بریده‌هایی از کتاب آدرنالین

وقتی به دنیا آمدیم زندگی رنگی بود و عکس‌ها سیاه‌وسفید امروز عکس‌ها رنگی‌اند و زندگی سیاه‌وسفید.

مرگ نمی‌تواند مرا وطنی بخشد، و اگر هم بتواند من آن را نمی‌خواهم

زنی از دمشق مرا گرفت و الفبای تمنایش را به من آموخت، من بین خدایی که شیخ در قلبم کاشته بود و خدایی که در بستر او لمس کردم گُم شدم،

من در تو غرق می‌شوم همچنان‌که سوری‌ها در دریا غرق می‌شوند

زیبایی نبرد، ضرب‌آهنگ توپ‌ها، رنگ‌هایی که هر بار پس از بوسهٔ خمپاره بر خاک به هر سو می‌پراشند، صدای وزوز در گوش، موسیقی فلزات که بر هم می‌خورند و سرود ملی را برای مرگ می‌نوازند، ارکستر ضربان قلب‌ها، این‌ها همه آدم را غافلگیر می‌کند. فرصت مغتنمی است برای کشف سنگدلی انسان و رقت قلبِ آهن.

چیزی را می‌گویم که نمی‌دانید: مشکلِ جنگ آن‌هایی نیستند که می‌میرند، مشکل آن‌هایی‌اند که پس از جنگ زنده می‌مانند.

تو مرا به بی‌طرف نبودن در شعرهایم متهم می‌کنی، باشد، بسیار خوب، من هرگز در زندگی‌ام آدم بی‌طرفی نبوده‌ام، همیشه جانبدار بوده‌ام و معیارهای دوگانه دارم، همیشه در مقابل نژادپرستی طرف سیاه‌پوست‌ها را گرفته‌ام، در مقابل اشغالگران طرف مقاومت را، در مقابل ارتش طرف میلیشیا را، در مقابل سفیدپوست‌ها طرف سرخ‌پوست‌ها را، در مقابل نازی‌ها طرف یهودی‌ها را، در مقابل اسرائیلی‌ها طرف فلسطینی‌ها را، در مقابل نئونازی‌ها طرف مهاجران را، در مقابل مرزها طرف کولی‌ها را، در مقابل استعمارگران طرف بومی‌ها را، در مقابل دین طرف علم را، در مقابل گذشته طرف حال را، در مقابل پدرسالاری طرف فمینیسم را، در مقابل مردان طرف زنان را، در مقابل باقیِ زن‌ها طرف تو را، در مقابل روزمرگی طرف کافکا را، در مقابل فیزیک طرف شعر را...

کلماتم انجیل‌های کوچکی که پیامبران از آنها غافل ماندند و نفوس گمراه‌شده آن‌ها را پذیرفتند

پلکانی هستم که تا مرتفع‌ترین اعماق پایین می‌رود، ردّپای دزدان بر ماسه. بدنم مهمان‌خانه‌ای‌ست برای مسافران، کلماتم انجیل‌های کوچکی که پیامبران از آنها غافل ماندند و نفوس گمراه‌شده آن‌ها را پذیرفتند.

پلکانی هستم که تا مرتفع‌ترین اعماق پایین می‌رود، ردّپای دزدان بر ماسه. بدنم مهمان‌خانه‌ای‌ست برای مسافران، کلماتم انجیل‌های کوچکی که پیامبران از آنها غافل ماندند و نفوس گمراه‌شده آن‌ها را پذیرفتند. برای گنجشک‌های سیم‌خاردار خرده‌نان می‌پاشم و افتخار را روی آسفالت اخته می‌کنم. این همان چیزی‌ست که در مدارس دولتی به ما آموختند و بعد رهایمان کردند تا مانند خرگوش علف‌های ذلت را بجَویم. به شما گفته بودم به کسی اجازه نمی‌دهم وقتی دمشق در حال استحمام است و محجوبانه تن کوچکش را عریان کرده پنهانی آن را دید بزند. نمی‌گذارم سرزده ... وارد شوید.

قتل‌عام صبح زود بیدار می‌شود، دوستانم را با آبِ سرد و خون می‌شوید، زیرپوش‌هاشان را می‌شوید و برایشان نان و چای آماده می‌کند

انسان برایم ارزشمندتر از وطن شد

خود را ایستاده در برابر شما می‌یابم، دستخوش احساس خجلتی عمیق، آری، خجلتی عمیق بابت نحیف بودنِ جنگ‌های درگرفته در کشورم در مقایسه با جنگ‌های عظیم درگرفته در کشور شما، جنگ‌های کوچکِ جزئیِ کشور من در مقایسه با ماشین قدرتمند و پیشرفتهٔ جنگ‌های شما، که همه‌چیز و همه‌کس را خُرد می‌کند، سلاح‌های مبتکرانه‌ای که جنگ را به فُرمی هنری بدل کرده‌اند، جنگ‌های رنگارنگ شما که ویرانی مطلق به بار می‌آرند، قتل‌عام شکوهمند به‌دست شما، شما مردان سفید.

هیچ‌کس حرف مارکس را باور نکرد وقتی گفت تاریخ خودش را تکرار می‌کند، بار اول به صورت تراژدی و بار دوم به صورت مضحکه، اما این کمابیش همان چیزی‌ست که در اروپا رخ داد: تراژدیِ جنگ جهانی اول، و کارناوال جنگ جهانی دوم.