بریده‌هایی از کتاب گزیده طنز عبدالرحمن جامی (آثار منثور)

از حضرت رسالت - عَلیه اَفضلُ الصّلوات و اَکملُ التحیّات - آرند که فرموده است که مؤمن مزاح‌کن و شیرین سخن باشد و منافق ترش‌رو و گره بر ابرو.

اعرابی شتر گم کرد، بانگ زد که: «هر که شتر مرا به من آرد مر او راست دو شتر.» با وی گفتند: «هیهات، این چه کار است که سرباری بِه از خروار است؟» گفت: «شما لذت یافت و حلاوت وجدان را نچشیده‌اید، معذورید.»

مردی بخیل که دعوی ظرافت می‌کرد، روزی پیش ایشان نشسته بود و از روی ظرافت می‌گفت: «سه آقچه دارم. می‌خواهم که به آن چیزی بخرم و از آن چندان بخورم که سیر شوم و آن‌چه باقی ماند، بفروشم و همان سه آقچه حاصل کنم.» ایشان فرمودند: «به دارالسّلخ رو و شکنبه‌ای به سه آقچه بخر و آن‌چه درون اوست بخور و شکنبه را باز به سه آقچه بفروش.»

شاعری مهمل‌گوی پیش ایشان می‌گفت: «چون به خانه کعبه رسیدم، دیوان شعر خود را از برای تیمّن و تبرّک در حجرالاسود مالیدم.» ایشان فرمودند: «اگر در آب زمزم می‌مالیدی، بهتر بودی.»

شاعری مهمل‌گوی پیش ایشان می‌گفت: «چون به خانه کعبه رسیدم، دیوان شعر خود را از برای تیمّن و تبرّک در حجرالاسود مالیدم.» ایشان فرمودند: «اگر در آب زمزم می‌مالیدی، بهتر بودی.»