بریده‌هایی از کتاب از حصار

امّا ایستاده‌ایم راست ایستاده‌ایم بر خاکمان وَ هستیم برایِ همیشه.

خون بویِ وطنَ‌ست رگانم از خون سرشار.

شب‌هامان روشن از آتشی‌ست که دشمنانِ بیدارِ ما افروخته‌اند.

آسمانِ ما امّا خون با دشنه‌ای در قلبِ ماهش.

فردا دیگر بار اگر زندگی بر ما وزید دوستش خواهیم داشت

اگر کوه نیستی رؤیای من ماه باش وُ بر دلدارِ دلتنگ بتاب!

آزادانه در حصار زیستن وُ نماز بر حصار بردن. مسئله این است!

شستن پرچم وَ نه آویختن لباسی در صبحگاهان بر بند. درد اینَ‌ست.

پرندگان آتش که بروند آشتی بال می‌گشاید

اینجا انباره‌یِ سرخ وُ سیاهِ تاریخ است. گناهی اگر نبود کتابِ مقدس کوچک‌تر بود سرابی اگر نبود پیامبران شن‌هایِ داغ را مطمئن‌تر گام برمی‌نهادند وُ راهِ وصولِ به ملکوت کوتاه‌تر می‌شد.

گفت: بر دامنه‌یِ دوزخ انتظارَت کشم : پیش‌آی وُ سر بر دامنم گذار دوزخ منم.

به دیروزِ آمده همیشه گفته‌ام: بگذار وُ برو تا فردا!

طنّازی گفت: اگر از آغاز پایانم نمایان بود کلام را وا می‌نهادم.

هر مرگی نخستین مرگ است چشم‌به‌راهش باشی یا نه پس چگونه زیر هر سنگ ماهی خفته می‌بینم؟

در این سپیدیِ به چرک اندر نشسته در این سیاهیِ سنگین مه بویِ نارنج وُ وعده‌یِ دیدار می‌دهد.

«رهامان نکنید تنهایمان نگذارید.»

رنج امّا باقی‌ست همچنان در خانه وَ سینه‌هایمان محبوس!