بریده‌هایی از کتاب در ستایش تن‌آسانی

ما را چنان در وضعیتِ کارکردن گذاشته‌اند که امروزه هیچ‌کاری‌نکردن آموزش لازم دارد.

خالی از لذت نیست که آدم طرف‌دار هیچ‌کس نباشد

برای ثروتمندان تصور این‌که فقرا هم باید اوقات فراغت داشته باشند همیشه هولناک بوده است.

اشیاء بیهوده‌یی که زینت‌بخش این تجددِ دل‌مرده‌اند،

مهربانی و خوش‌قلبی چیزی‌ست که دنیا بیش از هرچیز به آن نیاز دارد، و مهربانی و خوش‌قلبی نتیجه‌ی آسایش و امنیت است و نه زندگی سراسر مبارزه‌ی توان‌فرسا.

توجیه‌های اساسی دیگر نیز در همین راستا بود، یعنی کار را عامل تحقق‌بخشیدن به آن‌چیزی می‌دانست که در انسانِ اندیشه‌ورز انسانی است: با کارکردن از اوانِ کودکی هر کسی ارزش‌های حقیقی زندگی را یاد می‌گیرد؛ در هنگام کارکردن، دست‌ِ کم، آدم مشغول می‌شود. یعنی که به چیز دیگری فکر نمی‌کند، مانند کتاب‌خواندن، بحث‌کردن، کشفِ عشق، انقلاب‌کردن، یا صرفاً استراحت‌کردن.

برای فاصله‌گرفتن از آن‌چه در این جهان ما را ازخودبیگانه می‌کند و مانع از رهایی‌مان می‌شود، باید به خودمان زمان و وقت بدهیم تا، نخست در ذهنِ آزادمان، آن‌چه را مدام در صددِ به‌بندکشیدنِ این رهایی است سرنگون سازیم. کار، سرعت، هنجار، توانِ تولیدی، ترقی، رفاه... همه‌ی این خدایان و نیمه‌خدایانِ بی‌اهمیت و بی‌ژرفا و بی‌فایده را.

چهار ساعت کار در روز باید حقِ برخورداری از نیازها و رفاه مادی اولیه‌ را برای یک فرد انسان تضمین کند و ساعات باقی‌مانده از آنِ خودش باشد تا هرطورکه مناسب می‌بیند از آن استفاده ‌کند. این بخشِ ضروریِ هر نظام اجتماعی این‌چنینی است که سطح آموزش در آن باید فراتر از آن‌ باشد ‌که درحال‌حاضر هست و هدفش، بخشاً، ایجاد علائقی باشد که انسان را قادر سازد از اوقات فراغتش هوشمندانه استفاده کند.

حفظ محیط زیست بدون انتقاد از کار و بدون ستایش از تن‌آسایی بی‌معنی است.

آن‌چه در موردِ عشق صدق می‌کند در موردِ تن‌آسایی و کام‌یابی از آن نیز مصداق دارد.

بدون زمان فراغتِ کافی، انسان از بهترین چیزها محروم می‌شود.

یکی از رایج‌ترین کارهایی که می‌توان با پس‌انداز انجام داد، قرض‌دادنِ آن به دولت است. با توجه به ‌این واقعیت که بخش عمده‌ی هزینه‌های بیش‌تر دولت‌های متمدن مربوط به جنگ‌های گذشته یا تدارک جنگ‌های آینده می‌شود، کسی‌که پولش را به یک دولت قرض می‌دهد درست در همان موقعیتی قرار می‌گیرد که آدم‌های بدِ نمایش‌نامه‌های شکسپیر قرار دارند، یعنی همان‌هایی که قاتل اجیر می‌کنند.

تن‌آسایی لحظه‌یی از آفرینش و خلاقیت است به سوی متحقق‌ساختنِ خویشتن، همراه با رعایت مطلقِ حرمتِ دیگران، هم‌چون ذوب‌شدن و آمیختگی با جهانِ پیرامون. فعالیتِ بی‌وقفه در مغزِ ما شکاف ایجاد کرده است و از طریقِ این شکاف‌ها ویروسِ رقابت‌گری، منازعه و مقابله، جنگِ همه با همه، در ذهنِ ما رسوخ یافته است. بسیاری از ما اکنون دیگر یقین راسخ داریم که تنها با سراسیمگی و بی‌قراری می‌توان زیست و این تنها شیوه‌ی هستی است.

زیرا دیارِ تن‌آسایی دیارِ عدمِ فعالیت نیست، منتها چیزی که در آن غایب است هرگونه فعالیتِ تحمیل‌شده از سوی مردانی است که بر ما حکومت می‌کنند،

شهروندی که کارش را برای پول می‌دهد به رده‌ی برده‌ها اُفت می‌کند

کار بدترین نوع بردگی است

‌در دنیایی که هیچ‌کس مجبور نباشد بیش ‌از چهار ساعت در روز کار کند، هر که کنج‌کاوی علمی‌یی داشته باشد خواهد توانست آن‌ را عملی‌ کند، و هر نقاشی می‌تواند بدون این‌که گرسنگی بکشد، نقاشی کند، صرف نظر از درجه‌ی مرغوبیت نقاشی‌اش.

زندگی دانشگاهی چنان با زندگی واقعی در مقیاس بزرگ متفاوت است که کسانی که در محیط‌های دانشگاهی زندگی می‌کنند، عمدتاً شناختی از دل‌نگرانی‌ها و مشکلات زنان ‌و مردان عادی ندارند؛

«آن‌چه می‌خواهی بُکن» ، گیاهی است اِتیک[ مرامی، اخلاقی ]که فقط رشد و تزیین می‌خواهد و بس. قساوتِ شرایطِ تحمل‌ناپذیر، که بااین‌حال ما تحمل می‌کنیم، ما را وامی‌دارد تا این گیاه را وابگذاریم، گویی اضطراری ما را فراخوانده تا خود نباشیم، تا هرگز از آنِ خود نباشیم.

اما وقتی به جایی برسیم که هرکس بتواند بدون کارِ طولانی در رفاه باشد، آن‌وقت چه خواهد شد؟