بریده‌هایی از کتاب تصویر دوریان گری

من بین مردم فرق می‌ذارم. دوست‌هام را از بین خوب‌روها، آشناهام را از بین آدم‌های باشخصیت و دشمن‌هام را از بین آدم‌های نخبه انتخاب می‌کنم. من دشمن احمق ندارم

جایی که خرد آغاز می‌شه زیبایی یا زیبایی واقعی تمام می‌شه. خرد تو هر چهره، تناسب زیبایی را در آن از بین می‌بره.

تقریباً همیشه، همهٔ کسانی که از نظر زیبایی جسمی یا فکری از بقیه بالاتر و متمایزند سرنوشتی شوم دارند. بهتره آدم از دیگران متمایز نباشه. چون زشت‌ها و احمق‌ها آخر و عاقبت‌شان تو این دنیا بهتره. آن‌ها می‌تونند راحت بشینند و با دهانی باز، بازی زندگی را تماشا کنند.

زیبایی شکلی از نبوغه. درواقع حتی از نبوغ هم بالاتره چون نیازی به توضیح و ارائه شواهد نداره. زیبایی از جمله بزرگ‌ترین بدیهیات عالمه، مانند آفتاب و بهار و جای بحث و تردید نداره. آدم زیبا از حق قدرتی خدایی برخورداره.

تو که من را می‌شناسی، من عاشق مرموز بودنم.

آدم‌ها دوست دارند به دیگران رهنمودهایی بدهند که خودشان بیشتر از همه به آن‌ها احتیاج دارند.

جایی که خرد آغاز می‌شه زیبایی یا زیبایی واقعی تمام می‌شه.

وجدان و بزدلی در اصل یکی‌ست. وجدان برچسب و نام تجاری همین بزدلیه.

چای تنها دل‌خوشی کوچکیه که برای ما مانده.

پسر با عنوان لرد فرمر، جزء نُجَبا شد و به وظیفهٔ جدی این طبقه که عبارت است از بیکاری مطلق پرداخت.

رد هنری رو به آقای ارسکین کرد و گفت: «انسانیت خودش را خیلی جدی گرفته. این همان گناه نخستین دنیاست. اگر مردان غارنشین یاد می‌گرفتند چطوری بخندند، سیر تاریخ عوض می‌شد.»

دوست دارم یک رمان بنویسم، یک رمان بسیار زیبا مثل فرش‌های ایرانی

اتاق کتابخانهٔ لرد هنری جای خیلی دل‌نشینی بود. دیوارش با چوب بلوط زیتونی‌رنگی پوشیده شده بود. در کف آن نیز فرشی آجری‌رنگ و قالیچه‌های ابریشمی ایرانی با ریشه‌هایی بلند گسترده شده بود.

من هرگز موقع نواختن موسیقی حرف نمی‌زنم، دست‌کم موقع شنیدن موسیقی خوب. چون موقع شنیدن موسیقی بد آدم وظیفه داره با حرف زدن، صدای آن را محو کنه.