بریده‌هایی از کتاب گناه دریا

درون سینه آهی سرد دارم رخی پژمرده، رنگی زرد دارم ندانم، عاشقم، مستم، چه هستم؟ همی دانم دلی پر درد دارم.

بیمی به دل ز مرگ ندارم که زندگی جز زهر غم نریخت شرابی به جام من گر من به تنگنای ملال‌آورِ حیات آسوده یک نفس زده باشم حرام من!

هنوزم به جان آتش عشق اوست

همه زندگی نغمه ماتم است

دلم از نام خزان می‌لرزد زان که من زاده تابستانم

در کوره‌راه گم‌شده سنگلاخ عمر مردی نفس‌زنان تن خود می‌کشد به راه. خورشید و ماه، روز و شب از چهره زمان همچون دو دیده خیره به این مرد بی‌پناه ای بس به سنگ آمده آن پای پر ز داغ ای بس به سر فتاده در آغوش سنگ‌ها. چاه گذشته، بسته بر او راه بازگشت خو کرده با سکوت سیاه درنگ‌ها حیران نشسته در دل شب‌های بی‌سحر گریان دویده در پی فردای بی‌امید. کام از عطش گداخته آبش ز سر گذشت عمرش به سر نیامده جانش به لب رسید.

وفادار تو بودم تا نفس بود. دریغا همنشینت خار و خس بود.

ما را غم خزان و نشاط بهار نیست

کز عالمی بریده و تنها نشسته‌ایم

مگر نه خاک رهِ این خرابه باید شد؟ بیا که کام بگیریم از این جهان خراب.

با او بگو که مهر تو از دل نمی‌رود

مباد آن دم که عود تاروپودت نسوزد در هوای آشنایی دلی خواهم که از او درد خیزد بسوزد، عشق ورزد، اشک ریزد! به فریادی سکوت جانگزا را به‌هم زن، در دلِ شب، های و هو کن

شهر، آرام. خانه‌ها خاموش جلوه‌گاه سکوت و زیبایی نیمه‌شب زیر این سپهر کبود من و آغوشِ بازِ تنهایی