بریده‌هایی از کتاب هنر رفتار با زنان

زن، در نتیجهٔ عقل ضعیف‌تری که دارد، از سودها و همین‌طور از زیان‌های ناشی از عقل سهم کمتری می‌برد

ژان ژاک روسو گفته است: «زن‌ها به طور عام دوستدار هیچ هنری نیستند، از هیچ هنری سردرنمی‌آورند و هیچ نبوغی در آن ندارند.»

زنان کودک‌وار، مضحک، ساده و کوته‌بین‌اند و، در یک کلام، در تمام دوران زندگی خود کودکان بزرگی هستند: [بازمانده] در مرحله‌ای بین کودک و مرد، در حکم کسی که انسان خاصی است.

افلاتون، که سقراط را برای هرگونه پرسش فلسفی الگو و سرمشق خود قرار داده بود، در این یک نکته از پیروی از سرمشق خود پرهیز کرد. او در کتاب جمهوری خود، خواهانِ حقوقی مساوی برای زنان است و، حتی فراتر از آن، زن‌ها را به فلسفه‌آموزی فرا می‌خواند: ولی در حقیقت وی در همین اثر نیز صرفاً طرح یک آرمانشهر را ترسیم می‌کند نه یک جامعهٔ واقعی و زنده. همین فیلسوف عهد کهن، در رسالهٔ گفت‌وگو، در پیوند با آموزهٔ کوچ ارواح، به این باور می‌رسد که ارواح از بنیاد خاستگاهی مردانه دارند. آن دسته از کسانی که در زمان حیات زندگی بی‌مقدار و پستی در پیش گرفته باشند در روز رستاخیز به کالبدی زنانه درمی‌آیند و اگر باز هم کج‌رفتاری خود را وانگذارند، سرانجام در کالبد حیوان ظاهر می‌شوند.

فیلسوفان بنا بر وظیفهٔ اصلی که بر دوش دارند پاسداران حکمت‌اند، اما در حقیقت ورشکستگان عالم عشق به شمار می‌روند

زنانی که دوشیزگان فقیری بوده‌اند، خیلی وقت‌ها، از زنانی که جهیزیه‌ای پروپیمان و ارزشمند به خانه آورده‌اند پرمدعاتر و اسراف‌کارتر هستند

که زن‌ها بسیار بیشتر از ما در زمان حال زندگی می‌کنند، و ازاین‌رو، اگر زن‌ها تاب تحمل آن را داشته باشند، بی‌گمان بهتر از ما لذت می‌برند

به نظر می‌رسد که فیلسوفان بزرگ عموماً نمی‌توانند با زنان و با عشق رفتار و مراوده‌ای درست و سنجیده داشته باشند.

زن‌ها در دل فکر می‌کنند مشخصهٔ مردان همانا پول درآوردن است و بس، و به‌عکس، مشخصهٔ خودشان به چنگ آوردن و خرج کردن بی‌محابای آن پول

«اگر تکوین عالم را حاصل یکی از احوالات خداوند بدانیم، در آن صورت زن موجودی است که آفریدگار توانا قصد داشته با خلقت وی، به وضوح هر چه تمام‌تر، سویهٔ درک‌ناپذیر طبیعت خودش را نشان دهد.»

«ازدواج یعنی با چشم‌های بسته دست فروبردن در کیسه‌ای پر از مار، با این امید که از میان انبوه مارها یک مارماهی گیرت بیاید.» به‌علاوه، ازدواج، اگر در همهٔ مراحل قرین موفقیت باشد، منجر می‌شود به «نصف شدن حقوق و دو برابر شدن وظایف.»

شما باید حسرت مشرق‌زمین را بخورید! آنجا مرد در صورت فراهم کردن سرپناه و خرجی برای زنانش لازم نیست غم دیگری داشته باشد. او می‌تواند بستیزد، با جنگ‌افزارها تمرین کند و به فرزانگان گوش بسپارد؛ او در برابر این ذلت و پستی که مردی دلیر دربست به انقیاد یک غاز احمق دربیاید قد علم کرده است؛ از آنجا که زنان متعدد او را از عشق یگانه و منحصر به یکی محافظت می‌کنند، او عاقبت مردی آزاد می‌شود.

گفته‌های مشهور نشان می‌دهد که پر بیراه نیست اگر کانت را، که در نگاه اول فیلسوفی است صریح و عاری از بدگمانی، در داوری در باب زنان در حکم سرمشق و الگویی برای بدجنسی‌های بعدی آرتور شوپنهاور و فریدریش نیچه در حق زنان بدانیم. همچنین، از خلال تمام این داوری‌ها به نظر می‌رسد که فیلسوفان بزرگ عموماً نمی‌توانند با زنان و با عشق رفتار و مراوده‌ای درست و سنجیده داشته باشند. حتی زمانی که می‌کوشند چنین نباشند، بداقبالی دامن‌شان را می‌گیرد

مارگاریته و ... البته سیاهه‌ای دردناک از مواردی دیگر از این دست نیز وجود دارد که دربردارندهٔ چند نمونهٔ ناچیز است از مواردی خلاف آنچه

اگر قرار بود به زن‌ها حقوق مساوی با مردان داده شود پس بایستی به آنها عقل مردان عطا می‌شد.

این حقیقت دارد که شوپنهاور، با وجود زن‌ستیزی آشکار و ستایش‌های فلسفی پرآب‌وتاب از زندگی گوشه‌گیرانه، به «سرخوشی و لذت متوازن» نیز گرایش داشت و در این میان از خوشی‌های تن هم چشم نمی‌پوشید. کوتاه سخن اینکه فیلسوف ما اندرزِ آب می‌داد و دل در گرو شراب داشت.

«ازدواج یعنی با چشم‌های بسته دست فروبردن در کیسه‌ای پر از مار، با این امید که از میان انبوه مارها یک مارماهی گیرت بیاید.» به‌علاوه، ازدواج، اگر در همهٔ مراحل قرین موفقیت باشد، منجر می‌شود به «نصف شدن حقوق و دو برابر شدن وظایف.»

«من هنوز واپسین حرفم در مورد زنان را بر زبان نیاورده‌ام. بر این گمانم که اگر زنی موفق شود خودش را از میان تودهٔ زنان بیرون بکشد یا حتی خود را به فراز آن برساند، چنین زنی به گونه‌ای توقف‌ناپذیر پیشرفت می‌کند و از مرد هم فراتر می‌رود، و درحالی‌که کهنسالی برای مرد محدودیت به‌وجود می‌آورد، زن کماکان [در سنین بالا] پیشرفت می‌کند و ارتقا می‌یابد.»

حضور یک فکر، مانند حضور یک دلبر است: ما برآنیم که اندیشه‌ها را هرگز فراموش نخواهیم کرد، دلداده هم هرگز برای ما علی‌السویه نخواهد شد: اما، از دل برود هر آن‌که از دیده برفت! زیباترین اندیشه‌ها اگر نوشته نشوند بازگشت‌ناپذیرند؛ و دلبران را نیز زمانی در گریز از خود خواهیم یافت، اگر با آنها ازدواج نکنیم.

«بدون زنان کسی در آغاز زندگی یاری‌مان نمی‌کرد، در میانهٔ زندگی شادِمان نمی‌ساخت و، در پایان، تسلای‌خاطر نمی‌دادمان.»