بریده‌هایی از کتاب دومین نشان مردی

آدم، وقتی کسی را دوست داشته باشد، حتی اگر چشم‌هایش ضعیف و نزدیک‌بین باشد، مثل عقاب، از کیلومترها آن‌طرف‌تر او را تشخیص می‌دهد

وقتی نمی‌دانی چقدر نمی‌دانی استرس نداری.

منظورم اینه که خواهش می‌کنم این‌جوری نگید. یه سؤال درسی داشت. ـ همه‌چی با همین سؤالای درسی شروع می‌شه. بعد می‌بینی سه تا بچه داری و هنوز جواب سؤالش مونده!

حیف که همیشه کسی از تو خوشش می‌آید که تو از او خوشت نمی‌آید و تو هم از کسی خوشت می‌آید که انگار او از تو خوشش نمی‌آید.

وقتی همه باشند و کسی که می‌خواهی نباشد دانشگاه که هیچ، کل شهر هم با همة جمعیتش خالی به نظر می‌رسد.

دلسوزی برای دیگران توی خونم بود و فکر می‌کنم، اگر به جایی رسیده‌ام در زندگی، از همان بوده و اگر هم نرسیده‌ام، از همان.

هیشکی بدون ایراد نیست. نمی‌گم عیبا رو نبین؛ اما، دنبال بدون عیب هم نباش که پیدا نمی‌کنی.

لذتی که در شنیدن عیوب دیگران هست در شنیدن محاسنشان نیست

«قابل توجه جمیع مخاطبان ... پس‌فردا، ساعت ۲ بعدازظهر، توی تالار دانشکده منتظر همه‌تون هستم. لطفاً از آوردن کادو خودداری نفرمایید.»

ترانة «شب به گلستان تنها» آمد توی ذهنم و همان‌جا برای بقیه خواندم. بقیه هم همراهی کردند. دست می‌زدند و با هم می‌خواندیم. بعد هم یک آواز دیگر خواندم. تشویق‌ها ادامه داشت. اما برای حفظ دیسیپلین دیگر ادامه ندادم. آدم باید بداند کجا به بقیه حال بدهد و کجا آن‌ها را مشتاق نگه دارد و ادامه ندهد.

دیشب بابا کلی آب یخ خورد. حتی یخ خالی می‌جوید. می‌گفت این‌جوری صدایش می‌گیرد و باعث می‌شود داورها، به احترام اینکه صدایش درنمی‌آید، زیاد از او سؤال نکنند. حتی چند قرص هم برداشته تا وسط دفاع بخورد و از تکنیک جلب ترحم استفاده کند. حالا که داریم می‌رویم دانشگاه کمی صدایش خش‌دار شده و برخلاف انتظارش، نه‌تنها صدایش نیفتاده، بلکه مثل دوبلورها شده و آدم دوست دارد بیشتر صدایش را بشنود.

بعد از آرایشگاه، لباس‌ها را اتو می‌کنم و همة حرف‌هایی را که نباید بزنم تمرین می‌کنم. ما مردها برای حرف زدن مشکلی نداریم؛ مشکلمان این است که ناخواسته چیزهایی را می‌گوییم که نباید بگوییم. حالا همة مردها نه؛ خیلی‌هایشان. حالا خیلی‌ها هم نه؛ بعضی‌ها. حالا بعضی‌ها هم نه؛ لااقل آن‌هایی که من دیده‌ام. حالا همة آن‌ها هم که نه؛ یکی دو تایشان. راستش، یکی دو تا هم نه؛ دقیقاً بابا را می‌گویم. و چون از نظر علم وراثت ویژگی‌های مشترکی داریم، نمی‌خواهم مثل او آنچه ناگفتنی‌ست را بر زبان بیاورم.

به قول مامانت، من یا یه کاری رو شروع نمی‌کنم یا اگه شروع کردم نصفه ولش می‌کنم یا اون‌قدر خراب‌کاری می‌کنم که بگم کاش شروع نکرده بودم یا اینکه شانسی‌شانسی درست می‌شه

آدم، وقتی کسی را دوست داشته باشد، حتی اگر چشم‌هایش ضعیف و نزدیک‌بین باشد، مثل عقاب، از کیلومترها آن‌طرف‌تر او را تشخیص می‌دهد

در همة این لحظات دست بابا را گرفته‌ام. برعکس روزگار کودکی، حالا من عصای دست او شده‌ام تا در تاریکی زمین نخورد؛ چون چشم‌هایش پر از اشک شده است. اشکش را ندیده بودم. درخشش نور مهتاب روی گونه‌های خیسش منعکس می‌شود.

بابا می‌گوید: «چرا جواب نمی‌دی؟» ـ یه نفره که بهم پیله کرده. دوست ندارم جوابش رو بدم. بابا می‌گوید: «خب، اینکه راهش نیست! الان جواب ندی، باز بهت زنگ می‌زنه. بذار من جواب بدم؛ بگم گوشی رو واگذار کردهٔ تا دیگه به این شماره زنگ نزنه.» خسرو می‌پذیرد. بابا گوشی خسرو را جواب می‌دهد و می‌گوید: «بفرمایید.» طرف، که از صدایش معلوم است خانم شهابی است، می‌گوید: «ببخشید، با خسرو کار داشتم.» بابا می‌گوید: «بله، ایشون کنار من نشسته‌ان؛ گوشی خدمتتون ... خسرو جان، با شما کار دارن.» و گوشی را به خسرو می‌دهد. بعد به من لبخند می‌زند و می‌گوید: «دکتر جون بریم. دلم برای حرف زدن با گوشی تنگ شده بود!»

در این بلبشویی که من دارم روی دفاع بابا کار می‌کنم، خسرو آمده که فیلم بگیرد. بابا متن سؤال‌ها و جواب‌ها را مثل متن فیلمنامه در دست گرفته و دارد ازبَر می‌کند. دوربین خسرو که روشن می‌شود، بابا بعضی جاها از من یا خسرو می‌خواهد سؤال‌های پایان‌نامه را بپرسیم تا او جواب دهد. اما وقتی می‌پرسیم، می‌گوید: «نه، حسش رو خوب نگفتید. فرض کنید داورید. دوباره ... یک دو سه ... اکشن ...» ـ بابا، اگه خوب تمرین نکنید، اینجا یک دو سه اکشنه؛ اما روز دفاع یک دو سه آتشه!

رویم نمی‌شود به بابا حرفی بزنم. فقط جوری که بویی نبرد برایم خیلی مهم بوده، می‌گویم: «از نظر من همه‌چی تموم شده بابا.» اما بابا از لحنم می‌فهمد دروغ می‌گویم؛ حتی به خودم. با لحنی حماسی می‌گوید: «اما برای من تموم نشده. به قول مامانت، من یا یه کاری رو شروع نمی‌کنم یا اگه شروع کردم نصفه ولش می‌کنم یا اون‌قدر خراب‌کاری می‌کنم که بگم کاش شروع نکرده بودم یا اینکه شانسی‌شانسی درست می‌شه. ببینم شانس تو کدومش می‌شه.

به قول بابا، قرص ماه هم کامل است و دایره‌اش حداقل سیصد و پنجاه و نه درجه است. آن یک درجه چه اهمیتی دارد؟

جالبه امشب هم قرص ماه کامله. می‌بینی؟» ـ کامل کامل نیست هنوز. ـ باز این حرف زد! شد یه بار ادای دانشمندا رو درنیاری؟ حالا دایره‌ش، به جای سیصد و شصت درجه، سیصد و پنجاه و نه درجه‌ست. اشکال داره؟ اصلاً برو ... می‌خوام تنها باشم.