی برخوردار است، خجسته و نظرکرده به حساب می‌آید و حقایقی بر او آشکار می‌شوند که افراد بی‌درد از درک‌شان عاجزند. بر این اساس، یگانه انسانِ سالم کسی است که درد می‌کشد