بریده‌هایی از کتاب ۶۱ دقیقه پس از یازده شب

سکوتی که می‌کنی چنان بلند است که می‌ترسم دنیا به معنی آن پی ببرد

کرکره‌ی عاطفه‌ات را بکِش چهره‌ات را خاموش کن عشق را بگذار رویِ دگمه‌ی صفر حالا برو تو صف آدم‌ها.

درخاکم کنید جایی نزدیک جویبار تا زمانی که طغیان کند از او تشکر کنم به خاطر سرزدن به من.

فصل‌ها همه سرد زندگی پر درد دیگر مخدر هم آرامم نمی‌کند تنها پُر می‌کند تنم را از درد.

گل‌های باغچه‌ام رو به پایین می‌رویند زرد، رنگشان اندوه، عطرشان در چشمانم می روید ریشه‌هایشان به جست‌وجوی اشک‌هایم تا بپرورانند رُزِ سیاه درونم را.

سکوتی که می‌کنی چنان بلند است که می‌ترسم دنیا به معنی آن پی ببرد چشم به کجا بدوزم اگر قرار باشد هر گوشه‌ی اتاق را پُر کنی؟ چشمم را که می‌بندم سکوت بلند‌تر می‌شود گریزی از آن نیست تنها راه بیرون رفتن از آن به درون آمدن است.

زندگی پر درد دیگر مخدر هم آرامم نمی‌کند تنها پُر می‌کند تنم را از درد.

ساعت به اندازه‌ی کافی چرخیده است تا برسد به سیاره‌ای زندگی شبی بی‌پایان است در سیاهی اتاقم بال زدنی می‌شنوم کلاغی غول پیکر در انتظار این است که به‌خواب روم

چرا رفتند آن جا فهمیدند چرا؟ جوان بودند جوان ماندند