بریده‌هایی از کتاب نزدیکی

در سفر پیشِ رویم قلم و کاغذ حتماً احتیاجم می‌شود. نمی‌خواهم هیچ احساس هیجان‌انگیزی را از دست بدهم. می‌خواهم مثل کارآگاهی که سرنخ‌ها را دنبال می‌کند تا به جرم برسد، احساساتم را تعقیب کنم، بنویسم و خودم را در این بین پیدا کنم.

این‌که آدم بتواند از پس ذهن خود بربیاید، یا توفان درونیِ افکار غیرقابل‌تحملش را تاب بیاورد، سبب می‌شود به آواری که از آن به جا مانده خیره شود و به نوعی درک برسد: این وضعیت رشک‌برانگیز ذهن است.

از چیزهایی که از دست داده بودم به خودم می‌پیچم.

. آدم‌ها چه معصومیت عجیبی دارند وقتی نمی‌دانند چه بلایی قرار است سرشان بیاید. اذیت می‌کنیم و اذیت می‌شویم.

می‌توانید انتخاب کنید که به دیگران خوبی کنید یا بدی. آزارشان دهید یا باهاشان مهربان باشید.

او هم مثل من زندگی خانوادگیِ درست‌وحسابی نداشته و به خاطر همین است که حالا کلی به خودش زحمت می‌دهد تا خوب خرید کند و غذاهای خوشمزه بپزد

حرف با عمل فرقی ندارد و باید پای حرفت بایستی. اگر کلمه‌ای از دهانت بیرون بیاید دیگر نمی‌توانی پسش بگیری.

سکوت هم مثل تاریکی می‌تواند مهربان باشد؛ این هم برای خودش نوعی زبان است.

مهربانی از همهٔ فضیلت‌های دیگر شیرین‌تر است. به‌خصوص اگر آن را نه ویژگی اخلاقی که موهبت بدانی.

بیش‌تر به خود مفهوم وفاداری وفادار بود و ترس از این‌که بدون آن دنیا خالی از رحم و شفقت می‌شد و آدم بی‌پناه.

می‌خواهم مثل کارآگاهی که سرنخ‌ها را دنبال می‌کند تا به جرم برسد، احساساتم را تعقیب کنم، بنویسم و خودم را در این بین پیدا کنم.

گاهی افراط به همان بدیِ تفریط است.

وسوسهٔ این‌که بتوانیم روی پا خود بایستیم و هر آن چیزی را که نیاز داریم بتوانیم با آن تأمین کنیم، به اندازهٔ نوازش دیگران دل‌نشین است.

می‌شود کسی را مجبور کرد ولی در نهایت به سرکشی و طغیان ختم می‌شود. می‌توانید آدم‌ها را به انجام کارهای خوب تشویق کنید، ولی نمی‌توانید آن را به‌زور از کسی بخواهید. چیزهای زیباتری هم برای خواستن هست، مثل عشق، احساسات، خلاقیت، خواستن و الهام گرفتن. نمی‌توانید به‌زور عاشق شوید فقط می‌توانید از خودتان بپرسید چرا آن را کنار گذاشته‌اید.