بریده‌هایی از کتاب گناه دریا

درون سینه آهی سرد دارم رخی پژمرده، رنگی زرد دارم ندانم، عاشقم، مستم، چه هستم؟ همی دانم دلی پر درد دارم.

بیمی به دل ز مرگ ندارم که زندگی جز زهر غم نریخت شرابی به جام من گر من به تنگنای ملال‌آورِ حیات آسوده یک نفس زده باشم حرام من!

هنوزم به جان آتش عشق اوست

در کوره‌راه گم‌شده سنگلاخ عمر مردی نفس‌زنان تن خود می‌کشد به راه. خورشید و ماه، روز و شب از چهره زمان همچون دو دیده خیره به این مرد بی‌پناه ای بس به سنگ آمده آن پای پر ز داغ ای بس به سر فتاده در آغوش سنگ‌ها. چاه گذشته، بسته بر او راه بازگشت خو کرده با سکوت سیاه درنگ‌ها حیران نشسته در دل شب‌های بی‌سحر گریان دویده در پی فردای بی‌امید. کام از عطش گداخته آبش ز سر گذشت عمرش به سر نیامده جانش به لب رسید.

همه زندگی نغمه ماتم است

دلم از نام خزان می‌لرزد زان که من زاده تابستانم

ما را غم خزان و نشاط بهار نیست

کز عالمی بریده و تنها نشسته‌ایم

وفادار تو بودم تا نفس بود. دریغا همنشینت خار و خس بود.

مگر نه خاک رهِ این خرابه باید شد؟ بیا که کام بگیریم از این جهان خراب.

با او بگو که مهر تو از دل نمی‌رود

شهر، آرام. خانه‌ها خاموش جلوه‌گاه سکوت و زیبایی نیمه‌شب زیر این سپهر کبود من و آغوشِ بازِ تنهایی

دورتر از چشمه خورشیدها؛ برتر از این عالم بی‌انتها؛ باز هم بالاتر از عرش خدا عرصه پرواز مرغ فکر ماست.»

مباد آن دم که عود تاروپودت نسوزد در هوای آشنایی دلی خواهم که از او درد خیزد بسوزد، عشق ورزد، اشک ریزد! به فریادی سکوت جانگزا را به‌هم زن، در دلِ شب، های و هو کن