بریده‌هایی از کتاب لبه تیغ

سکوت نیز نوعی گفت‌وگوست.

یکی از نقطه‌ضعف‌های من این است که هیچ‌وقت به زشتی‌های مردم عادت نمی‌کنم.

«هرجور که فکر کنی زندگی جهنم است، ولی اگر چیزی باشد که بتوانی از آن لذتی ببری و این کار را نکنی، احمقی.»

شناختن آدم‌ها کاری دشوار است و به گمانم آدمی جز هم‌میهنان خود نمی‌تواند کس دیگری را بشناسد، زیرا شخصیت مردان و زنان تنها در خود آنان خلاصه نمی‌شود؛ سرزمینی که در آن به دنیا آمده‌اند، آپارتمان یا کلبه‌ای روستایی که در آن راه‌رفتن آموخته‌اند، بازی‌هایی که در کودکی کرده‌اند، افسانه‌هایی که شنیده‌اند، غذایی که خورده‌اند، مدرسه‌ای که رفته‌اند، ورزش‌های محبوبشان، شاعرانی که شعرهایشان را خوانده‌اند و خدایی که به آن ایمان دارند، همه وهمه شخصیت آنان را ساخته است

حقیقت رخ‌دادن آن را نمی‌شود انکار کرد. دشواری در بیان آن است.

شعورش به او اطمینان می‌داد که اگر کسی می‌خواهد در این دنیا به جایی برسد، باید به قواعد آن پایبند باشد. اگر خلاف جریان شنا کنی، عاقبتی جز بی‌ثباتی نخواهی داشت.

من یک فیلسوفم و می‌دانم هرقدر از دریا ماهی بگیری، باز پر از ماهی‌های خوب است.

برای من هیچ‌وقت مهم نبوده که آدم‌ها تصور کنند کمی احمقم.

می‌دانی که من اهل فخرفروشی نیستم و دوست دارم با آدم‌های جالب و دوست‌داشتنی آشنا شوم.» «بله، البته با لباس شَنلی به تن. فکر نمی‌کنی خیلی زود دستت را می‌خوانند و می‌فهمند که معاشرت با آن‌ها برایت یک جور فقیرنوازی فرهنگی است؟ هم تو و هم آن‌ها به یک اندازه معذب خواهید بود و تنها چیزی که عایدت می‌شود این است که بعدآ برای امیلی دومونتادور و گرِیسی دُ شاتوگایار تعریف کنی که مشتی آس وپاس عجیب وغریب در کارتیه لاتن دیده‌ای و حسابی به تو خوش گذشته.»

در کسب وکار شاید زرنگی گاهی به درد بخورد، ولی در هنر روراستی نه‌تنها بهترین بلکه یگانه روش درست است.

«اعتقاد عدهٔ زیادی به یک موضوع دلیلی بر حقانیت آن نیست.»

دشوار است گام‌نهادن بر لبهٔ تیغ به همین‌سان فرزانگان می‌گویند رفتن به راه رستگاری دشوار است. کتهه-اوپنیشد (بخش اول، فصل سوم، بند چهاردهم)

«خب بعدش چی؟ بعدش می‌خواهی با این‌همه خرد چه کار کنی؟» «اگر زمانی خردمند شوم، لابد همان خرد به من می‌گوید که چه کار کنم.»

وقتی عاشق هستی و کارها درست پیش نمی‌رود، خیلی ناراحت می‌شوی و تصور می‌کنی هیچ‌وقت نمی‌توانی از این وضعیت خلاص شوی. اما اگر بفهمی دریا چه قدرتی دارد، حیرت می‌کنی!» ایزابل لبخندزنان گفت: «منظورتان چیست؟» «خب، عشقْ دریانوردِ ماهری نیست. در سفری دریایی سست می‌شود و از حال می‌رود. وقتی اقیانوس اطلس بین تو و لری فاصله انداخت، حیرت می‌کنی از این‌که دردی که قبل از سفر آن‌قدر تحمل‌ناپذیر به نظر می‌رسید، چنین سبک شده است.

با یک اقیانوس فاصله بین دو نفر، تحمل عشق آسان‌تر می‌شود

دانشجوی پزشکی که بودم، مرده‌های زیادی دیده بودم و در ایام جنگ مرده‌های بس بیش‌تری. آنچه مرا وحشت‌زده می‌کرد این بود که انسان‌ها پس از مرگ چقدر حقیر می‌نمایند. هیچ وقاری در آن‌ها نبود. اجساد مثل عروسک‌های خیمه‌شب‌بازی بودند که عروسک‌گردان دورشان انداخته است.

شرق بیش‌تر از آنچه غربی‌ها تصور می‌کنند می‌تواند به آن‌ها چیز یاد بدهد."

"خدایی که قابل فهم باشد خدا نیست. چه‌کسی می‌تواند ابدیت را در قالب کلمات توصیف کند؟

آن‌قدر فروتن است که نمی‌خواهد خود را الگوی دیگران کند.

«با هیچ‌کس پیکار نکردم، چون کسی را شایستهٔ پیکار با خویش نیافتم. نخست به طبیعت عشق ورزیدم و آن‌گاه به هنر. هردو دستم را با آتش زندگی گرم کردم. آن گرما فرومی‌نشیند و من نیز مهیای رفتنم.»

هرگز رمانی را این‌همه با تردید و نگرانی شروع نکرده‌ام. آن را رمان نامیده‌ام، چون نمی‌دانم چه نام دیگری باید بر آن بگذارم. قصهٔ درازی برای گفتن ندارم و پایان داستانم مرگ یا ازدواج نیست. مرگ می‌تواند پایان همه‌چیز و از این رو فرجامی بی‌چون وچرا برای قصه باشد، اما ازدواج هم قصه را خیلی خوب به سرانجام می‌رساند. پس آدم‌های باریک‌بین نباید آنچه را که بنا به عرف پایان خوش نامیده می‌شود به ریشخند بگیرند. مردم عادی غریزه‌ای منطقی دارند که مجابشان می‌کند با ازدواج گفتنی‌ها گفته می‌شود. وقتی زن و مرد بعد از فرازونشیب‌های فراوان سرانجام به هم می‌رسند، وظیفهٔ زیست‌شناختی‌شان را برآورده‌اند و نظرها متوجه نسلی می‌شود که بناست از آنان به وجود بیاید. اما من خواننده‌ام را بلاتکلیف نگه می‌دارم

هیچ منظره‌ای در دنیا تأثیرگذارتر از عشق دو جوان نیست. من که آن روزها مردی میانسال بودم، به آنان غبطه می‌خوردم و درعین حال، بی‌آن‌که علتش را بدانم، دلم برایشان می‌سوخت.

«تماشای دختر و پسری که این‌قدر عاشقانه همدیگر را دوست دارند، خیلی لذت‌بخش است

«خب، پس چه کار می‌خواهی بکنی؟» لری با خونسردی جواب داد: «ول بگردم.»

موضوع این است که من از پول زیاد خوشم نمی‌آید.» ایزابل زد زیر خنده و گفت: «عزیزم. حرف‌های احمقانه نزن. بدون پول که نمی‌شود زندگی کرد.» «من کمی پول دارم. این به من فرصتی می‌دهد تا کارهایی را که دوست دارم انجام دهم.» «یعنی ول بگردی؟» لبخندزنان جواب داد: «بله.»

«مرده‌ها وقتی مرده‌اند، عجیب مرده به نظر می‌آیند.»

دورویی و نیرنگ مردها حدومرزی ندارد.

... کی تا حالا دیده تو از مردی خوشت بیاید و از او دست بکشی، چون به زن دیگری تعلق دارد؟»

سرمست می‌شد از این‌که می‌دید کنار لری انگار در خانهٔ خودش است.

خوشبختانه بیش‌تر مردم آماده‌اند همان مسیر معمول را طی کنند. آنچه فراموش کرده‌ای این است که اشتیاق من برای یادگیری به قدر اشتیاق گری برای پولدارشدن است. یعنی واقعآ چون دوست دارم چند سالی را به دانش‌اندوزی بگذرانم، خائن به کشورم هستم؟ شاید وقتی کارم تمام شد، بتوانم چیزی در اختیار مردم میهنم بگذارم که خوشحالشان کند. البته این فقط یک فرصت است و اگر شکست بخورم، تازه مثل آدمی هستم که سرمایه‌گذاری کرده و ناکام شده.