بریده‌هایی از کتاب عزیز من

روز را طی می‌کنم

دشوار است‌ فراموشی‌ لبخند تو

لحظه‌ی مُردن چه ساده بود چشمان خیره به سقف پاها گُم در ملافه‌ی سفید.

مرا با باران‌ الفت‌ است‌

باز آی در این فصل بی‌باران اقرار می‌کنم: تو را دوست داشتم

چه‌ شب‌های‌ بسیار که‌ چهره‌ی‌ ترا از دریا بیرون‌ کشیدم‌ بر چشم‌ نهادم‌

آنان‌ ندانستند: ما کنایه‌ای‌ از دریا بودیم‌ ما کنایه‌ای‌ از مه‌ بودیم‌

بنفشه‌ها از خستگی‌ روز به‌ رویای‌ ما پناه‌ می‌آورند

گفت: مرا به‌ یادآور

خون‌ زخم‌ ما که‌ بند آمد از جای‌ آن‌ جراحت‌ و زخم‌ رویا فوران‌ کرد

می‌گفت: باید تسلیم‌ بود. من‌ تسلیمش‌ بودم.

من‌ دوستش‌ داشتم‌ اما مرا باور نداشت‌

به‌ تو قوت‌ قلب‌ می‌دهم‌ که‌ مرگ‌ آسان‌تر از نوشیدن‌ یک‌ فنجان‌ قهوه‌ در باران‌ است‌ اکنون‌ از پنجره‌ خیابان‌ را نگاه‌ کردم‌ باران‌ می‌بارد.

چای‌ سرد بود. نان‌ سرد بود. فقط‌ لبخند تو به‌ من‌ امید می‌داد که‌ چای‌ گرم‌ است‌، که‌ نان‌ گرم‌ است‌ و روز روزی‌ تعطیل‌ است.

دشوار است‌ فراموشی‌ لبخند تو

او را کشته‌ بودند قاتل‌ را مردی‌ می‌دانست‌ که‌ در چهار فصل‌ سال‌ چتری‌ را بر سر می‌گرفت. گفت: روزی در باران چتر و مرد گم می شوند اما مرا چه سود.

و عشق‌ در یک‌ بوته‌ی‌ گُل‌ سرخ‌ خلاصه‌ می‌شد

برای‌ تو: با رنگ‌ آبی‌ می‌نویسم‌

به‌ یاد آوردی‌ دریا از ما دور بود به‌ یاد آوردی‌ عشق‌ از ما دور بود

شاید شبی‌ ما را آتش‌ زنند شاید در هراس‌ این‌ شب‌ خاکستر شویم‌

می‌توانست‌ در پایان‌ این‌ شب‌کهنه و عتیقه خاکستر شود

هنگامی‌ که‌ در باران‌ سوار آن‌ اتوبوس‌ آبی‌ رنگ‌ شدی‌ از پیشانی‌ تو بر کف‌ خیابان‌ رویا می‌ریخت،

زنی‌ خرامان‌ و آشفته‌ از بهشت‌ گریخته‌ است. نامش‌ را به‌ یاد ندارد.

دستم‌ را گرفته‌ بود. بر پیشانی‌ام‌ جاده‌های‌ دور را حک‌ می‌کرد.

روزگاری‌ بود که‌ داور ما مرگ‌ بود و اندوه‌ ما فقط‌ ستاره‌ای‌ غایب‌ را به‌ یاد داشت.

ما که‌ از همان‌ روز تولد در تاکستان‌ دانسته‌ بودیم‌ عمر پوچ‌ ما بر انگورها هم‌ سرایت‌ می‌کند.

یاد داری‌ترا صدا کردم.

چشمانم‌ در تاریکی‌ به‌ تو خو گرفته‌ بود

در همه‌ی‌ عمرش‌ لختی‌ تاریکی‌ بود روزی‌ تشنگی‌ و همه‌ی‌ هفته‌ اندوه، شاید در جمعه‌ لبخندی‌ به‌ لب‌ می‌آورد.

آیا می‌داند این‌ جهان‌ و این‌ پله‌های‌ خانه‌ی‌ ما به‌ اعماق‌ اندوه‌ رهسپار است.