بریده‌هایی از کتاب شهری بر لبه آسمان

تنهایی ناشی از متفاوت بودن.

هیچ کس به ما نگفت عشق پیشه‌ای است که رسیدن به درجۀ استادی در آن، از تمام پیشه‌ها دشوارتر است.

او بین کتاب‌ها گم شد و در عوض، خویشتن را پیدا کرد

در زندگی، دو موهبت وجود دارد: کتاب و دوست. و این دو باید از لحاظ تعداد، دقیقاً عکس هم باشند: تعداد زیادی کتاب و عدۀ انگشت‌شماری دوست.

«استاد عالیه، ولی کتاب یه چیز دیگه است. کسی که کتابخونه داره، در واقع، هزار تا معلم داره.

«چون در اون صورت، در تلۀ مقایسه می‌افتید. اگر فکر کنید از بقیه بهترید، با غرور مسموم می‌شید. اگر فکر کنید کار دیگری از شما بهتره، با حسادت مسموم می‌شید. این‌ها هر دو برای یادگیری سَم‌ان.»

روزهای خوشی بود ـ هر چند معمولاً روزهای خوش را زمانی قدر می‌دانیم که به سر آمده باشند.

باید گذشته رو رها کنی. خشم یه قفسه، و استعداد یه پرنده است در قفس. قفس رو بشکن. بذار اون پرنده پرواز کنه و اوج بگیره.

عجیب است که صورت‌ها با آن‌همه صلبیت و مرئی بودن بخار می‌شوند، اما کلمات که از نفَس ساخته شده‌اند، برای همیشه باقی می‌مانند.

«گاهی وقت‌ها، برای اینکه روح تعالی پیدا کنه، نیازه که قلب آدم بشکنه

«برای رسیدن به درجۀ استادی، به همون اندازه که می‌سازی، باید بتونی خراب کنی.»

هر چند معمولاً روزهای خوش را زمانی قدر می‌دانیم که به سر آمده باشند.

«وقتی زبانی رو خوب یاد می‌گیری، مثل اینه که کلید ورود به یک قلعه رو به دست آوردی. اینکه داخل اون قلعه چه چیزهایی پیدا کنی، به خودت بستگی داره.»

فهمید راز موفقیت استادش نه در سرسختی‌اش ـ چون اصولاً سرسخت نبود ـ نه در شکست‌ناپذیری‌اش ـ چون شکست‌ناپذیر نبود ـ بلکه در توانایی‌اش در وفق دادن خود با تغییرات و مصائب، و بارها و بارها از نو ساختن خودش بعد از تخریب شدن توسط بدخواهان بود.

موفقیت استادش نه در سرسختی‌اش ـ چون اصولاً سرسخت نبود ـ نه در شکست‌ناپذیری‌اش ـ چون شکست‌ناپذیر نبود ـ بلکه در توانایی‌اش در وفق دادن خود با تغییرات و مصائب، و بارها و بارها از نو ساختن خودش بعد از تخریب شدن توسط بدخواهان بود.

هیچ کس به ما نگفت عشق پیشه‌ای است که رسیدن به درجۀ استادی در آن، از تمام پیشه‌ها دشوارتر است.

خشم زغال داغی بود که نمی‌توانستی برای مدت زیادی در دست نگهش داری. باید به‌طرف کسی پرتابش می‌کردی.

کسایی که دور خودشون رو با آدم‌های چاپلوسی پر می‌کنن که بابت هر حرفی که می‌زنن، به‌به و چه‌چه بگن، هرگز افراد صادقی رو که حقیقت رو می‌گن نمی‌بخشن.»

«اگه می‌خوای توی پیشۀ خودت به استادی برسی، باید کائنات رو متقاعد کنی که چرا باید تو رو به‌جای دیگران انتخاب کنه.»

در زندگی، دو موهبت وجود دارد: کتاب و دوست. و این دو باید از لحاظ تعداد، دقیقاً عکس هم باشند: تعداد زیادی کتاب و عدۀ انگشت‌شماری دوست.

یه نفر بهت فحش می‌ده. می‌تونی همون جا یه مشت بخوابونی توی صورتش، ولی اگه این کار رو نکنی... این نشون می‌ده چه جور آدمی هستی.» جهان پرسید: «پس، انجام ندادن خیلی از کارها هم می‌تونه شاهکار باشه، آره؟»

ارزش ایمانِ تو نه به صلبیت و استحکامش، بلکه به تعداد دفعاتی بستگی دارد که از دست می‌دهی و دوباره از نو به دستش می‌آوری.

«هر انسانی قسمت خودش رو داره، چون خداوند هیچ وقت تقدیری رو دو بار تکرار نمی‌کنه.»

خیلی چیزهای دیگه هستن که باید بابتشون نادم باشیم: طمع، بی‌رحمی، نیرنگ، اما عشق... هیچ وقت ندامت و افسوس نداره.»

‫«گاهی وقت‌ها، برای اینکه روح تعالی پیدا کنه، نیازه که قلب آدم بشکنه، پسرم.»

برای رسیدن به درجۀ استادی، به همون اندازه که می‌سازی، باید بتونی خراب کنی.

وقتی کار را از دل و جان انجام می‌دهی، حس می‌کنی رودخانه‌ای از لذت در درونت جاری است.

کسایی که دور خودشون رو با آدم‌های چاپلوسی پر می‌کنن که بابت هر حرفی که می‌زنن، به‌به و چه‌چه بگن، هرگز افراد صادقی رو که حقیقت رو می‌گن نمی‌بخشن.»

اگر کنجکاوی درست هدایت نشه، ممکنه به آدم خسارت بزنه.

بوسبک بر این باور بود که در زندگی، دو موهبت وجود دارد: کتاب و دوست. و این دو باید از لحاظ تعداد، دقیقاً عکس هم باشند: تعداد زیادی کتاب و عدۀ انگشت‌شماری دوست.