بریده‌هایی از کتاب دیباچه ای بر فرگشت انسان

در سال ۱۷۴۸، بشر برای نخستین بار رسماً حیوان شناخته شد. کارل لینئوس، گیاه‌شناس و جانورشناس، در کتاب خود، سیستم طبیعت، ما را در گروهی از گونه‌های جانوری مرتبط قرار داد ـ یک تیره ـ که او آن را هومو (انسان) نامید و ما را به‌عنوان گونهٔ ساپینس به معنای خردمند طبقه‌بندی کرد. امروزه، هوموساپینس تنها شکل انسانی موجود است.

انسان از تبار ابزارساز میمون جنوبی ظاهر شد که نتیجهٔ پیوند دوپدالیسم و انتقال فرهنگی بود!

در انسان، این ژن با نام FOXP۲ نقش مهمی در گفتار حرفه‌ای دارد. به همین دلیل است که گاهی اوقات به‌عنوان "ژن زبان" شناخته می‌شود. این ژن که در کروموزوم ۷ واقع شده است

آنچه ما به‌طور قطع می‌دانیم این است که نوعی از انسان بیش از ۲ میلیون سال پیش وارد آسیا شده است. این امر هم در جنوب چین و هم در جزایر جنوب شرقی آسیا ثابت شده است.

ما داریم به روزی نزدیک می‌شویم که کل اکوسیستم‌ها ناپدید می‌شوند و مصرف یک سال اهالی سیاره بیش از آنچه سیاره می‌تواند تولید کند می‌باشد. با این حال، روشن است که گذار شناختی جدید در انسان در حال آغاز شدن است که ما را از ذهنیت نوسنگی به سمت نوع جدیدی از زندگی سوق می‌دهد. اما دقیقاً چه نوع؟ دانستن این موضوع هنوز دشوار است، اما آنچه در کشورهای توسعه‌یافته اتفاق می‌افتد سرنخ‌هایی را ارائه می‌دهد: مردم فرزند کمتری می‌آورند و بسیاری از شغل‌ها اکنون در فضای مجازی انجام می‌شود. لذت زندگی و نیاز به معنا بخشیدن به زندگی از ارزش‌های مهم فرهنگ امروز است.