بریده‌هایی از کتاب پلنگ زخمی

چشم‌ها را برای دیدنِ حرم به تو داده‌اند، و پلک‌ها را برای ندیدنِ حرام

چشم، جاسوسِ دل و نامه‌رسانِ عقل است.

«آدمی که قبل از ازدواج به هیچ دختری نگاه نکرده و هیچ تجربهٔ جنسی نداشته، وقتی که ازدواج می‌کند همسرش برای او زیباترین و لذت‌بخش‌ترین زنِ دنیاست.»

دلم می‌خواست که به قول آن رانندهٔ خاور به دورانی برمی‌گشتم که بزرگ‌ترین غصهٔ زندگی‌ام شکستنِ نوکِ مدادم بود.

شاید اصلاً علتِ پیر شدن و مُردنِ آدم‌ها همین باشد که آرزوهای کوچکشان بزرگ می‌شود و پَر می‌کِشد و نامحرم می‌شود و دیگر دستشان بهِشان نمی‌رسد و فاتحه. مگر اینکه... مگر اینکه هم‌زمان با بزرگ‌شدنِ آرزویشان، دلشان هم بزرگ شود. آن‌وقت آرزو سرجایش می‌مانَد.

بله! باباها و بابابزرگ‌ها این‌طوری‌اند. هرکدامشان را که بتکانی، نفری شونصد تا از این خاطرات عاشقانه برایت ردیف می‌کنند، اما خب چه می‌شود کرد. همین باباها نوبتِ عشق و حالِ بچه‌هایشان که می‌رسد هرکدامشان احساس می‌کنند که به نبوت مبعوث شده‌اند. نفری یک عصای موسی دستشان می‌گیرند و به چشم یک فرعون بهِت نگاه می‌کنند که باید فرقِ سرت را با نصیحت‌هایشان بشکافند.

سرم را پایین انداختم. حس عجیبی نداشتم، اما یک جایی در مغزم یک جوری شده بود.

«نماز تنظیمِ موتورِ روح است.»

شاید اصلاً علتِ پیر شدن و مُردنِ آدم‌ها همین باشد که آرزوهای کوچکشان بزرگ می‌شود و پَر می‌کِشد و نامحرم می‌شود و دیگر دستشان بهِشان نمی‌رسد و فاتحه. مگر اینکه... مگر اینکه هم‌زمان با بزرگ‌شدنِ آرزویشان، دلشان هم بزرگ شود. آن‌وقت آرزو سرجایش می‌مانَد.

هنوز شیرینیِ گپ‌هایی که با المیرا می‌زدم در دلم هست. هنوز صفحهٔ گفت‌وگوهایم با او را پاک نکرده‌ام و هرازگاهی به آن سر می‌زنم و پیام‌هایش را می‌خوانم.

یکی بنده‌ام با تنی پُرگناه به پیش خداوندِ خورشید و ماه

دلِ بزرگ یعنی دلی که با دل‌خوشی‌های بزرگ پُر شده باشد. و در این جهان هیچ دل‌خوشی‌ای بزرگ‌تر از خدا وجود ندارد، چون همهٔ دل‌خوشی‌ها را خدا خلق کرده. من نمی‌دانم خدای به آن بزرگی چطور در دلِ آدم جا می‌شود.

گیاهان و حیوانات اختیار ندارند و بدون آنکه خودشان انتخاب کنند درحال اطاعت از خدا و انجام وظایفشان هستند. از بین موجودات فقط ما انسان‌ها هستیم که می‌توانیم انتخاب کنیم که وظیفه‌مان را انجام بدهیم، حرف خدا را گوش کنیم یا نکنیم. اگر گوش کردیم، مثل همهٔ موجوداتِ دیگر زندگی‌مان طبیعی می‌شود و بزرگ می‌شویم، مثل یک درخت که رشد می‌کند و میوه می‌دهد، اما اگر گوش نکردیم، شبیه درختی می‌شویم که آب و خاک و غذایی را که بهِش می‌دهند پس می‌زند و می‌پوسد و به چوب خشکی تبدیل می‌شود که فقط به دردِ سوختن می‌خورَد.»

زیبایی‌های جهانِ خلقت داشتند چشمم را درمی‌آوردند.

زیبایی‌های جهانِ خلقت داشتند چشمم را درمی‌آوردند. بعد از هر نگاه به هر زیبایی، یک حسرت در دلم شکل می‌گرفت؛ حسرتِ نداشتن. حسرتِ تنها بودن. حسرتِ دستانِ بسته. حسرتِ اینکه هیچ کاری از دستم برنمی‌آمد.