بریده‌هایی از کتاب نگران نباش داستایفسکی

بهترین قسمت این بود که پرده‌ها را کشیدم و زنگ در را با پارچه‌های کهنه پوشاندم، تلفن را توی یخچال گذاشتم و سه چهار روز تمام در تخت‌خواب ماندم. و بهتر از همه این بود که کسی اصلا دلش برایم تنگ نشد.

من شبیه آدم‌های دیگر نیستم آدم‌های دیگر شبیه آدم‌های دیگر هستند. همه‌شان شبیه هم هستند: به هم می‌رسند گروه می‌شوند ازدحام می‌کنند خوشحال و راضی هستند و من در جهنم می‌سوزم. قلبم هزار ساله است. من شبیه آدم‌های دیگر نیستم.

و هیچ چیز بدتر از خیلی دیر نیست.

چیزهایی هستند که از تنها بودن هم بدترند اما سال‌ها طول می‌کشد تا این را بفهمی و غالباً وقتی می‌فهمی که خیلی دیر شده و هیچ چیز بدتر از خیلی دیر نیست.

وقتی به مردن خودم فکر می‌کنم یاد کسی می‌افتم که وقتی من کنارت نیستم عاشقت می‌شود

من شبیه آدم‌های دیگر نیستم. من در جهنم می‌سوزم. جهنمِ خودم.

مهم نیست، بگذار هر چه می‌خواهند بگویند.

جین، زیاد دانستن تو را کشت.

وقتی به مردن خودم فکر می‌کنم، نفسم می‌گیرد یاد آدم‌هایی می‌افتم که قرار است بمیرند یاد این می‌افتم که دیگر نمی‌توانم آب بنوشم

و آدم‌های عجیب و غریبی را دیده‌ام که یکی از آن‌ها خودم بودم-کسی که پدرم هیچ وقت نشناخت.

«کسی که می‌تواند، بهتر است خوشحال باشد.»

لحظه‌هایی که قوارۀ ۱۹۰ سانتی‌اش گُر می‌گرفت، چرا که نمی‌توانست بفهمد چه چیزی از درون به او حمله می‌کند. مادرم، ماهی بدبخت، که دلش می‌خواست خوشحال باشد حداقل دو سه بار در هفته کتک می‌خورد به من هم می‌گفت خوشحال باشم -«لبخند بزن هنری! چرا هیچ وقت لبخند نمی‌زنی؟» و بعد خودش لبخند می‌زد که من هم یاد بگیرم، و این غمگین‌ترین لبخندی بود که دیده‌ام.

کسی یا چیزی همیشه منتظر توست وقتی کفش‌هایت را می‌پوشی وقتی خوابی وقتی سطل زباله را خالی می‌کنی وقتی گربه‌ات را نوازش می‌کنی یا وقتی مسواک می‌زنی یا عید را جشن می‌گیری کسی یا چیزی همیشه منتظر توست. همیشه باید یادت باشد که وقتی اتفاق افتاد تا حد امکان آماده باشی.

بهترین قسمت این بود که پرده‌ها را کشیدم و زنگ در را با پارچه‌های کهنه پوشاندم، تلفن را توی یخچال گذاشتم و سه چهار روز تمام در تخت‌خواب ماندم. و بهتر از همه این بود که کسی اصلا دلش برایم تنگ نشد.

-«لبخند بزن هنری! چرا هیچ وقت لبخند نمی‌زنی؟» و بعد خودش لبخند می‌زد که من هم یاد بگیرم، و این غمگین‌ترین لبخندی بود که دیده‌ام.

کسی یا چیزی همیشه منتظر توست. همیشه باید یادت باشد که وقتی اتفاق افتاد تا حد امکان آماده باشی. تا آن زمان روز خوش البته اگر هنوز هستی.

وقتِ کمی دارم که این را به تو بگویم: گوش به زنگ مرگِ کوچک باش وقتی که دوان دوان می‌آید اما مثل میلیون‌ها مرگ کوچک دیگر هیچ چیز نیست و همه چیز هست: همۀ اشک‌های کوچکت که مثل کبوتر می‌سوزند تلف شده‌اند»

وقتی به مردن خودم فکر می‌کنم یاد کسی می‌افتم که وقتی من کنارت نیستم عاشقت می‌شود

آدم‌های عجیب و غریبی را دیده‌ام که یکی از آن‌ها خودم بودم-کسی که پدرم هیچ وقت نشناخت.

بهترین قسمت این بود که پرده‌ها را کشیدم و زنگ در را با پارچه‌های کهنه پوشاندم، تلفن را توی یخچال گذاشتم و سه چهار روز تمام در تخت‌خواب ماندم. و بهتر از همه این بود که کسی اصلا دلش برایم تنگ نشد.

بهترین قسمت این بود که پرده‌ها را کشیدم و زنگ در را با پارچه‌های کهنه پوشاندم، تلفن را توی یخچال گذاشتم و سه چهار روز تمام در تخت‌خواب ماندم. و بهتر از همه این بود که کسی اصلا دلش برایم تنگ نشد.

بهترین قسمت این بود که پرده‌ها را کشیدم و زنگ در را با پارچه‌های کهنه پوشاندم، تلفن را توی یخچال گذاشتم و سه چهار روز تمام در تخت‌خواب ماندم. و بهتر از همه این بود که کسی اصلا دلش برایم تنگ نشد.

من شبیه آدم‌های دیگر نیستم. من در جهنم می‌سوزم. جهنمِ خودم.

بعضی سگ‌ها که شب‌ها می‌خوابند حتما خواب استخوان می‌بینند من استخوان‌های تو را خواب می‌بینم

یکی از بهترین سطرهای لورکا این است: «رنج، همیشه رنج ...» زمانی که سوسکی را می‌کُشی یا تیغ را برای اصلاح برمی‌داری یا صبح بیدار می‌شوی که خورشید را ببینی به این سطر فکر کن.

آدم را خواب می‌کنند. این کلمه‌ها تو را به دیوانگی جدیدی هُل می‌دهند.

جین، زیاد دانستن تو را کشت.

«دوسِت دارم» گفت و تُف کرد وسط کاسۀ ژله گذاشتش توی یخچال و گفت «اینُ بذار واسه شامت.» بعد، مثل گردباد از در بیرون زد میان تلاطمِ دامن عصبانی‌اش.

اما گاهی نگاهی به گذشته خوب نیست؟ به فنجان‌های قهوه که باهم نوشیده‌ایم فکر کن.

فرار بهترین قسمت این بود که پرده‌ها را کشیدم و زنگ در را با پارچه‌های کهنه پوشاندم، تلفن را توی یخچال گذاشتم و سه چهار روز تمام در تخت‌خواب ماندم. و بهتر از همه این بود که کسی اصلا دلش برایم تنگ نشد.