بریده‌هایی از کتاب زنگ‌ها برای که به‌صدا درمی‌آید

هرکسی در دنیا باید کسی را داشته باشد که حرف‌هایش را به او بزند. آزادانه، بدون رو دربایستی، بدون خجالت، وگرنه آدم از تنهایی دق می‌کند.

هرکسی در دنیا باید کسی را داشته باشد که حرف‌هایش را به او بزند. آزادانه، بدون رو دربایستی، بدون خجالت، وگرنه آدم از تنهایی دق می‌کند.

در شرایط جنگ، حفظ جان هیچ معنایی ندارد. کسی که فقط فکر حفظ جان باشد، وجودش برای دیگران خطرناک است.

در شرایط جنگ، حفظ جان هیچ معنایی ندارد. کسی که فقط فکر حفظ جان باشد، وجودش برای دیگران خطرناک است.

همه‌جا سرگذشت زنانی بود که پس از اینکه ده‌ها سرباز و نظامی به‌زور به آنها تجاوز می‌کردند، آنها را مانند سگی کشته و جسدشان را رها می‌کردند. همه‌جا داستان جوانانی بود که فقط به خاطر دفاع از نوامیس خود با دست‌های بسته کنار دیوارها تیرباران شده‌اند. این ظلم‌ها از هیچ جا بر مردم وارد نیامده بود. این‌همه ظلم را از سرنیزه کسانی تحمل کرده بودند که با آنها در آغوش یک آب و خاک نشو و نما یافته بودند. به یاد آورد که چقدر اتفاق افتاده است که او وارد دهکده‌ای شده، رعایا او را به خانه برده مخفی کرده‌اند، شب را در آنجا به‌سر برده و سحرگاهان از آنجا عزیمت کرده و بعد شنیده است که فاشیست‌ها خانواده‌ای را که او شب در آنجا پناهنده شده بوده، با خاک یکسان کرده و تمام افراد آن را از دم تیغ گذرانده‌اند.

هرکسی در دنیا باید کسی را داشته باشد که حرف‌هایش را به او بزند. آزادانه، بدون رو دربایستی، بدون خجالت، وگرنه آدم از تنهایی دق می‌کند.

اگر ما هم باری از دوش یکدیگر برنداریم، پس به چه دردی می‌خوریم! کمترین کاری را که می‌توانیم بکنیم این است که حداقل سرگذشت همدیگر را بشنویم و این شنیدن را که باعث می‌شود باری از دوش طرف مقابل برداشته شود، تحمل می‌کنیم.

پیروزی یعنی چه؟ مردن در حالی که انسان سر پا ایستاده، بهتر از زنده ماندن و روی زانو خزیدن است. این حرف، کنایه‌ای دربرداشت. در جنگ مردن برای آزادی، بهتر از زنده ماندن و در مقابل دشمن برده‌وار به زانو درآمدن است.

این کشور مردم عجیبی دارد. در دنیا بدتر از اینجا کشوری وجود ندارد. مردمی از این مهربان‌تر و از این ظالم‌تر در دنیا وجود ندارد، چه کسی می‌تواند این ملت را درک کند؟ من که نمی‌توانم، اگر می‌فهمیدم عیوب‌شان را نادیده می‌گرفتم. کسی که می‌فهمد، می‌بخشد و چشم‌پوشی می‌کند. البته این هم درست نیست، چشم‌پوشی به حد افراط رسیده.

زیر سلطه یک رژیم زندگی کردن آسان‌تر از جنگیدن با آن رژیم است

به عقیده من ما در دورانی پر از سختی و مشکلات به این دنیا آمده‌ایم. به نظرم اگر زمان دیگری به دنیا آمده بودیم، کارمان آسان‌تر بود. چون همه ما متحد شده‌ایم که رنج بکشیم، رنج ما کمتر است.

این ملت اگر اسلحه داشته باشد تا ابد خواهد جنگید.

پابلو آدمی بود که انقلاب را برای آسان شدن دزدی و راهزنی می‌خواست. آدمی به تمام معنا ماجراجو بود که می‌خواست در این میانه کلاهی ربوده باشد. هزاران نفر نظیر پابلو در این محشر میان آزادی‌خواهان و مبارزان آزادی بودند. رابرت جوردان فکر می‌کرد که وجود این افراد بیش از اینکه برای جمهوریت و دولت آزاد اسپانیا مفید باشد، باعث زحمت می‌شود. ولی می‌دید که این گیرودار زمان مناسبی برای تصفیه آنها نیست. فرصت و زمانی برای جلوگیری از فعالیت آنها نیست. تصفیه آنها در صورتی میسر می‌شود که جمهوریت پیروز شود و با فراغ بال شروع به رسیدگی به فعالیت این‌گونه عناصر کند. رابرت جوردان فکر می‌کرد که در حال حاضر وجود امثال پابلو که فکر و ذکرش متوجه اسب‌دزدی و غارت و چپاول است، خوراک خوبی به دستگاه تبلیغاتی فاشیست‌ها می‌دهد و آنها به طور قطع سعی خواهند کرد امثال پابلو را بزرگ کنند و به‌منزله نمونه سران نهضت اسپانیا قلمداد کنند ولی در هر حال چه می‌توان کرد.

همه‌جا نظیر این شکایت‌ها، پدرم، برادرم، فرزندم، شوهرم، خانواده‌ام، همه‌جا صحبت درباره از دست‌رفتگان و کسانی بود که در آغوش خاک تیره خفته بودند. همه‌جا داستان جانسوز درگذشتگان و اسیران. همه‌جا سرگذشت زنانی بود که پس از اینکه ده‌ها سرباز و نظامی به‌زور به آنها تجاوز می‌کردند، آنها را مانند سگی کشته و جسدشان را رها می‌کردند. همه‌جا داستان جوانانی بود که فقط به خاطر دفاع از نوامیس خود با دست‌های بسته کنار دیوارها تیرباران شده‌اند. این ظلم‌ها از هیچ جا بر مردم وارد نیامده بود. این‌همه ظلم را از سرنیزه کسانی تحمل کرده بودند که با آنها در آغوش یک آب و خاک نشو و نما یافته بودند.

اگوستین گفت: ‫ـ جنگ حرامزاده است.

تمام ما دردها و رنج‌های مخصوص به خودمان را داریم که باید تحمل کنیم.