بریده‌هایی از کتاب اول شخص مفرد

تو این دنیا چیزی که ارزش به دست آوردن داشته باشه، آسون به دست نمی‌آد.

مرگ یک رؤیا یک جورهایی می‌تواند از مرگ یک موجود زنده غم‌انگیزتر باشد.

تکرار واقعیت‌های درستْ مسیر راستین خرد است.

تالستوی در آغاز آنا کارنینا نوشته است، «خانواده‌های خوشبخت همه مثل هم‌اند؛ هر خانواده‌ی بدبختی به شیوه‌ی خودش بدبخت است.»

«همه‌ی ما کم‌وبیش نقاب به چهره داریم. چون بدون نقاب نمی‌تونیم تو این جهان خشن دووم بیاریم. زیر نقاب روح خبیث، چهره‌ی طبیعی فرشته‌ای هست و زیر نقاب فرشته، چهره‌ی روحی خبیث. نمی‌شه فقط یکی‌شون رو داشت. ما این‌طورییم.

معتقدم عشق سوخت ناگزیر ما برای ادامه‌ی زندگیه.

مغز آدم برای فکر کردن به مسائل سخت آفریده شده است. برای کمک به رسیدن به لحظه‌ی فهمیدن چیزی که اول کار نمی‌فهمیدی؛ لحظه‌ای که خامه‌ی زندگی آدم می‌شود. باقی‌اش ملال‌آور و بی‌ارزش است.

گفتم «به نظر سخت می‌آد.» پیرمرد با صدایی که انگار جسم سفتی را به بیرون تف می‌کرد گفت «البته که سخته. تو این دنیا چیزی که ارزش به دست آوردن داشته باشه، آسون به دست نمی‌آد.»

«البته که سخته. تو این دنیا چیزی که ارزش به دست آوردن داشته باشه، آسون به دست نمی‌آد.»

هر وقت اتفاق آزاردهنده‌ای برایم می‌افتد، دوباره به آن دایره‌ی به‌خصوص می‌اندیشم و به ملال‌آورها و بی‌ارزش‌ها. و خامه‌ی بی‌نظیری که لابد همان جاست، در ژرفای وجود من.

تکرار واقعیت‌های درستْ مسیر راستین خرد است.

تو این دنیا چیزی که ارزش به دست آوردن داشته باشه، آسون به دست نمی‌آد.

خوشبختی همیشه یه چیز نسبیه.

«مرگ همیشه ناگهانی سر می‌رسه. اما عجله‌ای هم نداره. مثل جمله‌های زیبایی که به ذهن آدم می‌رسه. لحظه‌ای می‌مونند، ولی می‌تونند تا ابد کش بیان. به وسعت ساحل شرقی تا ساحل غربی ــ یا حتی تا خودِ بی‌نهایت. مفهوم زمان در مرگ گم شده. به این معنا، شاید حتی زمانی هم که زنده بودم، مُرده بودم. ولی باز خودِ مرگ خوردکننده است. هر چی تا اون زمان وجود داشته، یهو به‌کل ناپدید می‌شه. هیچ‌وپوچ می‌شه. در تجربه‌ی من، اون وجود من بودم.

تو این دنیا چیزی که ارزش به دست آوردن داشته باشه، آسون به دست نمی‌آد.

تکرار واقعیت‌های درستْ مسیر راستین خرد است.

اما گاهی بدون این‌که بفهمیم احساساتِ دیگران را لگدمال می‌کنیم، غرورشان را جریحه‌دار می‌کنیم و به آن‌ها احساس بدی می‌دهیم. به احتمال این نفرت باورنکردنی، این سوءتفاهمی که شاید رخ داده بود، اندیشیدم اما هیچ‌چیز متقاعدکننده‌ای به ذهنم نرسید

مغزت برای فکر کردن به چیزهای سخت آفریده شده. برای این‌که کمکت کنه به جایی برسی تا چیزی رو بفهمی که اولش نمی‌فهمیدی. نمی‌تونی تنبل و سربه‌هوا باشی. زمان حالْ زمان حیاتیه. چون تو همین لحظه است که مغز و قلبت شکل می‌گیره و متبلور می‌شه.»

اتفاق‌های غیرمنطقی مبهمی که عمیقاً آزاردهنده‌ند. به گمونم نباید به‌شون فکر کنیم، فقط باید چشم‌ها رو ببندیم و ازشون رد شیم. انگار از زیر یه موج بزرگ رد می‌شیم.

چون تو مدرسه این‌جور چیزهای مهم رو یادتون نمی‌دن. خودت هم خوب می‌دونی.»

قدرتش را ندارم به نوشتن ادامه دهم. وقتی چنین حسی دارم، ادامه‌ی زندگی دردناک‌تر از آن است که با کلمات توصیف شود. آیا آدم آن‌چنان خوبی در کار خواهد بود که مرا در خواب خفه کند؟

هیچ‌وقت نمی‌توانستم فقط بنشینم، بی‌جنب‌وجوش و بی‌سروصدا. همیشه یا باید کتابی می‌خواندم یا به موسیقی گوش می‌دادم؛ یا این یا آن. وقتی کتاب دوروبرم نبود، هر چیز چاپ‌شده‌ای می‌خواندم.

«بعضی وقت‌ها این‌قدر حسود بودن هم خیلی اذیت می‌کنه.»

«مرگ همیشه ناگهانی سر می‌رسه. اما عجله‌ای هم نداره. مثل جمله‌های زیبایی که به ذهن آدم می‌رسه. لحظه‌ای می‌مونند، ولی می‌تونند تا ابد کش بیان. به وسعت ساحل شرقی تا ساحل غربی ــ یا حتی تا خودِ بی‌نهایت. مفهوم زمان در مرگ گم شده. به این معنا، شاید حتی زمانی هم که زنده بودم، مُرده بودم.

مرگ یک رؤیا یک جورهایی می‌تواند از مرگ یک موجود زنده غم‌انگیزتر باشد.

هیچ‌وقت خوشم نمی‌آمد کتابی را که شروع کرده‌ام نیمه رها کنم.

گمانم به خاطر حس مبهم ناراحتی‌ای بود که داشتم، این‌که چیزی سرجای خودش نبود، چیزی که کمی می‌لنگید.

گاهی بدون این‌که بفهمیم احساساتِ دیگران را لگدمال می‌کنیم، غرورشان را جریحه‌دار می‌کنیم و به آن‌ها احساس بدی می‌دهیم.

«البته که سخته. تو این دنیا چیزی که ارزش به دست آوردن داشته باشه، آسون به دست نمی‌آد.»

«مرگ همیشه ناگهانی سر می‌رسه. اما عجله‌ای هم نداره.