بریده‌هایی از کتاب خاطرات صددرصد واقعی یک سرخپوست پاره وقت

به آرزوهایش نرسید اما به‌قدر خودش تلاش کرد.

اگر به انگلیسی یا اسپانیایی یا چینی یا هر زبانِ دیگری حرف بزنید و بنویسید، فقط درصد معینی از آدم‌ها منظورتان را می‌فهمند. اما وقتی تصویری می‌کشید، همه می‌توانند منظورتان را بفهمند.

این حرفش اشکم را درآورد. پسر، من همیشه تا تصمیم بگیرم چه کنم اشکم راه افتاده. خوشحال باشم یا غصه‌دار، گریه می‌کنم. عصبانی باشم گریه می‌کنم. از این‌که گریه می‌کنم، گریه می‌کنم. این ضعف است. خلافِ روحیهٔ جنگجویی است.

زندگی مبارزهٔ دائم بین فرد بودن و عضوی از اجتماع بودنه.

تولستوی می‌گوید: «همهٔ خانواده‌های خوشبخت شبیه هم‌اند. اما هر خانوادهٔ بدبخت، بدبختی خودش را دارد.»

وقت‌هایی هست که آدم آخرین چیزی که می‌خواهد بشنود حقیقت است.

جهان، حتی کوچیک‌ترین اجزائش، پُره از چیزایی که من و تو نمی‌دونیم.

ارزش زندگی هر آدمی ارتباط مستقیم داره با تعهدش برای رسیدن به حد عالی؛ زمینهٔ فعالیتش هرچی می‌خواد باشه.»

از وقتی پای سفیدپوست‌ها به این‌جا باز شده و با خودشان مسیحیت و ترس و واهمه از غیرعادی بودن را همراه آورده‌اند، سرخ‌پوست‌ها رفته‌رفته دارند تمام آن بردباری‌ها را از دست می‌دهند.

من هنوز دنبال کارم. دائم می‌گن تجربهٔ کافی ندارم. اما وقتی به من فرصت نمی‌دن تجربه به‌دست بیارم چه‌جوری می‌تونم تجربهٔ کافی داشته باشم؟

«کدام اندوه بالاتر از اندوه از دست دادن سرزمین مادری است؟»

سخت کار کردن ـ تمام کردن و کامل کردن و به نتیجه رساندن یک تکلیف ـ لذت‌بخش است.

اگر با کسی وارد جنگ می‌شوی که مطمئنی ازش کتک می‌خوری باید اولین مشت را تو بزنی چون فقط برای همان یک مشت فرصت داری.

اگر قرار است هر لحظهٔ یک کتاب جدی گرفته شود، پس هر لحظهٔ زندگی را هم باید جدی گرفت.

می‌دانید بدترین عیب فقر و نداری چیست؟ برای این‌که خوب دست‌تان بیاید فرمول ریاضی‌اش را برای‌تان می‌نویسم: شکم خالی + یخچال خالی = فقر

«قبلنا فکر می‌کردم دنیا از رو قبیله‌ها تقسیم می‌شه. قبیلهٔ سیاها و قبیلهٔ سفیدا. قبیلهٔ سرخ‌پوستا و قبیلهٔ سفیدپوستا. ولی حالا می‌فهمم درست نیس. دنیا فقط به دوتا قبیله تقسیم می‌شه: قبیلهٔ آدمایی که بی‌شعورن و قبیلهٔ آدمایی که بی‌شعور نیستن.»

فهمیدم می‌خواهد راستش را بگوید. باور کنید، وقت‌هایی هست که آدم آخرین چیزی که می‌خواهد بشنود حقیقت است.

«برد و باخت مهم نیست. چه‌جور بازی‌کردنت مهمه.»

ارزش زندگی هر آدمی ارتباط مستقیم داره با تعهدش برای رسیدن به حد عالی؛ زمینهٔ فعالیتش هرچی می‌خواد باشه.

خیال می‌کنم جهان مجموعه‌ای از سیلاب‌ها و سدهای شکسته است، و کاریکاتورهای من قایق‌های کوچک نجات‌اند.

گمانم بیش‌تر مردم به دلایل گند و مسخره ازدواج می‌کنند.

قرارگاه‌ها را به نیت زندان ساخته بودند، می‌فهمید؟ سرخ‌پوست‌ها را برای این به قرارگاه‌ها کوچ دادند که آن‌جا بمیرند. برنامه این بود که ما از روی زمین محو شویم. اما معلوم نیست چرا سرخ‌پوست‌ها فراموش کرده‌اند که قرارگاه‌ها را به نیت ارودگاه‌های مرگ برپا کرده‌اند. گریه می‌کردم چون من تنها کسی بودم که آن‌قدر شجاع و دیوانه بودم که از قرارگاه بروم. تنها کسی بودم که به اندازهٔ لازم غرور داشتم. همین جور یک‌بند گریه کردم و گریه کردم چون می‌دانستم تصمیم گرفته‌ام هیچ‌وقت مشروب نخورم و هیچ‌وقت خودم را نکشم و وسط دنیای سفیدپوستان به‌دنبالِ زندگی بهتری باشم.

نداری نه به آدم قوت و قدرت می‌دهد، نه درس استقامت. نه، نداری فقط به آدم یاد می‌دهد که چه‌طور با فقر زندگی کند.

مسخره است که چه‌طور غصه‌دارترین آدم‌ها می‌توانند شادترین مست‌ها باشند.

همیشه با خودم می‌گویم این جشن شکرگزاری سرخ‌پوست‌ها راستی که بامزه است. منظورم این است که سرِ اولین جشن شکرگزاری، سرخ‌پوست‌ها و کشیشانِ زائر بهترین دوستان هم‌دیگر بودند، اما همین که چند سال گذشت کشیشانِ زائر سرخ‌پوست‌ها را به گلوله بستند. همین است که هیچ‌وقت سر درنمی‌آورم چرا ما سرخ‌پوست‌ها هم مثل دیگران توی این روز بوقلمون می‌خوریم. گفتم: «راستی بابا، سرخ‌پوستا برای چی باید شکرگزار باشن؟» ــ واسهٔ این‌که اونا لطف کردن و همه‌مونو نکشتن. وای که چه‌قدر خندیدیم.

می‌گفت: «به تمام آدمای جدیدی که قراره باهاشون روبه‌رو بشی فکر کن. کلِ هدف زندگی همینه. دیدن آدمای تازه.

ارزش زندگی هر آدمی ارتباط مستقیم داره با تعهدش برای رسیدن به حد عالی؛ زمینهٔ فعالیتش هرچی می‌خواد باشه

«همهٔ خانواده‌های خوشبخت شبیه هم‌اند. اما هر خانوادهٔ بدبخت، بدبختی خودش را دارد.»

«فقیر بودن چیز خیلی گندی است. این‌هم که آدم احساس کند یک‌جورهایی حقش است فقیر و بیچاره باشد گند است.

برای این‌که آدم بزرگی بشی باید رؤیاهای بزرگ داشته باشی.