بریده‌هایی از کتاب یادداشت هایی در باب سینماتوگرافی

بر سر سینما چه آمده است؟ برسون در یادداشت‌هایی در باب سینماتوگرافی، با لحنی مؤکد که کمتر رنگ و بویی از امیدواری دارد راه آینده را نشان داده است: «آینده سینماتوگرافی به نسل جدیدی از جوانان تنهایی تعلق دارد که آخرین سکه جیبشان را صرف فیلمبرداری از فیلم‌ها می‌کنند و به خود اجازه نمی‌دهند در روزمرگی مادی این حرفه گرفتار شوند».

موفقیت هرچه بزرگ‌تر باشد، به شکست نزدیک‌تر خواهد شد (شبیه نسخه بدلِ رنگی یک شاهکار نقاشی).

غلبه بر قدرت‌های دروغین عکاسی. ایده توخالی «سینمای هنری» و «فیلم‌های هنری». فیلم‌های هنری، فیلم‌هایی که بیش از همه عاری از هنرند.

فیلم‌هایی هستند که موسیقی رفع و رجوعشان می‌کند! مردم فیلم را در موسیقی غرق می‌کنند. با این‌کار می‌خواهند مانع از این شوند که ببینیم در پس این تصاویر هیچ چیزی وجود ندارد.

برشت تأکید می‌کند که «بازیگر باید نمایشگر باقی بماند. او باید شخصِ به‌نمایش‌درآمده را همچون یک بیگانه عرضه کند. بازیگر نباید در اجرای خود از "اصل او چنین کرد، او گفت" تخطی کند».

تصاویر و اصوات شبیه آدم‌هایی‌اند که در طی یک سفر با هم آشنا می‌شوند، و بعد از آن دیگر نمی‌توانند از هم جدا شوند.

کارگردان بازیگرانش را وادار می‌کند نقش آدم‌هایی تخیلی و غیرواقعی را به خود بگیرند، آن هم در میان اشیائی که این‌چنین نیستند. دروغی که دوستش دارد به حقیقت بدل نخواهد شد.

احساس از مقیدشدن به نظم و ترتیبی مکانیکی، از نوعی ساز و کار زاده می‌شود. برای درک این نکته، به یک پیانیستِ بزرگ فکر کن. یک پیانیستِ بزرگِ مادرزاد، از نوع لیپاتی، نت‌هایی را می‌نوازد که دقیقآ یکسان‌اند: سفیدها، هربار همان مدت، همان شدت؛ لرزش‌ها، نیمه‌لرزش‌ها و از این قبیل. او به‌زور احساس را به کلیدها منتقل نمی‌کند. منتظرش می‌ماند. آن‌گاه احساس سرمی‌رسد و انگشتان او پیانو، خودش و مخاطب را سرشار می‌کند. خلق احساس از طریق مقاومت در برابر احساس ممکن می‌شود.